Korozja to proces niszczenia metalu w wyniku reakcji chemicznych z otoczeniem. Najczęściej zachodzi pod wpływem wilgoci i tlenu. W jej efekcie na metalowej powierzchni powstaje rdza, czyli tlenek żelaza.

Proces ten jest szczególnie niebezpieczny, ponieważ osłabia strukturę materiału, a z czasem także uszkadza metalową powierzchnię. Korozja dotyczy nie tylko żelaza, ale też innych metali — miedzi, aluminium czy nawet stali nierdzewnej, choć jej tempo jest wtedy inne. 

Ryzyko wystąpienia korozji oraz szybkość powstawania rdzy zależy przede wszystkim od klasy korozyjności środowiska. Co znaczą poszczególne klasy? Wyjaśniamy w artykule.

Definicja i znaczenie klas korozyjności 

Warto pamiętać, że klasy korozyjności nie odnoszą się bezpośrednio do samego materiału, lecz do otoczenia, w którym znajduje się metalowa powierzchnia. Klasa korozyjności określa, jak szybko zachodzi degradacja metali w różnych warunkach środowiskowych. 

Te odgórnie ustalone normy określają więc agresywność środowiska, w którym znajduje się dany metal. Dzięki temu można precyzyjnie dobrać odpowiednie środki ochrony – farby, powłoki antykorozyjne czy inne zabezpieczenia, które zapobiegną szybkiemu niszczeniu materiału.

Klasy korozyjności wprowadziła norma ISO 12944. Norma, opracowana przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) w ocenie ryzyka korozji uwzględnia m.in. wilgotność, temperaturę, promieniowanie UV, obecność substancji chemicznych oraz ryzyko uszkodzeń mechanicznych. To właśnie te elementy wpływają na intensywność procesów korozyjnych, a co za tym idzie, na trwałość i bezpieczeństwo konstrukcji metalowych.

Jakie znaczenie mają klasy korozyjności? Dzięki nim możliwe jest odpowiednie zaprojektowanie zabezpieczeń dla metalowych elementów konstrukcji – hali produkcyjnych, rurociągów, elementów infrastruktury. 

Przykład? Konstrukcje stalowe narażone na działanie atmosferyczne w klimatach o wysokiej wilgotności i zasoleniu (np. na obszarach przybrzeżnych) wymagają bardziej zaawansowanych zabezpieczeń antykorozyjnych niż te, które funkcjonują w suchym, wewnętrznym środowisku. W mniej agresywnych środowiskach można z kolei zastosować cieńsze powłoki ochronne. 

W praktyce klasy korozyjności środowiska wprowadzone przez normę PN-EN ISO 12944 pomagają uniknąć kosztownych napraw i zwiększają bezpieczeństwo użytkowania konstrukcji. Właściwy dobór zabezpieczeń na podstawie klasy korozyjności to inwestycja w długowieczność i stabilność każdej metalowej konstrukcji.

Korozja dotyczy wszystkich metalowych powierzchni narażonych na kontakt z wilgocią, w tym także dachów. Odpowiednia farba do zabezpieczenia dachu to RAFIL Radach Farba Na Dach.

Przegląd poszczególnych klas korozyjności

W normie ISO 12944 wyróżnia się sześć głównych klas korozyjnych, które przedstawiają różne poziomy agresywności środowiska.

Klasa korozyjności C1 – bardzo niska korozyjność

Klasa C1 oznacza środowisko, w którym ryzyko korozji jest minimalne. Obejmuje wnętrza budynków, ogrzewane i dobrze wentylowane. Będą to więc np. biura, szkoły, hotele, sklepy czy instytucje publiczne. 

Ponieważ w tego typu pomieszczeniach nie ma dużych zmian wilgotności ani agresywnych substancji, metalowe elementy narażone są na bardzo małe ryzyko korozji. W takich warunkach stosowanie specjalnych zabezpieczeń jest często zbędne i można używać materiałów podatnych na korozję.

Klasa korozyjności C2 – niska korozyjność

Klasa korozyjności C2 oznacza środowisko o niskim stopniu korozyjności. We wnętrzach obejmuje budynki nieogrzewane takie jak magazyny, hale sportowe czy garaże. Wilgotność powietrza jest tu nieco wyższa, ale nadal nie stanowi dużego zagrożenia dla metalu. 

Na zewnątrz budynków klasa ta odnosi się do terenów wiejskich, w których poziom zanieczyszczeń atmosferycznych jest bardzo niski. Choć ryzyko korozji jest tu większe niż w przypadku klasy C1, metalowe powierzchnie skutecznie zabezpieczą odpowiednie farby antykorozyjne. 

Klasa korozyjności C3 – średnia korozyjność

Klasa C3 odnosi się do środowisk o umiarkowanej korozyjności. Przykładem takich warunków są obszary miejskie i przemysłowe, gdzie występuje średni poziom zanieczyszczeń np. tlenków siarki. 

We wnętrzach klasa korozyjności C3 obejmuje najczęściej zakłady przemysłowe – hale produkcyjne czy zakłady spożywcze, w których wysoka wilgotność powietrza przyspiesza procesy korozyjne. Jeśli stosuje się tam materiały jak stal niskowęglowa, niezbędne będą solidniejsze zabezpieczenia antykorozyjne, które zapobiegną szybkiemu niszczeniu metali.

Klasa korozyjności C4 – wysoka korozyjność

Klasa korozyjności C4 to środowiska o wysokiej agresywności korozyjnej. Metal jest tu narażony na silne działanie czynników zewnętrznych. W tej klasie znajdują się więc m.in. zakłady chemiczne, baseny, stocznie czy tereny silnie uprzemysłowione, w których wysoka wilgotność oraz obecność substancji chemicznych znacząco przyspieszają proces korozji. 

Na zewnątrz do tej klasy zalicza się także obszary przybrzeżne o umiarkowanym zasoleniu. Metalowe elementy narażone na takie warunki muszą być zabezpieczone powłokami o wysokiej odporności na korozję. 

Klasa korozyjności C5-I – bardzo wysoka korozyjność (przemysłowa)

Klasa C5-I to najwyższa klasa korozyjności oznaczająca ekstremalnie agresywne warunki przemysłowe. Będą to miejsca takie jak zakłady produkcyjne, gdzie panuje bardzo wysoka wilgotność i wysoki poziom zanieczyszczeń powietrza, a metal jest narażony na bardzo szybkie niszczenie. 

Konstrukcje metalowe w takich warunkach wymagają najskuteczniejszych dostępnych powłok ochronnych, aby zapobiec degradacji materiałów. Często stosuje się tutaj powłoki wielowarstwowe oraz zaawansowane technologie zabezpieczeń. 

Klasa korozyjności C5-M – bardzo wysoka korozyjność (morska)

Klasa C5-M to alternatywa dla klasy C5-I dotycząca środowisk morskich. To tu metal jest najbardziej narażony na korozję, działanie wody morskiej, wysoką wilgotność oraz zasolenie. 

Będą to tereny przybrzeżne, porty, statki czy konstrukcje morskie takie jak platformy wiertnicze. Stosowanie najskuteczniejszych powłok antykorozyjnych jest tu absolutnie konieczne, a zabezpieczenia antykorozyjne muszą zapewniać odporność na skrajnie trudne warunki i agresywne działanie soli morskiej.

Jak dobrać materiały i zabezpieczenia w zależności od klasy

Klasa korozyjności otoczenia domu najczęściej mieści się w zakresie C1-C3. Oznacza to, że występujące tam warunki nie są szczególnie agresywne dla metali. Nawet w przypadku nieogrzewanych budynków czy wilgotnych przestrzeni poziom zagrożenia korozyjnego jest umiarkowany. 

Tereny wiejskie, podmiejskie oraz typowe obszary mieszkaniowe nie są narażone na duże zanieczyszczenia, jak w przypadku fabryk czy stref przemysłowych. Oznacza to, że C3 to maksymalna klasa korozyjności, z jaką będziesz mieć tu do czynienia. W takich warunkach można korzystać z ogólnodostępnych produktów antykorozyjnych, które w zupełności spełniają wymagania codziennego użytku. 

Będą to np.:

• RAFIL Prosto Na Rdzę – specjalistyczna gruntoemalia 3 w 1 stosowana bezpośrednio na powierzchnie stalowe i żeliwne eksploatowane na zewnątrz.
• RAFIL Do Bram i Ogrodzeń – antykorozyjna emalia przeznaczona do ochronno-dekoracyjnego malowania powierzchni stalowych, ocynkowanych i aluminiowych eksploatowanych na zewnątrz pomieszczeń.
• RAFIL Chlorokauczuk – farba chlorokauczukowa przeznaczona do ochronno-dekoracyjnego malowania powierzchni stalowych i żeliwnych eksploatowanych na zewnątrz pomieszczeń.
• RAFIL Podkład Antykorozyjny – farba gruntująca stosowana na podłoża ocynkowane, stalowe i aluminiowe na zewnątrz. W zestawie z farbą nawierzchniową zapewnia długotrwałą ochronę antykorozyjną.

W otoczeniu domu klasa korozyjności nie jest kluczowym czynnikiem przy wyborze zabezpieczeń metalowych elementów. Produkty antykorozyjne RAFIL są wystarczająco trwałe, by chronić metalowe powierzchnie takie jak balustrady, ogrodzenia czy elementy małej architektury. Sprawdź szeroką gamę środków RAFIL już dziś!

Dobór powłok malarskich

Aby zapewnić właściwą, długotrwałą ochronę konstrukcji przed korozją należy zastosować optymalnie dobrany zestaw malarski o odpowiedniej dla danego przeznaczenia grubości. Optymalna powłoka malarska powinna być doskonale szczelna, przyczepna do podłoża i wypełniona pigmentem.

Dobór zestawu malarskiego powinien wynikać z wiarygodnych i sprawdzonych przesłanek wysnutych na podstawie badań laboratoryjnych i z przeprowadzonej analizy techniczno-ekonomicznej uwzględniającej wiele czynników, z których najważniejszymi będą:

• agresywność korozyjna środowiska eksploatacji powłoki malarskiej
• kształt konstrukcji oraz rodzaj i stan powierzchni do zabezpieczenia przeciwkorozyjnego
• wymagany okres trwałości powłoki malarskiej
• właściwości powłok (odporność chemiczna, termiczna, mechaniczna)
• możliwość i sposób oczyszczenia powierzchni
• właściwości aplikacyjne farb (grubość powłoki, czas schnięcia, warunki nakładania itp.)
• czas do przeprowadzenia prac uwzględniający warunki atmosferyczne (temperatura, wilgotność powietrza) oraz konieczność sezonowania powłoki przed eksploatacją
• trwałość powłoki malarskiej w odniesieniu do poniesionych kosztów i przewidywanego okresu eksploatacji
• wymagania ochrony środowiska oraz zabezpieczenia przeciwpożarowego
• aspekty ekonomiczne

Przygotowanie podłoża do malowania – informacje ogólne

Bardzo istotnym czynnikiem wpływającym na takie parametry jak: jakość, trwałość i skuteczność ochronnego działania powłok lakierowych jest przygotowanie podłoża do malowania. Efekt oczyszczenia podłoża zależy od doboru właściwej metody czyszczenia, która powinna uwzględniać zarówno charakter zanieczyszczeń, jak i wymagania wyrobu lakierowego co do sposobu przygotowania powierzchni do malowania.

Zanieczyszczeniem nazywa się każdą substancję, której pozostawienie na powierzchni do malowania utrudnia proces malowania, pogarsza jakość i trwałość powłoki malarskiej.

Zanieczyszczenia pozostające na powierzchni do malowania w postaci: rdzy, zendry, pyłów, starych i złuszczonych powłok malarskich, zatłuszczeń, zaklejeń, wilgoci itp. w bardzo negatywny sposób wpływają na powłokę malarską.

Rodzaje zanieczyszczeń

Zendra, zgorzelina – produkty termicznej obróbki stali, składające się z tlenków żelaza ściśle przylegających do podłoża. Mogą powodować odspajanie płatów zendry i powłoki malarskiej oraz tworzenie ogniw korozyjnych.

Rdza – produkt korozji stali, tworzący warstwy o zmiennych grubościach i postaciach, słabo przyczepne do podłoża.

Zatłuszczenia – pochodzące z eksploatacji konstrukcji w środowiskach tłuszczów, smarów, olejów itp. Powodują brak przyczepności powłoki malarskiej.

Pyły – pochodzące z atmosfery, przemysłu i prac oczyszczania. Sprzyjają utrzymywaniu wilgoci na powierzchni.

Wilgoć – powstaje w wyniku opadów lub kondensacji, może prowadzić do korozji podpowłokowej.

Zanieczyszczenia jonowe (sole) – niewidoczne gołym okiem, np. chlorki, siarczany, azotany – stymulują korozję.

Stara powłoka malarska – procesy starzenia, korozja, działania mechaniczne powodują uszkodzenia wpływające na przyczepność nowej powłoki.

Kryteria doboru sposobu oczyszczania powierzchni

Dobór metody oczyszczania powierzchni przed malowaniem wymaga uwzględnienia wielu czynników takich jak:

• wielkość i kształt powierzchni, przedmiotu
• rodzaj powierzchni
• ilość i rodzaj zanieczyszczeń
• agresywność środowiska korozyjnego

Charakter zanieczyszczeń powierzchni do malowania wymusza etapowość działań:

• wstępne oczyszczanie – usuwające zgrubnie luźne zanieczyszczenia oraz zanieczyszczenia jonowe
• właściwe oczyszczanie – usuwa starą powłokę malarską, produkty korozji, nadaje powierzchni odpowiedni profil chropowatości

Powierzchnie zatłuszczone, pokryte pyłami przemysłowymi, osadami solnymi itp. powinno się umyć wodą pod wysokim ciśnieniem (aparat typu Karcher), a następnie przystąpić do właściwego oczyszczania.

Powierzchnie, gdzie możliwe jest występowanie zanieczyszczeń jonowych, powinno się po właściwym oczyszczeniu umyć czystą wodą z dodatkiem odpowiedniego inhibitora korozji.

Metody oczyszczania mechanicznego

Do mechanicznych metod oczyszczania powierzchni można zaliczyć:

• skrobanie
• młotkowanie
• szczotkowanie
• szlifowanie
• oczyszczanie płomieniowe
• obróbkę strumieniowo–ścierną

Główne metody mechanicznego oczyszczania powierzchni to:

• metody ręczne oczyszczania powierzchni – dające stopień oczyszczenia powierzchni St 3 – są zalecane dla środowisk atmosferycznych o małym stopniu zanieczyszczenia powietrza
• metody strumieniowo–ścierne – zalecane dla środowisk atmosferycznych o wyższej agresywności, szczególnie w środowiskach agresywnych korozyjnie, chemicznych

Oczyszczanie ręczno-mechaniczne

‍Oczyszczanie ręczno–mechaniczne – wykonywane poprzez: szczotkowanie, młotkowanie, szlifowanie przy użyciu narzędzi ręcznych, jak i mechanicznych. Należy je ograniczać do tych przypadków, gdzie obróbka strumieniowo–ścierna jest niemożliwa.

Tymi sposobami można zgrubnie usunąć np. rdzę, zgorzelinę czy starą powłokę. Po takim oczyszczaniu otrzymuje się powierzchnie gładkie, dające mniejszą przyczepność powłoki w stosunku do powierzchni chropowatych.

‍

Obróbka strumieniowo–ścierna

Obróbka strumieniowo–ścierna polega na działaniu strumienia ścierniwa wyrzucanego w kierunku oczyszczanej powierzchni za pomocą sprężonego powietrza, wody lub siły odśrodkowej. Metoda ta daje najbardziej optymalne przygotowanie powierzchni do malowania.

Rodzaje obróbki:

• otwarty lub zamknięty obieg ścierniwa
• na sucho / na mokro (w osłonie wodnej)
• średniociśnieniowe (0,3–0,5 MPa)
• wysokociśnieniowe (1,0–1,2 MPa)
• hydrodynamiczne (10–200 MPa)
• odśrodkowe (koła wirnikowe)

Na efekt oczyszczania wpływa:

• ciśnienie sprężonego powietrza
• kąt nachylenia strumienia ścierniwa
• odległość dyszy od powierzchni
• rodzaj i kształt dyszy
• rodzaj, wymiar i kształt ścierniwa

Oczyszczanie fizykochemiczne

Oczyszczanie przeprowadzane za pomocą:

• odtłuszczania rozpuszczalnikowego
• mycia alkalicznego, kwaśnego, parowo–wodnego

Mycie polega na usuwaniu zanieczyszczeń przy pomocy wodnego roztworu środka myjącego. Usuwa:

• zanieczyszczenia mechaniczne (po obróbce)
• brud (kurz, piasek)
• zanieczyszczenia jonowe
• rdzę

Metody mycia i odtłuszczania można podzielić:

a) Ze względu na sposób:

• ręczne (przecieranie powierzchni pędzlem, szmatami)
• natryskowe (urządzenia do natrysku ciśnieniowego, np. pompy membranowe, aparaty typu Karcher)

b) Ze względu na zastosowany środek:

• rozpuszczalniki organiczne
• środki alkaliczne i kwaśne
• środki powierzchniowo czynne

Metoda natryskowa z dodatkiem skutecznych środków myjących nie powoduje korozji podpowłokowej. Zaleca się jednak po takim myciu ponowne zmycie powierzchni czystą wodą wodociągową.

Przygotowanie powierzchni w zależności od jej rodzaju

Przygotowanie powierzchni blach i profili stalowych

Najczęstsze zanieczyszczenia:

• rdza
• zgorzelina walcownicza
• oleje i smary
• kurz, pył
• luźne stare powłoki
• wilgoć
• topniki, żużel
• chemikalia (detergenty, sole)
• opiłki żelaza

Szczególną uwagę należy zwrócić na usunięcie zanieczyszczeń jonowych i odtłuszczenie powierzchni metalu – ich obecność obniża przyczepność powłok i może prowadzić do wad.

Proces czyszczenia:

1. Usunięcie zanieczyszczeń – mycie wodą pod ciśnieniem
2. Ręczne lub mechaniczne mycie: para wodna, woda z detergentem, rozpuszczalniki, środki emulsyjne, alkaliczne i kwaśne
3. Rekomendowana metoda: natrysk roztworów wodnych z biodegradowalnymi detergentami
4. Na koniec – spłukanie czystą wodą wodociągową

Normy:

• ISO 8504-2 – obróbka strumieniowo–ścierna
• ISO 8504-3 – metody ręcznego oczyszczania (także z napędem mechanicznym)
• PN-ISO 8501-1:1996 – określa stopień czystości
• PN-EN ISO 8503 – określa chropowatość

Stopnie przygotowania powierzchni wg PN-ISO 8501-1

Obróbka strumieniowo–ścierna (oznaczenie: Sa):

• Sa 1 – zgrubna: brak oleju, smarów, pyłu, luźnych zanieczyszczeń
• Sa 2 – gruntowna: brak większych śladów rdzy, starej farby, pozostałości silnie przylegają
• Sa 2½ – prawie biała powierzchnia, możliwe ciemne punkty
• Sa 3 – stal wzrokowo czysta, jednolita metaliczna barwa ("biały metal")

Czyszczenie ręczne / mechaniczne (oznaczenie: St):

• St 2 – brak oleju, smarów, pyłu, zgorzeliny i powłoki – powierzchnia z połyskiem
• St 3 – jak St 2, ale czyszczona do uzyskania wyraźnego metalicznego połysku

Zabezpieczenie blachy ocynkowanej

Blacha ocynkowana to trudne podłoże ze względu na słabą przyczepność powłok. Przygotowanie:

• odtłuścić roztworem EMULSOLU RN – 1, spłukać wodą, osuszyć
• sezonowaną blachę oczyścić roztworem amoniaku (1–2%) z detergentem
• zanieczyszczenia i korozję usunąć szczotkami nylonowymi, włosiem lub papierem ściernym

Powierzchnia musi być sucha i wolna od zanieczyszczeń.

Zabezpieczenie blachy aluminiowej

Powierzchnia aluminiowa, ze względów przeciwkorozyjnych i kolorystycznych, najczęściej jest pokryta powłoką konwersyjną wytworzoną w procesie:

• elektrochemicznym (utlenianie anodowe)
• chemicznym (chromianowanie, fosforanowanie)

Tego typu warstwa poprawia przyczepność powłoki malarskiej.

Przygotowanie do malowania:

• oczyścić powierzchnię z luźnej rdzy i zanieczyszczeń ręcznie lub mechanicznie (szczotki stalowe, metoda strumieniowo–ścierna z użyciem miękkiego ścierniwa naturalnego)
• odtłuścić przez zmycie wodą z detergentem niejonowym

Przygotowanie powierzchni metali nieżelaznych

Metale nieżelazne są trudnym podłożem dla farb ze względu na:

• gładkość powierzchni
• dużą reaktywność cynku, glinu i ich stopów

To sprzyja powstawaniu zwartej, kruchej warstwy tlenków lub węglanów, które negatywnie wpływają na składniki powłoki malarskiej, powodując:

• brak przyczepności
• marszczenie
• zniszczenie powłoki

Najczęściej stosowane przygotowanie:

• wytwarzanie powłoki konwersyjnej (chemicznej lub elektrochemicznej)
• powłoka konwersyjna: nierozpuszczalna w wodzie, działa jako izolator, poprawia odporność i przyczepność

Przygotowanie podłoża betonowego

Podłoże betonowe odpowiednio przygotowane pod zestaw malarski powinno być:

• czyste
• bez rys, występów i szczelin
• o wilgotności powierzchniowej nieprzekraczającej 3–4% (w zależności od farby)
• o nierównościach nie większych niż 1/3 grubości zestawu malarskiego

Wymagania:

• wypukłe krawędzie, naroża i załamania należy zaokrąglić
• beton powinien być odpylony i odtłuszczony
• tłuste plamy usuwać tkaniną bawełnianą z rozpuszczalnikiem
• oczyszczanie: szczotki stalowe (ręczne/mechaniczne) lub delikatne przepiaskowanie

Nowoczesną metodą czyszczenia jest użycie wody pod wysokim ciśnieniem.

‍

Czas schnięcia i wytrzymałość podłoża

Świeżo wykonane podłoża (beton, tynki) należy malować dopiero po odpowiednim czasie utwardzania i karbonizacji. Okres schnięcia podano w instrukcjach stosowania farb.

Tynki zgodne z PN-70/B-101100 powinny być:

• czyste
• gładkie
• równe
• bez rys, wykwitów, zacieków, tłuszczów, pyłów i innych zanieczyszczeń

Powinny mieć odpowiednią wytrzymałość mechaniczną i nie ścierać się przy potarciu ręką.

Ważną rzeczą w przygotowaniu tynków przed malowaniem jest: usunięcie starych powłok klejowych i wapiennych oraz mycie i nawilżenie powierzchni. Stare tynki, w celu usunięcia z nich zanieczyszczeń, zmywa się wodnymi roztworami mydła za pomocą szczotek o twardym włosiu.

Własnoręcznie wykonany, metalowy kwietnik nie tylko pięknie ozdobi przestrzeń i stworzy miejsce do wyeksponowania roślin, ale też stanie się prawdziwym powodem do dumy. Nie masz pomysłu na nowy projekt DIY? Zainspiruj się naszymi propozycjami!

Metalowy kwietnik stojący z miedzianych rurek

Wystarczy trochę wyobraźni i odrobina zręczności, by wykonać ciekawy, industrialny kwietnik z cienkich, miedzianych rurek. Wygięte lub połączone przy użyciu łączników kątowych na kształt litery U, stworzą stelaż na nóżkach, na którym następnie postawisz kosz lub doniczkę z rośliną.

Pamiętaj o tym, by najpierw wybrać doniczkę, a dopiero później przystąpić do robienia kwietnika. Dlaczego? Stabilność całej konstrukcji zależy od dobrego dopasowanie tych dwóch elementów. Jeśli osłonka będzie, choć o kilka centymetrów za mała, między nią a stelażem powstanie wolna przestrzeń, z powodu której kwietnik może się chwiać – a to stanowi zagrożenie dla znajdującej się w nim rośliny.

Prosty projekt DIY – metalowy kwietnik wiszący z puszek

Szukasz pomysłu na prosty, metalowy kwietnik, z którego zrobieniem poradzisz sobie nawet kompletnie bez doświadczenia w pracach DIY? Proponujemy Ci szybki i efektowny projekt, do którego wykonania będziesz potrzebować zaledwie trzech elementów: metalowych puszek (np. po kukurydzy czy fasoli), sznurka jutowego i dowolnego szpikulca. Jak go zrobić?

1. Usuń z puszek wieku i etykiety, a następnie dokładnie je umyj.
2. Wykonaj szpikulcem dwa otwory po bokach puszki. Powinny się znajdować naprzeciw siebie, tuż przy otworze pozostałym po usunięciu wieczka.
3. Utnij dwa kawałki sznurka. Każdy z nich przełóż przez dziurkę i zawiąż supeł, tworząc w ten sposób uchwyt.
4. Każda puszka może tworzyć osobny, pojedynczy kwietnik albo możesz połączyć je piętrowo w jeden duży, kaskadowy element. W tym drugim przypadku puszki muszą mieć też otwory na dole służące do podwieszenia tych, które będą się znajdować poniżej.

Gotowy kwietnik możesz pomalować na ulubiony kolor farbą w sprayu bądź zostawić go w metalicznym odcieniu. W naturalnej wersji będzie świetnie pasować do wnętrz utrzymanych w industrialnym klimacie.

Jak zrobić metalowy kwietnik z wiaderek?

Dużo czasu nie zajmie Ci też zrobienie metalowego kwietnika ze starego wiaderka, które znalazłeś w domu bądź kupiłeś okazyjnie na pchlim targu – nawet jeśli jest dziurawe, zardzewiałe i pozbawione uchwytu.

Aby uzyskać satysfakcjonujący efekt, zacznij od oczyszczenia elementu ze śladów rdzy i zabrudzeń. Luźne ogniska korozji usuń mechanicznie, a całość przetrzyj papierem ściernym lub drucianą szczotką, by pozbyć się także śladów po starej farbie. Na koniec odpyl wyczyszczoną powierzchnię.

Aby móc zawiesić kwietnik, konieczne będzie wykonanie w wiadrze otworów. Możesz to zrobić profesjonalnymi narzędziami lub przy użyciu ostrożnie używanego, podgrzanego silnie szpikulca, który powinien bez trudu przebić się przez ten materiał. Dla optymalnej stabilności będziesz potrzebować 3 otworów.

Przez wykonane dziurki przewlecz sznurek lub łańcuszek z grubymi oczkami, a następnie zawieś kwietnik w docelowym miejscu. Może to być karnisz, gruba belka stropowa albo element konstrukcyjny altany ogrodowej. Wiaderko możesz też wcześniej pomalować lub ozdobić w inny sposób – np. obklejając je sizalowym sznurkiem przytwierdzonym klejem na gorąco.

Recykling metalowych mebli – jak dać im drugie życie?

Jeszcze kilkanaście lat temu metalowe meble ogrodowe cieszyły się ogromną popularnością. Dziś konsumenci stawiają raczej na te wykonane z lżejszych i funkcjonalniejszych materiałów, np. z drewna, rattanu czy technorattanu. Te metalowe wciąż można jeszcze znaleźć w okazyjnej cenie i dać im drugie życie, przekształcając je w stylowe kwietniki. Metalowa taca, stolik czy krzesło spokojnie utrzymają nawet ciężką doniczkę, a do tego można je łatwo dopasowywać do różnych aranżacji – wystarczy tylko farba i dobry pomysł.

Metalowy kwietnik do ogrodu z… roweru

Masz stary rower, który nie nadaje się już do użytku ani naprawy, a jednak sentyment nie pozwala Ci na jego wyrzucenie? Możesz dać mu drugie życie, przekształcając go w niebanalny, wolnostojący kwietnik na rośliny ogrodowe. Wbrew pozorom, wykonanie tego projektu zajmie Ci zaledwie chwilę i nie wymaga niemal żadnego wysiłku.

Na dobrą sprawę, możesz po prostu stabilnie postawić rower (lub oprzeć go o coś), a w jego koszyku i na bagażniku postawić doniczki w rustykalnym stylu – np. takie zdobione folkowymi wzorami lub wykonane z terakoty. Rower możesz też pomalować. Taki metalowy kwietnik w czarnym lub białym kolorze wkomponuje się w różne aranżacje ogrodowe, nie tylko rustykalne.

Jak przekształcić wannę w oryginalny kwietnik ogrodowy?

Przeprowadzasz właśnie gruntowny remont łazienki? Pozostała po nim wanna, z której nie będziesz już korzystać, może stać się ciekawym kwietnikiem, w którym dekoracyjnie wyeksponujesz rośliny. Co więcej, jego przygotowanie nie zajmie Ci dużo czasu.

W wersji minimalistycznej możesz po prostu postawić wannę w wyznaczonym miejscu, nasypać do środka ziemię i posadzić rośliny. Lepszy efekt osiągniesz jednak wtedy, gdy wykończysz jej zewnętrzne ścianki w sposób spójny z aranżacją ogrodu. Możesz je pomalować, obkleić mozaiką, a nawet umieścić całość pośrodku kopczyka z dekoracyjnych kamieni – lub zrealizować każdy inny projekt, który przyjdzie Ci do głowy.

Pamiętaj o tym, że wszystkie metalowe kwietniki muszą zostać odpowiednio zabezpieczone przed czynnikami zewnętrznymi, a w szczególności przed wilgocią.

{{recomended-product}}

Co zrobić, aby zapewnić temu materiałowi trwałość i długą żywotność? Dobrym wyborem będzie, chociażby zastosowanie emalii RAFIL Chlorokauczuk, która nie tylko zabezpiecza metal przed wilgocią i uszkodzeniami mechanicznymi, ale także nadaje mu piękny wygląd. Aby przedłużyć jej trwałość, najpierw przygotuj powierzchnię do malowania, aplikując na nią RAFIL Podkład Chlorokauczukowy.

Środek ten stworzy matową, elastyczną powłokę, która zwiększy przyczepność farby nawierzchniowej do podłoża. W efekcie pomalowana powierzchnia zachowa estetykę i ochronę przeciwkorozyjną przez długi czas.

Ogrodzenia antracytowe są modne, eleganckie i funkcjonalne. Decydując się na ten kolor, warto jednak wziąć pod uwagę m.in. rodzaj ogrodzenia, wystrój ogrodu czy kolor elewacji oraz dachów.

Sprawdź, czym charakteryzuje się antracyt i jak wykorzystać go do aranżacji ogrodzenia.

Jak ogrodzenia antracytowe wpisują się w aktualne trendy aranżacyjne?

W przeszłości ogrodzenia wokół domów były zwykle zielone lub drewniane. Podczas aranżacji przestrzeni traktowano je jako element, który ma wyznaczać granice posesji, a nie ozdabiać przestrzeń czy stanowić integralną część wystroju. Zieleń uważano natomiast za naturalną i ładną, a wielu właścicieli domów nie zastanawiała się nawet, czy można zastąpić ją innym kolorem. Poza tym wybór farb do ogrodzeń nie był tak szeroki jak dzisiaj.

Dzisiaj podejście do aranżacji przestrzeni wokół domu jest już inne. Ogrodzenia traktuje się jako integralną część aranżacji i dopasowuje się je do elewacji budynku czy stylu ogrodu. Zwraca się uwagę zarówno na kształt czy rodzaj ogrodzenia, jak i na jego kolor. Architekci czy prywatni inwestorzy decydują się coraz częściej nawet na najbardziej intensywne, czy jaskrawe odcienie. Miłośnikom elegancji, prostoty i funkcjonalności do gustu przypadają coraz bardziej ogrodzenia antracytowe.

Ogrodzenie w kolorze antracytowym, czyli jakim? Zalety antracytu

Antracyt jest organogeniczną skałą, będącą odmianą węgla kopalnego. Jak można sobie wyobrazić, kolor antracytowy zbliżony jest więc do koloru węgla. To odcień na pograniczu czerni i szarości – intensywny, głęboki i intrygujący, ale równocześnie łagodny i stonowany. Nie jest tak ciemny i ciężki jak czarny, ale równocześnie jest znacznie bardziej nasycony niż szary. Uznawany jest za łatwiejszy do aranżacji niż czerń. Nadaje wnętrzom czy ogrodzeniom stylowy charakter.

Antracyt to kolor nie tylko ciekawy, ale też funkcjonalny. Nie widać na nim zanieczyszczeń tak jak na jaśniejszych odcieniach.

Warto wiedzieć! Jak zmienić kolor ogrodzenia na antracyt?

Jeśli chcesz, by Twoje ogrodzenie miało taką barwę i dopiero stajesz przed wyborem odpowiedniego rozwiązania, możesz zamówić np. gotowe ogrodzenie panelowe w kolorze antracytu. Jeśli jednak chcesz zmienić kolor już istniejącego ogrodzenia, możesz zrobić to, malując je dobrą farbą. Jaka emalia nada się do malowania ogrodzenia? Do malowania metalowej bramy możesz wykorzystać antykorozyjną emalię Do Bram i Ogrodzeń RAFIL. Z kolei do malowania ogrodzenia panelowego i betonowego świetnie sprawdzi się Emalia Chlorokauczukowa RAFIL.

Antracytowe ogrodzenie betonowe

Beton w ogrodzeniach może pojawiać się pod różnymi postaciami. Surowiec ten można wykorzystywać do wznoszenia murów wokół domów, jednak najczęściej wykorzystuje się je do stawiania fundamentów i wzmocnień, np. pod ogrodzenie poziome. Antracyt jest kolorem, który może znacznie podnieść walory estetyczne betonowych ogrodzeń, jednak należy zachować ostrożność.

Jeśli wokół Twojego domu stoi lub stanie betonowe ogrodzenie w kolorze antracytu, warto zadbać o to, by inne elementy aranżacji miały jasne, lekkie odcienie. Możesz też posadzić przy ogrodzeniu zielone rośliny czy wysokie trawy, które dodadzą przestrzeni lekkości. Innym sposobem wykorzystania koloru antracytowego do betonowych ogrodzeń jest zastosowanie go tylko na fundamentach i pionowych wzmocnieniach.

Jeśli natomiast decydujesz się np. na ogrodzenie palisadowe, kolor antracytu mogą mieć tylko fundamenty lub tylko przęsła. Pozostałe elementy warto pomalować na jaśniejszy odcień.

Antracytowe ogrodzenie panelowe i palisadowe

Ogrodzenia panelowe i palisadowe są coraz częściej wykorzystywane przez właścicieli domów jednorodzinnych. Ich dużą zaletą jest łatwość montażu, a także prosta, estetyczna forma. Antracytowe ogrodzenia palisadowe i panelowe stawia się m.in. wokół domów utrzymanych w nowoczesnym, minimalistycznym stylu, a także wokół budynków, w których np. dachy czy drzwi garażowe mają odcienie szarości. Jeśli chcesz zaaranżować przestrzeń w takim stylu, warto postawić na jasny kolor elewacji. Świetnie sprawdzi się klasyczna biel.

Antracytowe ogrodzenie z siatki

Ogrodzenie z siatki w kolorze antracytu będzie odpowiednie dla wszystkich właścicieli domów, którzy cenią rozwiązania ekonomiczne, a jednocześnie nie chcą rezygnować z elegancji i dobrego stylu. Aby zachować prywatność, tuż przy ogrodzeniu można posadzić drzewa, krzewy lub bluszcze.

Na rynku dostępne są siatki w odcieniach antracytowych, ale jeśli wokół Twojej posesji zamontowane jest już ogrodzenie z siatki w innym kolorze, pomaluj je odpowiednią emalią do metalu. Do malowania siatki możesz wykorzystać np. specjalne wałki z nacięciami, dzięki którym jednym pociągnięciem pomalujesz druty z kilku stron.

Ogrodzenia antracytowe są stylowe i eleganckie, a do tego funkcjonalne. Pamiętaj jednak, by nie nadużywać tego koloru, zwłaszcza w przypadku ciężkich, zabudowanych ogrodzeń betonowych.