Malowanie ogrodzenia betonowego metodą natryskową – krok po kroku

Korozja to proces niszczenia metalu w wyniku reakcji chemicznych z otoczeniem. Najczęściej zachodzi pod wpływem wilgoci i tlenu. W jej efekcie na metalowej powierzchni powstaje rdza, czyli tlenek żelaza.

Proces ten jest szczególnie niebezpieczny, ponieważ osłabia strukturę materiału, a z czasem także uszkadza metalową powierzchnię. Korozja dotyczy nie tylko żelaza, ale też innych metali — miedzi, aluminium czy nawet stali nierdzewnej, choć jej tempo jest wtedy inne. 

Ryzyko wystąpienia korozji oraz szybkość powstawania rdzy zależy przede wszystkim od klasy korozyjności środowiska. Co znaczą poszczególne klasy? Wyjaśniamy w artykule.

Definicja i znaczenie klas korozyjności 

Warto pamiętać, że klasy korozyjności nie odnoszą się bezpośrednio do samego materiału, lecz do otoczenia, w którym znajduje się metalowa powierzchnia. Klasa korozyjności określa, jak szybko zachodzi degradacja metali w różnych warunkach środowiskowych. 

Te odgórnie ustalone normy określają więc agresywność środowiska, w którym znajduje się dany metal. Dzięki temu można precyzyjnie dobrać odpowiednie środki ochrony – farby, powłoki antykorozyjne czy inne zabezpieczenia, które zapobiegną szybkiemu niszczeniu materiału.

Klasy korozyjności wprowadziła norma ISO 12944. Norma, opracowana przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) w ocenie ryzyka korozji uwzględnia m.in. wilgotność, temperaturę, promieniowanie UV, obecność substancji chemicznych oraz ryzyko uszkodzeń mechanicznych. To właśnie te elementy wpływają na intensywność procesów korozyjnych, a co za tym idzie, na trwałość i bezpieczeństwo konstrukcji metalowych.

Jakie znaczenie mają klasy korozyjności? Dzięki nim możliwe jest odpowiednie zaprojektowanie zabezpieczeń dla metalowych elementów konstrukcji – hali produkcyjnych, rurociągów, elementów infrastruktury. 

Przykład? Konstrukcje stalowe narażone na działanie atmosferyczne w klimatach o wysokiej wilgotności i zasoleniu (np. na obszarach przybrzeżnych) wymagają bardziej zaawansowanych zabezpieczeń antykorozyjnych niż te, które funkcjonują w suchym, wewnętrznym środowisku. W mniej agresywnych środowiskach można z kolei zastosować cieńsze powłoki ochronne. 

W praktyce klasy korozyjności środowiska wprowadzone przez normę PN-EN ISO 12944 pomagają uniknąć kosztownych napraw i zwiększają bezpieczeństwo użytkowania konstrukcji. Właściwy dobór zabezpieczeń na podstawie klasy korozyjności to inwestycja w długowieczność i stabilność każdej metalowej konstrukcji.

Korozja dotyczy wszystkich metalowych powierzchni narażonych na kontakt z wilgocią, w tym także dachów. Odpowiednia farba do zabezpieczenia dachu to RAFIL Radach Farba Na Dach.

Przegląd poszczególnych klas korozyjności

W normie ISO 12944 wyróżnia się sześć głównych klas korozyjnych, które przedstawiają różne poziomy agresywności środowiska.

Klasa korozyjności C1 – bardzo niska korozyjność

Klasa C1 oznacza środowisko, w którym ryzyko korozji jest minimalne. Obejmuje wnętrza budynków, ogrzewane i dobrze wentylowane. Będą to więc np. biura, szkoły, hotele, sklepy czy instytucje publiczne. 

Ponieważ w tego typu pomieszczeniach nie ma dużych zmian wilgotności ani agresywnych substancji, metalowe elementy narażone są na bardzo małe ryzyko korozji. W takich warunkach stosowanie specjalnych zabezpieczeń jest często zbędne i można używać materiałów podatnych na korozję.

Klasa korozyjności C2 – niska korozyjność

Klasa korozyjności C2 oznacza środowisko o niskim stopniu korozyjności. We wnętrzach obejmuje budynki nieogrzewane takie jak magazyny, hale sportowe czy garaże. Wilgotność powietrza jest tu nieco wyższa, ale nadal nie stanowi dużego zagrożenia dla metalu. 

Na zewnątrz budynków klasa ta odnosi się do terenów wiejskich, w których poziom zanieczyszczeń atmosferycznych jest bardzo niski. Choć ryzyko korozji jest tu większe niż w przypadku klasy C1, metalowe powierzchnie skutecznie zabezpieczą odpowiednie farby antykorozyjne. 

Klasa korozyjności C3 – średnia korozyjność

Klasa C3 odnosi się do środowisk o umiarkowanej korozyjności. Przykładem takich warunków są obszary miejskie i przemysłowe, gdzie występuje średni poziom zanieczyszczeń np. tlenków siarki. 

We wnętrzach klasa korozyjności C3 obejmuje najczęściej zakłady przemysłowe – hale produkcyjne czy zakłady spożywcze, w których wysoka wilgotność powietrza przyspiesza procesy korozyjne. Jeśli stosuje się tam materiały jak stal niskowęglowa, niezbędne będą solidniejsze zabezpieczenia antykorozyjne, które zapobiegną szybkiemu niszczeniu metali.

Klasa korozyjności C4 – wysoka korozyjność

Klasa korozyjności C4 to środowiska o wysokiej agresywności korozyjnej. Metal jest tu narażony na silne działanie czynników zewnętrznych. W tej klasie znajdują się więc m.in. zakłady chemiczne, baseny, stocznie czy tereny silnie uprzemysłowione, w których wysoka wilgotność oraz obecność substancji chemicznych znacząco przyspieszają proces korozji. 

Na zewnątrz do tej klasy zalicza się także obszary przybrzeżne o umiarkowanym zasoleniu. Metalowe elementy narażone na takie warunki muszą być zabezpieczone powłokami o wysokiej odporności na korozję. 

Klasa korozyjności C5-I – bardzo wysoka korozyjność (przemysłowa)

Klasa C5-I to najwyższa klasa korozyjności oznaczająca ekstremalnie agresywne warunki przemysłowe. Będą to miejsca takie jak zakłady produkcyjne, gdzie panuje bardzo wysoka wilgotność i wysoki poziom zanieczyszczeń powietrza, a metal jest narażony na bardzo szybkie niszczenie. 

Konstrukcje metalowe w takich warunkach wymagają najskuteczniejszych dostępnych powłok ochronnych, aby zapobiec degradacji materiałów. Często stosuje się tutaj powłoki wielowarstwowe oraz zaawansowane technologie zabezpieczeń. 

Klasa korozyjności C5-M – bardzo wysoka korozyjność (morska)

Klasa C5-M to alternatywa dla klasy C5-I dotycząca środowisk morskich. To tu metal jest najbardziej narażony na korozję, działanie wody morskiej, wysoką wilgotność oraz zasolenie. 

Będą to tereny przybrzeżne, porty, statki czy konstrukcje morskie takie jak platformy wiertnicze. Stosowanie najskuteczniejszych powłok antykorozyjnych jest tu absolutnie konieczne, a zabezpieczenia antykorozyjne muszą zapewniać odporność na skrajnie trudne warunki i agresywne działanie soli morskiej.

Jak dobrać materiały i zabezpieczenia w zależności od klasy

Klasa korozyjności otoczenia domu najczęściej mieści się w zakresie C1-C3. Oznacza to, że występujące tam warunki nie są szczególnie agresywne dla metali. Nawet w przypadku nieogrzewanych budynków czy wilgotnych przestrzeni poziom zagrożenia korozyjnego jest umiarkowany. 

Tereny wiejskie, podmiejskie oraz typowe obszary mieszkaniowe nie są narażone na duże zanieczyszczenia, jak w przypadku fabryk czy stref przemysłowych. Oznacza to, że C3 to maksymalna klasa korozyjności, z jaką będziesz mieć tu do czynienia. W takich warunkach można korzystać z ogólnodostępnych produktów antykorozyjnych, które w zupełności spełniają wymagania codziennego użytku. 

Będą to np.:

• RAFIL Prosto Na Rdzę – specjalistyczna gruntoemalia 3 w 1 stosowana bezpośrednio na powierzchnie stalowe i żeliwne eksploatowane na zewnątrz.
• RAFIL Do Bram i Ogrodzeń – antykorozyjna emalia przeznaczona do ochronno-dekoracyjnego malowania powierzchni stalowych, ocynkowanych i aluminiowych eksploatowanych na zewnątrz pomieszczeń.
• RAFIL Chlorokauczuk – farba chlorokauczukowa przeznaczona do ochronno-dekoracyjnego malowania powierzchni stalowych i żeliwnych eksploatowanych na zewnątrz pomieszczeń.
• RAFIL Podkład Antykorozyjny – farba gruntująca stosowana na podłoża ocynkowane, stalowe i aluminiowe na zewnątrz. W zestawie z farbą nawierzchniową zapewnia długotrwałą ochronę antykorozyjną.

W otoczeniu domu klasa korozyjności nie jest kluczowym czynnikiem przy wyborze zabezpieczeń metalowych elementów. Produkty antykorozyjne RAFIL są wystarczająco trwałe, by chronić metalowe powierzchnie takie jak balustrady, ogrodzenia czy elementy małej architektury. Sprawdź szeroką gamę środków RAFIL już dziś!

Nawet stary betonowy płot może zyskać nowy blask i stać się ozdobą podwórka. Podpowiadamy, jak pomalować betonowy płot z wykorzystaniem farb do betonu marki RAFIL.

Tradycyjne betonowe ogrodzenia są zazwyczaj masywne i bardziej zbliżone swoją stylistyką do murku niż płotu. Buduje się je z gotowych paneli o różnych wymiarach i wzorach. Jednak obok tradycyjnych, pojawiają się też płoty betonowe nowoczesne, lżejsze i bardziej ażurowe, gdzie beton wykorzystywany jest w naprawdę twórczy sposób, często zastępując inne materiały, np. metal.

Niewątpliwą zaletą betonowych płotów jest ich trwałość – to materiał, który zniesie naprawdę wiele i przez lata może pozostawać bez żadnej konserwacji. Przychodzi jednak moment, kiedy nawet najmocniejszy betonowy płot zacznie wykazywać oznaki zużycia. Warto wtedy odświeżyć go i wzmocnić. Przy zastosowaniu odpowiedniej farby można zmienić i wzbogacić jego charakter i uzyskać naprawdę ciekawy efekt estetyczny. Podpowiadamy, jak odświeżyć i jak pomalować betonowy płot.

Planowanie i przygotowanie do malowania płotu

Malowanie płotu betonowego – nowoczesnego i tradycyjnego – warto rozważyć w momencie, kiedy stwierdzi się jego duże zużycie lub zestarzenie. Beton jest materiałem odpornym, ale płot bywa szczególnie narażony na różnego rodzaju czynniki niszczące. Na jego stan oddziałuje zarówno mróz i śnieg, jak i nadmierne nasłonecznienie oraz upał. Częste w naszym kraju zamarzanie i odmarzanie mogą negatywnie wpływać na strukturę materiału. Swoje robią też czynniki biologiczne – nawet najlepszy gatunkowo beton, pozostawiony na zewnątrz z czasem może zostać zasiedlony przez mchy, grzyby, glony czy porosty.

W efekcie beton, z którego płot jest zrobiony, może zacząć wykazywać oznaki zużycia. Są to najczęściej spękania lub ubytki, które wpływają na estetykę, a przy większych uszkodzeniach, także na bezpieczeństwo. 

Jeżeli więc stwierdzisz, że Twoje betonowe ogrodzenie nosi ślady zużycia, warto zabrać się za jego renowację. Betonowe płoty z dawnych lat dość brzydko starzeją się pod względem estetycznym. Jeśli chcesz zyskać nowoczesny płot, nie trzeba od razu rozbierać starego. Z powodzeniem można nadać mu nowy, świeży wygląd.

Warunki, w jakich najlepiej malować betonowe ogrodzenie, to ciepłe dni o temperaturze od kilkunastu do 30 stopni. Warto spojrzeć też na prognozę pogody, aby nie zostać zaskoczonym przez deszcz.

Jak pomalować płot betonowy? Lista narzędzi i materiałów

Zanim przystąpisz do nakładania farby do betonu, trzeba odpowiednio go przygotować. W związku z tym konieczne będzie zgromadzenie odpowiednich narzędzi i materiałów.

Warto pamiętać, że ogrodzenia to duże powierzchnie. Na etapie czyszczenia na pewno sprawdzi się więc myjka ciśnieniowa lub przynajmniej ogrodowy szlauch i twarda szczotka. Do przetarcia spękań lub trudniej dostępnych miejsc dobrze jest przygotować sobie szczotkę drucianą – w wersji ręcznej lub głowicy do zainstalowania na kątówce, lub wkrętarce. Do czyszczenia i osuszania powierzchni betonu niektórzy używają także powietrza podawanego przez sprężarkę. 

Jak pomalować płot betonowy? Najlepiej pędzlem, wałkiem lub poprzez natrysk. Jeśli zamierzasz pracować ręcznie, niezbędne będą najprawdopodobniej zarówno wałek, jak i pędzel. Tym pierwszym łatwiej i wydajniej maluje się duże płaskie powierzchnie, natomiast mniejszy pędzel doskonale sprawdzi się w dotarciu do trudniej dostępnych. Połączeniem zalet obu tych metod jest malowanie natryskowe, jednak w jego przypadku należy zaopatrzyć się w specjalny sprzęt, czyli ciśnieniowy pistolet malarski.

Jeśli chcesz pokryć ogrodzenie kolorem, dobrym rozwiązaniem będzie RAFIL Chlorokauczuk. Farba ta tworzy trwałą i elastyczną powłokę, odporną na zarysowania, uderzenia i uszkodzenia mechaniczne. Charakteryzuje się też zwiększoną odpornością na działanie trudnych warunków atmosferycznych.

Krok po kroku – przygotowanie powierzchni płotu

Betonowy płot przed malowaniem trzeba umyć myjką ciśnieniową. Stare płoty są zwykle bardzo brudne – osiada na nich kurz i roślinne pyłki, które trudno usunąć, np. ze względu na zawartość naturalnych wosków. Dodatkowo z czasem kolonizują porosty i glony. Wszystkie te zabrudzenia najłatwiej ustępują pod strumieniem wody z myjki ciśnieniowej. Jeśli wykorzystanie myjki odpada, pozostaje ręczne czyszczenie, np. za pomocą drucianej szczotki. 

Po umyciu powierzchni płotu łatwo można zidentyfikować wszystkie pęknięcia, uszkodzenia i ubytki. Jeśli nie są duże, można pozostawić je bez naprawy – pokryte farbą staną się mniej widoczne. Jeśli jednak struktura materiału jest mocniej naruszona, warto wypełnić takie miejsca betonem lub syntetyczną szpachlówką. Preparaty tego rodzaju zazwyczaj nakłada się niewielką szpachlą lub kielnią, w przypadku głębokich pęknięć – warstwami. Oczywiście należy zapewnić odpowiedni czas na wyschnięcie, a zaszpachlowaną powierzchnię przynajmniej z grubsza przeszlifować i odkurzyć.

W przypadku dużych uszkodzeń betonowe panele czasami da się wymienić lub zastąpić. Malowanie ma wtedy dodatkowy walor – pozwoli zniwelować różnicę pomiędzy wyglądem nowego panelu i starych elementów płotu.

Malowanie płotu i aplikacja powłok ochronnych

Farba do betonowego płotu musi zostać najpierw odpowiednio przygotowana. Beton niekoniecznie wymaga gruntowania, ale zalecamy jego przeprowadzenie – zwiększa to wytrzymałość powierzchni materiału i zapewnia lepsze efekty malowania. Do gruntowania można wykorzystać specjalnie przeznaczone do tego substancje gruntujące, ale lepszym rozwiązaniem będzie wykorzystanie emalii znacznie rozcieńczonej przeznaczonym do niej rozcieńczalnikiem. Na zagruntowany, suchy płot można nakładać kolejne warstwy farby. Sugerujemy malowanie dwukrotne (czyli razem z gruntowaniem trzykrotne), co zapewni najlepszy, trwały efekt.

Jak dbać o płot, aby służył przez wiele lat?

Zastosowanie farby do betonu sprawi, że przez kilka lat możesz zapomnieć o jakichkolwiek zabiegach konserwacyjnych. O betonowy płot trzeba jednak zadbać na inne sposoby, przede wszystkim po to, aby był estetyczny. 

Co warto zrobić? Na przykład nie sadzić przy samym płocie gęstych krzewów, które trwale będą zacieniać jego powierzchnię. Ułatwia to osadzanie się wilgoci, a w efekcie ponowną kolonizację powierzchni betonu przez glony, mchy, porosty i grzyby. Niesprzyjające jest też sąsiedztwo niektórych drzew – np. lipy w sezonach kwitnienia pokrywają wszystko wokół gęstą i lepką spadzią, której później ciężko się pozbyć.

Jeśli płot oddziela posesję od ruchliwej ulicy lub gruntowej wiejskiej drogi, będzie osadzać się na nim kurz i pył. Niezależnie od źródła zanieczyszczeń, powierzchnię betonu trzeba raz na kilka lat umyć myjką ciśnieniową. Jeśli zaś w starym płocie wystąpią jakieś spękania czy ubytki, wypełniaj je w miarę na bieżąco, aby uniknąć dalszej degradacji betonu.

Betonowy płot, odpowiednio zabezpieczony i pomalowany, może być prawdziwą ozdobą podwórza lub posesji. Łatwiej uzyskać satysfakcjonujący efekt, jeśli skorzysta się z profesjonalnych materiałów. Dlatego warto sięgać po produkty RAFIL, które łączą trwałość z estetyką. Zerknij na swój betonowy płot i nadaj mu drugie życie! Dzięki temu możesz stworzyć nowe, atrakcyjne tło dla swojego domu lub ogrodu.

Utwardzacz do farby czy do lakieru może przyspieszać proces wysychania emalii i sprawić, że powłoka będzie odporniejsza na uszkodzenia, czynniki atmosferyczne czy wilgoć. Sprawdź, do jakich farb zawsze trzeba dodać utwardzacz i jak wybrać utwardzacz do lakieru.

Co daje utwardzacz do farby i lakieru? Po co się go stosuje?

Dwuskładnikowe farby czy lakiery składają się, jak sama nazwa wskazuje z dwóch składników: farby czy lakieru i dedykowanego utwardzacza. W układach dwukomponentowych niezbędne jest dodanie utwardzacza, nie można go pominąć. Zadaniem utwardzacza jest nadanie odpowiednich, pożądanych w danym układzie właściwości chemicznych i mechanicznych. To producent określa rodzaj i ilość utwardzacza w danym połączeniu – wybór utwardzacza w układzie dwukomponentowym zależy od typu żywicy, warunków utwardzania układu oraz deklarowanych właściwości już gotowej powłoki. Ponadto odpowiedni utwardzacz spowoduje, że emalia będzie bardziej przyczepna, trwalsza i odporniejsza na uszkodzenia mechaniczne, wilgoć czy działanie trudnych warunków atmosferycznych.

Oczywiście nie każda farba wymaga dodania utwardzacza, ale w przypadku farb dwuskładnikowych będzie to niezbędne. Przykładem produktów, do których stosujemy utwardzacze są farby epoksydowe, czy lakiery poliuretanowe.

Wskazówka! Ważne jest, aby w układach dwukomponentowych zawsze mieszać farbę bądź lakier z utwardzaczem ściśle do danego układu dedykowanym tzn. od jednego producenta, w proporcjach przez niego określonych. Nie należy samodzielnie dobierać utwardzacza do układu. Skorzystanie w pełni z zaleceń producenta da nam finalnie wyrób gotowy o potwierdzonych parametrach zarówno chemicznych jak i mechanicznych.

Ile wlać utwardzacza do farby lub lakieru?

Odpowiednie proporcje w przypadku utwardzaczy do farb i lakierów są kluczowe dla osiągnięcia sukcesu i otrzymania zadowalającego efektu malowania. Ilość utwardzacza zawsze musi być precyzyjnie określona przez producenta, ponieważ zależy ona od składu recepturowego i ilości substancji wiążącej. Jeśli utwardzacza będzie za mało lub za dużo, farba bądź lakier nie uzyskają deklarowanych przez producenta właściwości.

Utwardzacz do farb epoksydowych

Emalia epoksydowa jest farbą żywiczną, produkowaną na bazie syntetycznych żywic epoksydowych. Aby uzyskać mieszaninę o pożądanych właściwościach, należy żywicę zmieszać z utwardzaczem – tylko w duecie taka farba będzie miała odpowiednie właściwości.
Rodzaj utwardzacza i typ żywicy mogą warunkować właściwości farby. W związku z tym należy zawsze wybierać farby i utwardzacze jednego producenta, np. produkty RAFIL Na Beton. Układ dwukomponentowy RAFIL Na Beton Emalia Epoksydowa Dwuskładnikowa To Emalia Wraz Z Drugim Uzupełniającym Składnikiem- utwardzaczem. Ta dwuskładnikowa emalia tworzy antypoślizgową, trwałą i elastyczną powłokę odporną na ścieranie i uderzenia. Uzyskana powłoka jest ponadto odporna na wodę, środki myjąco-odkażające oraz wybrane substancje chemiczne.
Farby epoksydowe sprawdzają się doskonale do zabezpieczania podłoży betonowych w halach produkcyjnych, warsztatach mechanicznych, magazynach przemysłowych, garażach, piwnicach, czy kotłowniach.

Utwardzacze do lakierów poliuretanowych

Dwuskładnikowe lakiery poliuretanowe podobnie jak emalie dwuskładnikowe, składają się z produktu bazowego, którego substancję błonotwórczą tworzą żywice oraz z utwardzacza, który w reakcji z żywicą bazową formuje poliuretan. Poliuretany dwukomponentowe cechuje dosyć szybkie schnięcie w temperaturze otoczenia, duża odporność mechaniczna i chemiczna gotowej powłoki, a przede wszystkim bardzo dobra odporność na zmienne warunki atmosferyczne.

Ważne!

Po wymieszaniu bazy żywicznej i utwardzacza emalia czy lakier ma określony czas przydatności do użycia. Zawsze sprawdzaj w karcie produktu, jaka jest żywotność produktu po zmieszaniu.

Utwardzacze do lakierów

Na rynku dostępnych jest wiele rodzajów utwardzaczy do lakierów. Przy wyborze konkretnego produktu należy zawsze postępować zgodnie z zaleceniami producenta. Nigdy nie należy samodzielnie dobierać utwardzacza do danego układu dwukomponentowego!

Niektóre utwardzacze, np. do lakieru akrylowego, mogą być dostępne w wersji standardowej lub szybkiej. Szybkie utwardzacze powodują, że czas wysychania lakieru jest znacznie skrócony. Wiąże się to jednak także z krótszą żywotnością takiej mieszanki – informacja o możliwości zastosowania „przyspieszacza” również musi być zawarta w karcie technicznej danego lakieru, brak takiej informacji wyklucza jego stosowanie.

Układy dwukomponentowe zawsze wymagają dodania ściśle określonego składnika drugiego, natomiast nie należy stosować utwardzaczy w układach jednokomponentowej bez jednoznacznego zalecenia producenta – może to spowodować degradację całego układu. Zawsze należy kierować się uwagami zawartymi w kartach technicznych producenta i ściśle stosować się do jego zaleceń.

Farba epoksydowa to doskonały produkt do ochronnego i dekoracyjnego malowania powierzchni betonowych czy metalowych. Efekt? Trwała, antypoślizgowa i odporna na ścieranie powłoka. Co warto wiedzieć o farbach epoksydowych i jak ich używać?

Zabezpieczenie posadzek lub powierzchni w pomieszczeniach, gdzie są one narażone na działanie substancji lub płynów trudnych do usunięcia, lub bardzo brudzących, nie jest łatwym zadaniem. Wybór odpowiedniego środka zabezpieczającego to kluczowy aspekt przy zabezpieczaniu pomieszczeń w przemyśle chemicznym czy spożywczym, a także w warsztatach samochodowych, halach produkcyjnych, garażach, parkingach czy domowych piwnicach. 

W artykule odpowiadamy na pytanie, do czego służy farba epoksydowa i kiedy warto zastosować to rozwiązanie. Doradzimy również, jak malować farbami epoksydowymi i jak prawidłowo połączyć oba składniki emalii epoksydowej.

Farby epoksydowe – co to jest?

Czym są farby epoksydowe? To produkt bardzo daleki od dobrze znanych nam farb akrylowych, których używamy przy malowaniu domów lub mieszkań. Farba epoksydowa składa się z syntetycznej żywicy epoksydowej oraz utwardzacza – dopiero wymieszanie tych dwóch substancji pozwala uzyskać mieszaninę o pożądanych właściwościach.

Po połączeniu obu substancji pomiędzy cząsteczkami żywicy epoksydowej zachodzi intensywna reakcja. Pod jej wpływem wytwarzają się między nimi bardzo mocne wiązania. Efekt? Wyjątkowo mocna, trwała, ale elastyczna powłoka, odporna na ścieranie, działanie substancji chemicznych, wysokich temperatur, dużych obciążeń.

Czy farby epoksydowe są szkodliwe?

Farby nie są produktami obojętnymi dla zdrowia ze względu na zawarte w nich substancje, jednak farby epoksydowe wymagają szczególnej ostrożności przy malowaniu. Żywica epoksydowa zawarta w produkcie – a konkretniej jej opary – mogą działać drażniąco na skórę lub oczy. Farba epoksydowa powoduje reakcję alergiczną skóry i podrażnienie dróg oddechowych. 

Zastosowanie środków ochrony osobistej, takich jak rękawice czy okulary ochronne, jest koniecznością. Kontakt farby epoksydowej ze skórą czy z oczami może powodować zapalenie lub uszkodzenia tkanek. W przypadku rozpylania farby epoksydowej mogą się tworzyć niebezpieczne kropelki. Dlatego też nie wolno wdychać rozpylonej cieczy lub mgły. 

Zastosowanie farb epoksydowych

Farby epoksydowe doskonale nadają się do zabezpieczania powierzchni metalowych (także ocynkowanych), betonowych lub do glazury. Dzięki właściwościom naniesionej powłoki możliwe jest powstrzymanie niszczącego wpływu gazów, kwasów czy zasad na zabezpieczone powierzchnie.

Farba epoksydowa może być stosowana do ochrony podłoży betonowych w halach produkcyjnych, warsztatach mechanicznych, magazynach przemysłowych, garażach, piwnicach, kotłowniach.

Doskonałym przykładem mogą być tu budynki przemysłu spożywczego, gdzie często przy produkcji stosowane są kwasy (ich roztwory) lub substancje agresywne. W takich miejscach zabezpieczenie podłóg przed szkodliwym działaniem obecnych w pomieszczeniu substancji jest bardzo istotne.

Emalia epoksydowa (np. RAFIL Na Beton Emalia Epoksydowa) może być stosowana również na zewnątrz. Trzeba jednak wtedy zastosować warstwę ochronną – niezbędny będzie produkt RAFIL Na Beton Lakier.

Emalia epoksydowa to także dobry wybór do warsztatów samochodowych, gdzie obecne są oleje, smary czy paliwa. Odporność tego rodzaju farby na wymienione zanieczyszczenia jest bardzo dobra. Niezabezpieczony beton szybko pokryłby się niemożliwymi do usunięcia plamami, które wniknęły w strukturę materiału.

Farby epoksydowe znajdą też zastosowanie jako antypoślizgowa, odporna na ścieranie powłoka. W miejscach szczególnie narażonych na poślizgnięcie się można je dodać do pierwszej warstwy powłoki piasku kwarcowego, który znacząco poprawi własności antypoślizgowe powłoki.

W warunkach domowych emalie epoksydowe stosuje się do zabezpieczenia powierzchni betonowych w garażu, piwnicy czy kotłowni.

Farby epoksydowe – najważniejsze właściwości

Emalia epoksydowa tworzy antypoślizgową, trwałą i elastyczną powłokę. Jest ona odporna na ścieranie, uderzenia, wodę, środki myjące, środki odkażające oraz substancje chemiczne.

Powłoki farb epoksydowych z pewnością charakteryzują się bardzo dobrą przyczepnością do podłoża – oczywiście jeśli to zostało wcześniej należycie przygotowane. Dzięki temu masz pewność, że zastosowana ochrona będzie trwała i nie zacznie się łuszczyć.

Warto mieć na uwadze, że farby epoksydowe nie zostały stworzone z myślą o zapewnieniu jak najwyższych walorów estetycznych i raczej nie powinny być stosowane w tej roli. Jeśli jednak zależy Ci na zabezpieczeniu powierzchni zewnętrznych, niezbędne będzie naniesienie dodatkowej warstwy lakieru poliuretanowego, który zabezpieczy emalię przed szkodliwym wpływem światła słonecznego i promieni UV.

Emalia epoksydowa jest odporna na osmozę – dzięki temu nadaje się doskonale do zabezpieczania laminatowych kadłubów statków czy innych powierzchni, które będą miały częsty kontakt z wodą. To wyeliminuje możliwość przenikania cząstek wody przez mikropory i inne nieszczelności w głąb materiału, co w efekcie mogłoby poskutkować procesem powolnego niszczenia. Z tego samego powodu farb epoksydowych używa się też do powierzchni stalowych czy aluminiowych. 

Jak malować farbami epoksydowymi?

W pierwszej kolejności należy zadbać o odpowiednie warunki:

• Temperatura podłoża betonowego powinna być wyższa niż 10°C (i 3°C od temperatury punktu rosy).
  
• Niezbędna będzie sprawna wentylacja w pomieszczeniu.
  
• Wilgotność względna w pomieszczeniu nie powinna przekraczać 85% (malowanie nie powinno odbywać się w czasie deszczu lub mgły, najlepszy będzie słoneczny i pogodny dzień).

Jak stosować emalię epoksydową? Oto kolejne etapy malowania betonu farbami epoksydowymi.

1. Przygotowanie betonowej powierzchni

Nowe powierzchnie betonowe należy oczyścić, odtłuścić, a także usunąć warstwę mlecza i szlamu cementowego (jeśli są obecne), a następnie dokładnie odpylić.

W przypadku starego niemalowanego betonu usuń luźno związane fragmenty betonu. Podłoże oczyść z zanieczyszczeń i starannie odtłuść. Jeśli powierzchnia jest uszkodzona (są w niej obecne ubytki), powinna być przeszlifowana i wcześniej zagruntowana emalią epoksydową z dodatkiem około 20% rozcieńczalnika do wyrobów na bazie żywicy epoksydowej

Jeśli odnawiasz stary, ale malowany wcześniej beton, oczyść i odtłuść powierzchnię starej powłoki i usuń luźno związaną, łuszczącą się farbę. Całość przeszlifuj i odpyl. Powierzchnię z odsłoniętym betonem trzeba zagruntować tak jak stary niemalowany beton – produktem RAFIL Na Beton z dodatkiem utwardzacza (składnik 2), rozcieńczoną dodatkiem ok. 20 % rozcieńczalnika do wyrobów epoksydowych

2. Przygotowanie emalii epoksydowej

Produkt składa się z dwóch składników – emalii i utwardzacza. Wymieszaj starannie każdy ze składników w swoim opakowaniu. Następnie dodaj do opakowania zawierającego emalię (składnik 1) zawartość opakowania z utwardzaczem (składnik 2).

Wymieszaj dokładnie oba składniki. Musisz uzyskać mieszaninę o jednorodnym kolorze i konsystencji. Całość pozostaw na ok. 30 minut. Po tym czasie możesz malować – masz na to 8 godzin. Po tym czasie mieszanina zmienia się w nieprzydatny do stosowania żel.

3. Malowanie emalią epoksydową

Emalię epoksydową nanosić możesz zarówno za pomocą natrysku lub pędzlem czy wałkiem – bez dodatkowego rozcieńczania.

Najpierw beton zagruntuj emalią RAFIL Na Beton z dodatkiem utwardzacza (składnik 2), rozcieńczoną dodatkiem ok. 20% rozcieńczalnika do wyrobów epoksydowych. Po zagruntowaniu odczekaj 4 godziny i nałóż kolejne warstwy – łączne z gruntem powinny być to 3 warstwy.

W przypadku stosowania emalii epoksydowej do powierzchni zewnętrznych na powłokę emalii musisz nanieść warstwę lakieru poliuretanowego RAFIL Na Beton, chroniącą przed światłem słonecznym i UV.

Należy obowiązkowo pamiętać o wspomnianych wcześniej środkach ochrony osobistej – opary farby epoksydowej są naprawdę drażniące i brak odpowiedniej ochrony może skończyć się co najmniej nieprzyjemnie!

Emalie epoksydowe są tanim i łatwo dostępnym środkiem, który pomoże zabezpieczyć metalowe czy betonowe powierzchnie nawet przed roztworami kwasów, czy paliwami płynnymi. Wytworzona powłoka jest bardzo szczelna i odporna – należy jednak pamiętać, że odpowiednie przygotowanie powierzchni jest kluczowe, by zapewnić te właściwości. Już teraz sprawdź produkty RAFIL stworzone z myślą o zabezpieczeniu betonowych powierzchni.