Karta techniczna – zapis tworzony przez producenta, dotyczący konkretnego wyrobu, jego przeznaczenia, charakterystyki i stosowania.
Symbol wyrobu – każdy wyrób posiada dany symbol, który określa typ rodzaj i jego kolor, na tej podstawie wyrób jest identyfikowany.
Gęstość – masa 1 cm3 wyrobu oznaczana piknometrycznie w temp. 20°C; dla wyrobów dwuskładnikowych jest to wartość średnia, po zmieszaniu składników.
Punkt zapłonu(ang. flash point) – jest to najniższa temp. materiału malarskiego, w której wytworzy on pary substancji palnych wystarczających do zapłonu w określonych warunkach zapłonu.
Zużycie teoretyczne(ang. theoretical spreading rate) – wartość (i/m2; kg/m2; m2/l; m2/kg) podawana w danych technicznych farby; arytmetyczny wynik zależności zawartości substancji nielotnej i specyfikowanej grubości powłoki malarskiej.
Zużycie praktyczne - zależy od wielu czynników, między innymi od zużycia teoretycznego, chropowatości podłoża, metody i warunków nakładania, wielkości i rodzaju malowanej powierzchni, a także roli powłoki w zestawie; określa się iloczynem współ- zużycia praktycznego i zużycia teoretycznego farby.
Czas przydatności wyrobu do stosowania(ang. pot life) – max. czas, w którym wyrób lakierowy po zmieszaniu z utwardzaczem zachowuje swoje właściwości i nadaje się do nanoszenia na podłoże.
Czas schnięcia(ang. drying time) czas przejścia ciekłej powłoki malarskiej w stałą powłokę o określonych własnościach fizycznych i mechanicznych w danej temp.
Porowatość (ang. porosity) – zależy w głównej mierze od użytego pigmentu, charakteryzuje ją obecność w powłoce otworków i kanalików sięgających do podłoża.
Przepuszczalność (ang. permeability) – charakteryzuje zdolność przepuszczania gazów lub par przez powłokę, zależy od własności fizykochemicznych, grubości powłoki.
Przyczepność (ang. adhesion) – zdolność powłoki do wiązania się z podłożem lub poprzednią warstwą.
Trwałość powłoki(ang. durability) – przypuszczalny czas „życia” powłoki malarskiej do pierwszej głównej renowacji.
Wydajność - powierzchnia (w m2), która może być pokryta daną ilością wyrobu lakierowego tworzącego powłokę o wymaganej grubości; zależy od warunków stosowania, złożoności geometrycznej konstrukcji, warunków atmosferycznych itp.
Powłoka termoodporna – odporna na długookresowy wpływ temp. powyżej 150°C.
Emalia (ang. top coat) – wyrób malarski pigmentowany o wysokich walorach dekoracyjnych, zwłaszcza barwie i połysku. Jako warstwy nawierzchniowe – emalie – muszą być odporne na wpływ zewnętrznych czynników korozyjnych np. promieniowanie słoneczne.
Farba (ang. primer) – materiał malarski pigmentowany, tworzący powłokę kryjącą – która ma przede wszystkim spełniać funkcje ochronne. Farby tego typu (gruntujące, przeciwrdzewne) nanoszone są bezpośrednio na podłoże i zawierają składniki powstrzymujące procesy korozyjne. Powinny charakteryzować się głównie dobrą przyczepnością do podłoża.
Farba do czasowej ochrony – chroni czasowo przed działaniem czynników atmosferycznych i korozyjnych (najczęściej przez okres 6 m-cy na czas montażu, transportu, składowania).
Farba, emalia tiksotropowa – zawiera dodatki powodujące efekt zmniejszania się lepkości pozornej (upłynnienie) w czasie działania naprężeń ścinających (mieszanie, rozcieranie pędzlem).
Farba na gorzej przygotowane podłoże (ang. surface tolerant) – przeznaczona do gruntowania, tolerująca gorzej przygotowane powierzchnie. Posiada właściwości: stabilizacji, przetwarzania i penetracji rdzy.
Farby chemoutwardzalne(ang. chemical curing paints) – produkt malarski składający się z dwu lub trzech składników (żywica + utwardzacz) mieszanych bezpośrednio przed aplikacją.
Farba grubopowłokowa(ang. high build) – materiał malarski dający grubszą powłokę suchą niż powszechnie stosowane materiały.
Lakier (ang. varnish) – wyrób malarski niepigmentowany dający w efekcie powłokę przeświecalną.
Pigmenty (ang. pigments) – są to substancje nierozpuszczalne w spoiwie farby a ulegające w nim zdyspergowaniu. Charakterystyczne dla nich są następujące własności: barwa, zdolność krycia, niekiedy zdolności ochronne i przeciwrdzewne.
Rozcieńczalnik (ang. thinner) – lotna ciecz nie rozpuszczająca substancji błonotwórczej. Po dodaniu do materiału malarskiego nie powoduje niekorzystnych objawów. Dodatek rozcieńczalnika wymagany może być w przypadku nadmiernego zgęstnienia wyrobu wskutek zbyt długiego lub nieodpowiedniego przechowywania. Należy jednak pamiętać, że dodatek nawet małej ilości rozcieńczalnika może spowodować duże zmiany w grubości powłoki (szczególnie dla wyrobów tiksotropowych).
Rozpuszczalnik (ang. solvent) – ciecz rozpuszczająca substancje błonotwórczą (spoiwo). Przy doborze rozpuszczalnika zwrócić trzeba uwagę m. in. na: zdolność rozpuszczania, lotność, temp. zapłonu, toksyczność, zapach itp.
Substancja nielotna; części stałe (ang. solids) – łączna zawartość substancji błonotwórczych, pigmentów, wypełniaczy i innych składników materiału malarskiego pozostająca na powierzchni malowanej w procesie schnięcia powłoki.
Na co dzień możemy jej nie zauważać, ale jest niezbędnym elementem domu, który powinien być poddawany regularnej renowacji. Malowanie rynny ocynkowanej wymaga odpowiedniego przygotowania i materiałów, co pozwoli ją uchronić przed głównym niebezpieczeństwem – korozją. Czym malować rynny ocynkowane? Sprawdź!
Z tego artykułu dowiesz się:
- dlaczego trzeba malować rynny ocynkowane, - jaka farba na rynny ocynkowane będzie najlepsza, - w jaki sposób malować rynnę krok po kroku.
Dlaczego malujemy rynny ocynkowane?
Rynny wykonane z metalu muszą zostać zabezpieczone przed rdzą, czemu służy właśnie ocynkowanie. Blacha pokryta cynkiem zyskuje dodatkowe właściwości antykorozyjne, co nie oznacza, że nie wymaga dodatkowej ochrony i estetycznego pokrycia. Cynk, choć zwiększa odporność metalu, także z czasem koroduje, ponieważ ciągły kontakt z takimi czynnikami jak wilgoć i promieniowanie UV sprawia, że cynkowa powłoka staje się porowata i podatna na uszkodzenia. Każde naruszenie powłoki zwiększa ryzyko wdania się rdzy w rynnę, a stąd już prosta droga do całkowitego zniszczenia metalu i wymiany rynny na nową.
Ważne!
Do wyboru rynny ocynkowanej do Twojego domu powinien Cię przekonać jeszcze jeden argument: trwałość. Cynkowanie metalu może istotnie ją przedłużyć. Przykładowo, rynny ocynkowane ze zwykłej blachy, które będziesz regularnie odnawiał, wytrzymują do 50 lat, a wykonane z miedzi i pokryte cynkiem – nawet 300 lat!
Powstawanie rys i pęknięć na jej powierzchni sprawia, że część blachy zostaje odsłonięta, co rozpoczyna proces korozji, do którego niezbędne są tlen i wilgoć, stopniowo penetrujące strukturę blachy ocynkowanej. Dodatkowym czynnikiem szkodliwym jest wysoka temperatura, która z czasem może prowadzić do łuszczenia i pękania cynkowej powłoki. Właśnie z tych względów musisz dodatkowo zabezpieczyć rynnę odpowiednią farbą do malowania, dzięki której nie tylko zyska ona większą trwałość, ale również będzie się dobrze prezentować.
Jaka farba na rynny ocynkowane będzie najlepsza?
Farba do rynny ocynkowanej musi być przystosowana do nakładania na powierzchnie metalowe. Egzaminu nie zda na przykład farba olejna, która nie jest odporna na ciągły kontakt z wilgocią, słońcem i wysoką temperaturą. W sklepach znajdziesz farby o różnych cechach. • Popularne farby akrylowe występują w szerokiej gamie barw, są odporne na wilgoć i promieniowanie UV, ale długotrwała ekspozycja na wysokie temperatury sprawia, że mogą zmienić kolor. • Farby alkidowe są atrakcyjne cenowo i równie trwałe, ale z czasem mogą reagować z ocynkowaną powłoką. • Winylowe farby na rynny ocynkowane są z kolei znacznie droższe, więc musisz rozważyć, czy taka inwestycja jest opłacalna. • Alternatywą jest też chlorokauczuk, którego wadą może być to, że tworzy jedynie połyskującą powłokę.
Dobry wyborem do malowania blachy ocynkowanej będzie farba Rafil RADACH Farba na dach, przeznaczona do malowania zewnętrznych powierzchni metalowych, w tym ocynkowanych. Zapewnia podwyższoną ochronę przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi i promieniowaniem UV oraz przyspiesza renowację dzięki właściwościom szybkoschnącym – jest sucha w dotyku już po 60 minutach od nałożenia.
Ta farba do malowania rynien tworzy nie tylko ochronną powłokę, ale też efekt dekoracyjnego wykończenia, a w połączeniu z produktem Rafil PODKŁAD ANTYKOROZYJNY zapewnia silną ochronę przed rdzą. Przed nałożeniem farby zastosuj Rafil PREPARAT DO ODTŁUSZCZANIA, który przygotuje ocynkowaną powierzchnię do malowania, dzięki czemu emalia zyskuje lepszą przyczepność.
Malowanie rynien ocynkowanyh krok po kroku
1. Pierwsze malowanie rynny ocynkowanej powinno się odbyć po tzw. okresie sezonowania (utrwalania) cynku, co zajmuje co najmniej 4 miesiące. Gdy ocynk jest gotowy na aplikację farby, najpierw oczyść rynnę roztworem wody z amoniakiem, a ewentualne ślady rdzy wyczyść metalową szczotką. Następnie zastosuj podkład antykorozyjny. 2. W przypadku renowacji zacznij od oczyszczenia rynny ze starych powłok farby i śladów rdzy. Jeśli korozja jeszcze się nie pojawiła, usuń tylko wyraźnie odstające fragmenty powłoki, a następnie umyj rynnę, odtłuść ją specjalistycznym preparatem i zmatuj za pomocą papieru ściernego. 3. Jeżeli w metal już wdała się rdza, nie musisz być delikatny – trzeba ja usunąć mechanicznie, najlepiej na drodze szlifowania. Kolejne kroki to odpylenie powierzchni, odtłuszczenie jej i nałożenie właściwego preparatu antykorozyjnego, najlepiej kompatybilnego z farbą. 4. Gdy podkład wyschnie, możesz zacząć właściwe malowanie rynny ocynkowanej przy pomocy wybranej farby. Nakładaj ją pędzlem, od góry ku dołowi, stosując tyle warstw, ile zaleca producent, pamiętając o zachowaniu odpowiedniego odstępu czasu między nakładaniem kolejnych. 5. Po wyschnięciu Twoja rynna jest gotowa do użytku i zabezpieczona na kolejne lata.
Beton to popularny materiał budowlany i wykończeniowy. Jego surowy charakter doskonale komponuje się ze stylem nowoczesnym, industrialnym czy loftowym – zarówno w pomieszczeniach, jak i na zewnątrz. Aby betonowe elementy zyskały niepowtarzalny charakter, możesz nadać im wyrazisty kolor. Jakiej farby użyć do malowania posadzki lub pionowych powierzchni? Jakie kolory farb do betonu cieszą się największą popularnością? Nasz ekspert odpowiada!
Farba do betonu na zewnątrz – kolory posadzki
Chciałbyś odnowić podłogę na tarasie lub balkonie? Marzy Ci się zmiana koloru kostki brukowej w ogrodzie? Doskonałym produktem dla Ciebie będzie Rafil NA BETON Emalia epoksydowa, która występuje w aż 10 kolorach.
Dzięki bogatej palecie możesz z łatwością stworzyć idealną aranżację w swojej przestrzeni przydomowej, ogrodzie czy podwórku. Poznaj nasze propozycje!• Jeżeli chcesz zachować oryginalny kolor posadzki, a przy tym zabezpieczyć ją przed czynnikami zewnętrznymi, najlepszym wyborem będzie dla Ciebie przezroczysty Lakier Poliuretanowy Rafil. Lakier ten możemy stosować do wewnątrz i na zewnątrz, samodzielnie lub w zestawie z emalią epoksydową Rafil.• Aby odnowić powierzchnię i zyskać gładką, jednolitą powłokę przypominająca beton, najlepsza będzie szara farba do betonu. Emalia epoksydowa Rafil występuje w dwóch, modnych odcieniach szarości – klasycznym szarym (farba do betonu szara, kolor RAL 7040) oraz ciemnym i intensywnym antracycie (farba do betonu antracyt, kolor RAL 7024).• Jeżeli jesteś fanem minimalizmu, bez wątpienia cenisz białe i czarne aranżacje. Przy pomocy tych dwóch barw możesz stworzyć modną szachownicę, pasy lub inne wzory, które wyróżnią betonowe podłoże na tarasie w ogrodzie czy innym miejscu. Wybierz Rafil NA BETON Emalię epoksydową w kolorze RAL 9003 (biała farba do betonu na zewnątrz) lub RAL 9005 (farba do betonu czarna).• Masz ochotę na odrobinę szaleństwa? Zachowawcze kolory nie są dla Ciebie? Wspaniale! W palecie Rafil znajdziesz również soczyste, kolorowe farby do betonu – czerwona (RAL 3000), niebieska (RAL 5015), zielona (RAL 6001), brązowa (RAL 3009), a może… żółta (RAL 1003)? Wybór należy do Ciebie! Wybierz swoją ulubioną barwę lub baw się kolorami i mieszaj je w swojej aranżacji.Aby zapewnić betonowej posadzce doskonałą trwałość, emalię epoksydową stosuj wraz z dwuskładnikowym Lakierem Poliuretanowym Rafil NA BETON Połączenie tych dwóch produktów zapewnia odporność powierzchni na uszkodzenia mechaniczne (ścieranie, rysowanie, uderzenia) promieniowanie UV oraz trudne warunki pogodowe (mróz, wysokie temperatury, opady).
Kolory farb do betonu – tynki i elementy pionowe
Chciałbyś nadać nowy kolor betonowemu ogrodzeniu? Planujesz malowanie tynku cementowo-wapiennego? A może chciałbyś odnowić betonowe donice lub inne elementy małej architektury ogrodowej? Poznaj Rafil CHLOROKAUCZUK – wyjątkową emalię do metalu i betonu, występującą w aż 20 kolorach. Jak możesz ją wykorzystać?• Malowanie elementów ogrodzenia – zmiana koloru może odświeżyć otoczenie Twojego domu, a także sprawić, że wysłużony beton zyska świeży, estetyczny wygląd. Najbardziej stylowa farba do betonu? Grafit (Rafil CHLOROKAUCZUK w kolorze RAL 7010)! Ciemny odcień szarości doskonale komponuje się z niemal wszystkimi kolorami, zielenią roślin, naturalnym kamieniem oraz metalem. Malując elementy ogrodzenia na grafit, zyskasz klasyczny, elegancki efekt.• Dotyk koloru – intensywne kolory najczęściej kojarzą się z energią i radością. Chciałbyś, aby pojawiły się one w otoczeniu Twojego domu? Jeżeli brakuje Ci odwagi, by pomalować na czerwono lub zielono całe ogrodzenie, wybranym kolorem możesz pokryć małe elementy, np. ozdoby betonowe. W palecie Rafil CHLOROKAUCZUK znajdziesz piękne odcienie żółci, czerwieni, zieleni czy niebieskiego.• Odświeżenie z bielą – malowanie betonu na jasne kolory to prosty sposób, by dodać mu świeżości i lekkości. Sięgnij po emalię w kolorze bieli (RAL 9003) lub écru (RAL 9010) i użyj jej do odnowienia wybranych elementów w ogrodzie lub na balkonie.Rafil CHLOROKAUCZUK to emalia, która oferuje znacznie więcej niż kolor. Wybierając ją, zapewniasz betonowym elementom doskonałą ochronę – przed różnorodnymi uszkodzeniami mechanicznymi oraz czynnikami atmosferycznymi.
Planujesz malowanie betonu? W naszej ofercie znajdziesz produkty w bogatej palecie kolorystycznej, która wpasuje się w wiele aranżacji i podkreśli charakter elementów betonowych. Znajdź idealny odcień dla siebie!
Aby zapewnić właściwą, długotrwałą ochronę konstrukcji przed korozją należy zastosować optymalnie dobrany zestaw malarski o odpowiedniej dla danego przeznaczenia grubości. Optymalna powłoka malarska powinna być doskonale szczelna, przyczepna do podłoża i wypełniona pigmentem.
Dobór zestawu malarskiego powinien wynikać z wiarygodnych i sprawdzonych przesłanek wysnutych na podstawie badań laboratoryjnych i z przeprowadzonej analizy techniczno - ekonomicznej uwzględniającej wiele czynników, z których najważniejszymi będą:
- agresywność korozyjna środowiska eksploatacji powłoki malarskiej - kształt konstrukcji oraz rodzaj i stan powierzchni do zabezpieczenia przeciwkorozyjnego - wymagany okres trwałości powłoki malarskiej - właściwości powłok (odporność chemiczna, termiczna, mechaniczna ) - możliwość i sposób oczyszczenia powierzchni - właściwości aplikacyjne farb (grubość powłoki, czas schnięcia, warunki nakładania itp.) - czas do przeprowadzenia prac uwzględniający warunki atmosferyczne (temperatura, wilgotność powietrza) oraz konieczność sezonowania powłoki przed eksploatacją. - trwałość powłoki malarskiej w odniesieniu do poniesionych kosztów i przewidywanego okresu eksploatacji - wymagania ochrony środowiska oraz zabezpieczenia przeciwpożarowego - aspekty ekonomiczne
2. Przygotowanie podłoża do malowania – informacje ogólne
Bardzo istotnym czynnikiem wpływającym na takie parametry jak: jakość, trwałość i skuteczność ochronnego działania powłok lakierowych jest przygotowanie podłoża do malowania. Efekt oczyszczenia podłoża zależy od doboru właściwej metody czyszczenia, która powinna uwzględniać zarówno charakter zanieczyszczeń, jak i wymagania wyrobu lakierowego co do sposobu przygotowania powierzchni do malowania.
Zanieczyszczeniem nazywa się każdą substancję, której pozostawienie na powierzchni do malowania utrudnia proces malowania, pogarsza jakość i trwałość powłoki malarskiej.
Zanieczyszczenia pozostające na powierzchni do malowania w postaci: rdzy, zendry, pyłów, starych i złuszczonych powłok malarskich, zatłuszczeń, zaklejeń, wilgoci itp. w bardzo negatywny sposób wpływają na powłokę malarską.
Rodzaje zanieczyszczeń:
Zendra, Zgorzelina – są to produkty termicznej obróbki stali w procesie jej przetwarzania składające się z tlenków żelaza ściśle przylegających do podłoża. Zostawienie zendry może powodować np: odspajanie płatów zendry i co za tym idzie powłoki malarskiej, wytwarzanie się ogniwa korozyjnego.
Rdza – jest produktem korozji stali – w postaci uwolnionych tlenków żelaza tworzących warstwy o zmiennych grubościach i w różnych postaciach morfologicznych, słabo przyczepnych do podłoża.
Zatłuszczenia – pochodzić mogą z eksploatacji konstrukcji w środowiskach występowania tłuszczów, smarów, olejów itp. Powodują brak przyczepności powłoki malarskiej.
Pyły – zapylenie atmosfery wynika z działalności przemysłu, spowodowane jest warunkami atmosferycznymi i prowadzeniem prac oczyszczenia powierzchni. Pyły sprzyjają utrzymywaniu wilgoci na powierzchni powłoki malarskiej.
Wilgoć – pojawia się na powierzchni podłoża w wyniku: opadów atmosferycznych (mgły); kondensacji na podłożu w określonych warunkach, związanej z występowaniem jej w powietrzu. Efektem wilgoci może być np. korozja podpowłokowa
Zanieczyszczenia jonowe; sole – niewidoczne gołym okiem, sole rozpuszczalne w wodzie takie jak chlorki, siarczany, azotany – działają destrukcyjnie na powłokę malarską i stymulują korozję i sprzyjają utrzymywaniu wilgoci.
Stara powłoka malarska – procesy starzenia się powłok, korozja podpowłokowa, działania mechaniczne powodują z czasem zniszczenie powłoki. Charakter i wielkość tych zniszczeń decydują o przyczepności kolejnej warstwy.
Kryteria doboru sposobu oczyszczania powierzchni
Dobór metody oczyszczania powierzchni przed malowaniem wymaga uwzględnienia wielu czynników takich jak:
• wielkość i kształt powierzchni, przedmiotu • rodzaj powierzchni • ilość i rodzaj zanieczyszczeń • agresywność środowiska korozyjnego
Charakter zanieczyszczeń powierzchni do malowania wymusza etapowość działań:
Powierzchnie zatłuszczone, pokryte pyłami przemysłowymi, osadami solnymi itp. powinno się umyć wodą pod wysokim ciśnieniem (aparat typu Karcher) a następnie przystąpić do właściwego oczyszczania. Powierzchnie gdzie możliwe jest występowanie zanieczyszczeń jonowych, powinno się po właściwym oczyszczeniu umyć czystą wodą z dodatkiem odpowiedniego inhibitora korozji.
Metody oczyszczania mechanicznego
Do mechanicznych metod oczyszczania powierzchni można zaliczyć: skrobanie, młotkowanie, szczotkowanie, szlifowanie, oczyszczanie płomieniowe, obróbkę strumieniowo – ścierną. Główne metody mechanicznego oczyszczania powierzchni to:
• metody ręczne oczyszczania powierzchni dające stopień oczyszczenia powierzchni St 3 – są zalecane dla środowisk atmosferycznych o małym stopniu zanieczyszczenia powietrza. • metody strumieniowo – ścierne są zalecane dla środowisk atmosferycznych o wyższej agresywności, szczególnie zalecane w środowiskach agresywnych korozyjnie, chemicznych.
Oczyszczanie ręczno – mechaniczne – wykonywane poprzez: szczotkowanie, młotkowanie, szlifowanie przy użyciu narzędzi ręcznych, jak i mechanicznych. Należy je ograniczać do tych przypadków gdzie obróbka strumieniowo – ścierna jest niemożliwa. Tymi sposobami można zgrubnie usunąć np. rdzę, zgorzelinę czy starą powlokę. Po takim oczyszczaniu otrzymuje się powierzchnie gładkie dające mniejszą przyczepność powłoki w stosunku do powierzchni chropowatych.
Obróbka strumieniowo – ścierna – polega na działaniu strumienia ścierniwa wyrzucanego w kierunku oczyszczanej powierzchni za pomocą sprężonego powietrza, wody lub siły odśrodkowej. Metoda ta daje najbardziej optymalne przygotowanie powierzchni do malowania. Rodzaje obróbki: otwarty lub zamknięty obieg ścierniwa, na sucho (na mokro) w osłonie wodnej, średniociśnieniowe (0,3 – 0,5 MPa), wysokociśnieniowe (1,0 – 1,2 MPa), hydrodynamiczne (10 – 200 MPa), odśrodkowe- koła wirnikowe. Na efekt oczyszczania strumieniowo – ściernego wpływa wiele czynników, z których najważniejsze to: ciśnienie sprężonego powietrza;. kąt nachylenia strumienia ścierniwa; odległość dyszy od powierzchni; rodzaj i kształt dyszy; rodzaj, wymiar i kształt ścierniwa.
Oczyszczanie fizykochemiczne – przeprowadzane za pomocą: odtłuszczania rozpuszczalnikowego; mycia alkalicznego, kwaśnego, parowo–wodnego. Pod pojęciem mycia rozumie się usuwanie zanieczyszczeń za pomocą wodnego roztworu środka myjącego. Oczyszczanie tymi metodami ma za zadanie usunięcie: zanieczyszczeń mechanicznych (po obróbce mechanicznej), nagromadzonego brudu (kurz, piasek), zanieczyszczeń jonowych, rdzy. Metody mycia i odtłuszczania powierzchni można podzielić:
a) ze względu na sposób: - ręczne (przecieranie powierzchni pędzlem, szmatami) - natryskowe (specjalne urządzenia do natrysku ciśnieniowego typu: pompy membranowe do malowania, aparaty typu Karcher)
b) ze względu na zastosowany środek - rozpuszczalniki organiczne - alkaliczne, kwaśne - środki powierzchniowe - czynne
Metoda natryskowa roztworami wodnymi z uwagi na zawartość efektywnych dodatków myjących nie powoduje korozji podpowłokowej. Zaleca się jednak po właściwym myciu lub odtłuszczaniu wodnymi roztworami myjącymi ponowne zmycie powierzchni czystą wodą wodociągową.
3. Przygotowanie powierzchni w zależności od jej rodzaju
Przygotowanie powierzchni blach i profili stalowych
Do najczęściej występujących zanieczyszczeń powierzchni stalowych należą: rdza i zgorzelina walcownicza, oleje i smary, kurz, pył, luźno związane stare powłoki malarskie, wilgoć, topniki i żużel, chemikalia (np. pozostałości detergentów, sole) oraz opiłki żelaza. Należy także szczególną uwagę zwrócić na usunięcie zanieczyszczeń jonowych oraz odtłuszczenie powierzchni metalu gdyż obecność tych zanieczyszczeń obniża przyczepność powłok: malarskich do metalu oraz może spowodować powstanie różnych wad pokrycia malarskiego. Proces usuwania zanieczyszczeń oraz odtłuszczenia powinien być przeprowadzony przed procesem oczyszczenia powierzchni stalowych.
Zanieczyszczenia usuwane są przez mycie powierzchni wodą pod ciśnieniem. Mycie i odtłuszczanie powierzchni przed czyszczeniem można przeprowadzać ręcznie lub mechanicznie stosując parę wodną, wodę z detergentem, rozpuszczalniki organiczne, środki emulsyjne oraz środki alkaliczne i kwaśne. Szczególnie zalecaną, ze względów ekonomicznych i ekologicznych jest metoda natrysku roztworów wodnych z detergentami biodegradowalnymi. Po umyciu i odtłuszczeniu wodnymi roztworami środków myjących zaleca się dokładne zmycie powierzchni czystą wodą wodociągową.
Informacje i opisy dotyczące metod przygotowania powierzchni za pomocą obróbki strumieniowo – ściernej zawarte są w normie ISO 8504 - 2 , natomiast opis metod ręcznego oczyszczania powierzchni, również z wykorzystaniem narzędzi z napędem mechanicznym zawarty jest w normie ISO 8504 3. Natomiast stopień czystości powierzchni stalowych oczyszczanych metodami ręcznymi, ręczno-mechanicznymi i strumieniowo-ściernymi, najczęściej stosowanymi w praktyce przemysłowej, określa się zgodnie z PN-ISO 8501-1 :1996, natomiast chropowatość podłoża po obróbce strumieniowo-ściernej zgodnie z PN-EN ISO 8503.
Norma PN-ISO 8501-1 określa cztery stopnie skorodowania powierzchni stalowych oraz stopnie przygotowania podłoży stalowych przed nakładaniem farb. Stopnie przygotowania są zdefiniowane za pomocą opisu wyglądu powierzchni po oczyszczeniu oraz wzorców fotograficznych charakterystycznych dla poszczególnych przykładów. Każdy ze stopni przygotowania oznaczony jest odpowiednimi literami określającymi zastosowaną metodę czyszczenia:
• Sa - obróbka strumieniowo-ścierna Sa l - zgrubna obróbka strumieniowo-ścierna - na oglądanej powierzchni nie mogą występować olej, smary, pył, słabo przylegające: zgorzelina walcownicza, rdza, powłoki malarskie i obce zanieczyszczenia (sole rozpuszczalne w wodzie, pozostałości spawalnicze). Sa 2 - gruntowna obróbka strumieniowo-ścierna - na oglądanej powierzchni nie mogą występować: olej, smary, pył, większe ślady zgorzeliny walcowniczej, rdzy, starej powłoki malarskiej i obce zanieczyszczenia. Wszystkie szczątkowe zanieczyszczenia silnie przylegają. Powierzchnia szara metaliczna.. Sa 2 1/2 - bardziej gruntowna obróbka strumieniowo-ścierna - na oglądanej powierzchni nie mogą występować: olej, smar, pył, zgorzelina walcownicza, rdza, powłoki malarskie czy obce zanieczyszczenia. Powierzchnia ma prawie jednolitą metaliczną barwę tzw. "prawie białego metalu". Mogą zostać jedynie ślady zanieczyszczeń w postaci zaciemnień w kształcie kropek lub pasków. Sa 3 - obróbka strumieniowo-ścierna do stali wzrokowo czystej - na oglądanej powierzchni nie może być oleju, smaru, pyłu, zgorzeliny walcowniczej, rdzy, powłoki malarskiej czy obcych zanieczyszczeń. Powierzchnia ma jednolitą metaliczną barwę tzw. "białego metalu".
• St - czyszczenie ręczne i z wykorzystaniem narzędzi o napędzie mechanicznym St 2 - na oglądanej powierzchni nie mogą występować olej, smary, pył, słabo przylegająca zgorzelina walcownicza, rdza, powłoka malarska i obce zanieczyszczenia; powierzchnia wykazuje metaliczny połysk. St 3 - wymagania takie jak dla St 2 z tą różnicą, że powierzchnię należy czyścić, dopóki nie nabierze zdecydowanie metalicznego połysku (od metalowego podłoża).
Zabezpieczenie blachy ocynkowanej
Blacha ocynkowana to także dość niekorzystne podłoże dla większości powłok malarskich, ze względu na trudności w uzyskaniu dobrej przyczepności pokrycia malarskiego do gładkiego podłoża. Przygotowanie podłoża należy przeprowadzić następująco:
- odtłuścić podłoże zmywając je roztworem EMULSOLU RN – 1, a następnie spłukać czystą wodą i wysuszyć.
- blachę ocynkowaną sezonowaną można także oczyścić przez zmycie powierzchni roztworem amoniaku (1 – 2 %) z dodatkiem detergentów. - zanieczyszczenia mechaniczne jak również produkty korozji należy usunąć przez szczotkowanie szczotkami nylonowymi, szczotkami z twardego włosia, naturalnego lub sztucznego, szlifowaniem papierem ściernym. Przygotowane do malowania podłoże powinno być suche i pozbawione wszelkich zanieczyszczeń.
Zabezpieczenie blachy aluminiowej
Powierzchnia aluminiowa ze względów przeciwkorozyjnych i kolorystycznych najczęściej jest pokryta powłoką konwersyjną wytworzoną w procesie elektrochemicznym (utlenianie anodowe) lub chemicznym (chromianowanie, fosforanowanie), polepsza to przyczepność powłoki malarskiej. Przed malowaniem powierzchnię należy oczyścić z luźnej rdzy i innych zanieczyszczeń metodą ręczną lub mechaniczną szczotkami stalowymi, bądź strumieniowo – ścierną za pomocą miękkiego ścierniwa naturalnego. A następnie odtłuścić przez zmycie wodą z detergentem niejonowym.
Przygotowanie powierzchni metali nieżelaznych
Metale nieżelazne są na ogół niezbyt dobrym podłożem dla powłok malarskich, głównie z uwagi na trudności uzyskania dobrej przyczepności do nich pokrycia malarskiego. O złej adhezji decyduje tu duża gładkość powierzchni oraz duża reaktywność cynku, glinu oraz ich stopów, która sprzyja wytwarzaniu dość zwartej i kruchej warstwy tlenków bądź węglanów tych metali, wpływających negatywnie na składniki błonotwórcze powłoki malarskiej. Efektem tego jest brak przyczepności powłoki malarskiej, marszczenie – co może doprowadzić do zniszczenia powłoki.
Powszechnie stosowanym sposobem przygotowania powierzchni metali nieżelaznych przed malowaniem jest wytwarzanie powłoki konwersyjnej metodą chemiczną lub elektrochemiczną. Powłoka konwersyjna jest ściśle związana z metalem, nierozpuszczalna w wodzie i środowisku wywołującym ten proces oraz działa jak izolator elektryczny. Zapewnia przez to większą odporność korozyjną metalu oraz lepszą przyczepność powłoki.
Przygotowanie podłoża betonowego
Podłoże betonowe odpowiednio przygotowane pod zestaw malarski powinno być czyste, bez rys występów i szczelin. Wilgotność powierzchniowej warstwy betonu przeznaczonego do malowania wyrobami epoksydowymi nie powinna przekraczać 3% lub 4% (w zależności od farby). Nierówności powierzchni nie powinny być większe niż 1/3 grubości malarskiego zestawu powłokowego. Wypukłe krawędzie płaszczyzn, naroża i załamania powierzchni należy zaokrąglić. Czynności te powinny być wykonane możliwie wcześnie, zanim beton uzyska pełną wytrzymałość. Należy go odpylić oraz w razie potrzeby odtłuścić. Tłuste plamy należy usuwać przez przecieranie zanieczyszczeń powierzchni tkaniną bawełnianą zmoczoną w odpowiednim rozpuszczalniku. Powierzchnie należy oczyścić za pomocą ręcznych lub mechanicznych stalowych szczotek drucianych lub przez delikatne przepiaskowanie. Obecnie nową metodą czyszczenia betonu jest czyszczenie wodą pod wysokim ciśnieniem.
Świeżo wykonane podłoża betonowe i tynki powinny być malowane po określonym czasie utwardzania i karbonizacji. Okres ten podany jest w instrukcjach stosowania poszczególnych farb. Powierzchnia tynków przygotowana do malowania. odpowiadająca wymaganiom normy PN- 70/B-101100, powinna być czysta, gładka, równa, bez rys, spękań, wykwitów, zacieków, tłuszczów, pyłów i innych zanieczyszczeń. Tynki powinny wykazywać wystarczającą wytrzymałość mechaniczną oraz nie powinny ścierać się przy potarciu ręką.
Ważną rzeczą w przygotowaniu tynków przed malowaniem jest: usunięcie starych powłok klejowych i wapiennych oraz mycie i nawilżenie powierzchni. Stare tynki, w celu usunięcia z nich zanieczyszczeń, zmywa się wodnymi roztworami mydła za pomocą szczotek o twardym włosiu.
Żeliwo to stop żelaza, który wyróżnia się trwałością i twardością. Jest idealnym materiałem na balustrady, bramy czy meble ogrodowe. Jeśli te elementy służą na zewnątrz, niezbędne będzie regularne malowanie żeliwa. Jak zabezpieczyć żeliwo przed korozją?
Żeliwo jest stopem żelaza i węgla, z maksymalną zawartością tego ostatniego przekraczającą 2%. To popularny materiał o szerokim zastosowaniu. Robi się z niego maszyny, piece, części samochodowe, a nawet turbiny wiatraków.
Żeliwo spotkamy także powszechnie w domach i ogrodach. Powstają z niego nogi krzeseł, ławek i stołów ogrodowych lub całe, odlane z żeliwa meble. Słupy lamp, przęsła ogrodzeń, bramy, balustrady, grzejniki, wanny, świeczniki, naczynia – wszystkie te rzeczy często wykonywane są z tego stopu.
W artykule podpowiemy, jak zabezpieczyć żeliwo przed korozją. Doradzimy, czym malować żeliwo i wskażemy najlepsze farby do żeliwa na zewnątrz. Znajdziesz tu też instrukcję malowania żeliwa krok po kroku.
Jakie właściwości ma żeliwo? Ten stop żelaza z węglem wyróżnia się:
dużą wytrzymałością;
twardością;
odpornością na ścieranie, uderzenia i uszkodzenia mechaniczne;
łatwością tłumienia drgań;
łatwym odlewaniem nawet bardzo skomplikowanych form.
Właśnie dlatego żeliwo jest tak wdzięcznym materiałem do tworzenia różnego rodzaju efektownych konstrukcji, mebli, ornamentów, ozdób. Finezyjne krzesła kawiarniane wyglądające jak utkane z koronki? Wygięty stolik ogrodowy? Piękna balustrada, która prezentuje się jak dzieło sztuki? To na pewno rzeczy wykonane właśnie z żeliwa.
Ze względu na swoje właściwości żeliwa często używa się do produkcji mebli i elementów wykorzystywanych na zewnątrz. Ten stop żelaza i węgla ma jednak pewną wadę. Jest podatny na korodowanie. Niezabezpieczone żeliwo pozostawione na działanie deszczu, śniegu, wiatru, słońca, wysokich i niskich temperatur szybko zaczyna rdzewieć i z czasem traci swoje właściwości.
Jak zabezpieczyć żeliwo przed korozją? Na szczęście przepis jest bardzo prosty i łatwy do zastosowania w domowych warunkach. Pomoże pomalowanie żeliwnych elementów specjalną farbą do żeliwa na zewnątrz np. Rafil Chlorokauczuk lub Rafil Prosto Na Rdzę.
Żeliwna balustrada na balkonie czy tarasie wymaga zabezpieczenia przed rdzą przy pomocy środków Rafil, np. Rafil Chlorokauczuk lub Rafil Prosto Na Rdzę.
Czym malować żeliwo?
Czym pomalować żeliwo? Wyłącznie specjalistyczną farbą, która jest dedykowana powierzchniom z tego materiału.
Dlaczego żeliwa nie można malować zwykłą farbą? Nie będzie się na nim trzymać i nie zapewni ochrony przed rdzą. Produkt dedykowany powierzchniom żeliwnym tworzy trwałą, ale elastyczną powłokę chroniącą przed czynnikami atmosferycznymi, a przy tym wyróżnia się podwyższoną odpornością na ich działanie. Zapewnia długotrwałą ochronę antykorozyjną malowanych powierzchni, a także wyróżnia się bardzo dobrą przyczepnością do specyficznego podłoża, jakim jest gładkie żeliwo.
Największym wyzwaniem przy malowaniu żeliwa jest ryzyko, że na powierzchni powstaną marszczenia, bąble czy nierówności. Najczęściej dzieje się tak wtedy, gdy przy malowaniu kolejnej warstwy nie zachowamy właściwego odstępu czasowego od nałożenia poprzedniej.
Aby żeliwna powierzchnia była gładka i bez zmarszczek, czas pomiędzy nałożeniem jednej i drugiej warstwy powinien być jak najkrótszy. Jeśli przegapisz „okienko” czasowe, czekać trzeba bardzo długo – kilka lub kilkanaście dni. Jeśli nie zachowasz tego czasu, efekt malowania żeliwnych powierzchni będzie daleki od Twoich oczekiwań.
Czym malować żeliwo? Możliwości masz kilka. Najprostsza z nich to użycie gruntoemalii Rafil Prosto Na Rdzę. Druga opcja to zabezpieczenie żeliwnej powierzchni produktem Rafil Podkład Chlorokauczukowy, a następnie pomalowanie jej specjalistyczną farbą chlorokauczukową Rafil Chlorokauczuk.
Rafil Prosto Na Rdzę
To gruntoemalia, czyli produkt 3w1: farba, grunt i podkład. Oznacza to, że do malowania żeliwnej powierzchni nie potrzebujesz żadnych innych środków, takich jak np. farba gruntująca. Rafil Prosto Na Rdzę możesz stosować bezpośrednio na malowaną powierzchnię, a produkt nadaje się do elementów, które znajdują się na co dzień na zewnątrz.
Rafil Prosto Na Rdzę tworzy mocną, ale elastyczną powłokę, która chroni przed wodą, promieniowaniem UV oraz rdzą. Zabezpiecza też powierzchnię żeliwną przed zarysowaniami, uderzeniami i uszkodzeniami mechanicznymi. Wyróżnia się zwiększoną odpornością na trudne warunki pogodowe – śnieg, deszcz czy niskie temperatury.
Oprócz łatwego stosowania bez konieczności użycia gruntu Rafil Prosto Na Rdzę ma jeszcze jedną wielką zaletę. Można tym produktem malować po powierzchniach skorodowanych. Farba dobrze poradzi sobie z niewielkimi ogniskami rdzy. Warto jednak pamiętać, że luźne skorodowane fragmenty czy resztki starej powłoki trzeba mimo wszystko usunąć np. z pomocą papieru ściernego.
Rafil Chlorokauczuk
Czym pomalować żeliwo? Alternatywą dla gruntoemalii Rafil Prosto Na Rdzę jest farba chlorokauczukowa Rafil Chlorokauczuk. To emalia przeznaczona do ochronnego i dekoracyjnego malowania powierzchni żeliwnych, stalowych, ale też betonowych czy cementowo-wapiennych. Tworzy odporną na rdzę, wilgoć, słońce powłokę – elastyczną, ale mocną. Zabezpiecza również przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Aby Rafil Chlorokauczuk skutecznie ochronił powierzchnie żeliwne przed korodowaniem, trzeba przed jego zastosowaniem pomalować je farbą gruntującą Rafil Podkład Chlorokauczukowy. Podkład zwiększy przyczepność farby i zapewni trwałość powłoki, a więc także ochronę przed korozją na wiele lat.
Do malowania zardzewiałej żeliwnej balustrady możesz użyć produktu Rafil Prosto Na rdzę.
Jak zabezpieczyć żeliwo przed korozją? Poradnik
Wiesz już, czym pomalować żeliwo, aby zabezpieczyć je przed rdzą. Podpowiemy teraz, w jaki sposób to zrobić krok po kroku. Pierwszy etap to przygotowanie powierzchni do malowania. Kolejny – nakładanie farby bezpośrednio lub z warstwą podkładu gruntującego.
Przygotowanie żeliwnej powierzchni do malowania
Z powierzchni przeznaczonej do malowania usuń luźne powłoki, zanieczyszczenia, piasek, ziemię i wszystko, co może obniżyć przyczepność nowej powłoki.
Jeśli na żeliwnej powierzchni jest poprzednia farba, trzeba całość zmatowić, używając do tego drobnoziarnistego papieru ściernego.
Jeśli na powierzchni są miejsca, w których nastąpił rozwój korozji, nie musisz ich usuwać. Zdejmij jedynie luźne warstwy i odtłuść całość. Do malowania zastosuj wtedy produkt Rafil Prosto Na Rdzę.
Jeśli chcesz uzyskać pełną ochronę antykorozyjną, powierzchnie muszą być przygotowane i zmatowione przy pomocy mechanicznego narzędzia szlifującego, odpylone i odtłuszczone przy pomocy benzyny ekstrakcyjnej.
Jeśli używasz emalii Rafil Chlorokauczuk, pierwszy etap to nałożenie farby gruntującej Rafil Podkład Chlorokauczukowy. Farbę Rafil Prosto Na Rdzę nakładasz bez podkładu.
Nałóż 1 lub 2 warstwy podkładu. Pamiętaj, aby drugą warstwę gruntu nałożyć w czasie od 20 minut do 1,5 godziny.
Farbę Rafil Chlorokauczuk nakładaj przy pomocy wałka flokowego lub pędzla. Potrzebujesz jej 2 lub 3 warstw.
Kluczowe jest zachowanie jak najkrótszego odstępu pomiędzy warstwami. Powinien on wynosić mniej niż 2 godziny – warstwy nakładamy „na mokro”.
Jeśli malujesz żeliwo farbą Rafil Prosto Na Rdzę, drugą warstwę nanieś w czasie od 2 do 24 godzin. Farbę w opcji z połyskiem nakładaj w czasie od 2 do 8 godzin pomiędzy jedną a drugą warstwą.
Piękne żeliwne meble odzyskają swój blask dzięki zastosowaniu produktów Rafil takich jak Rafil Chlorokauczuk czy Rafil Prosto Na Rdzę.
Wiesz już, jak zabezpieczyć żeliwo przed korozją. Mamy nadzieję, że nasz poradnik malowania żeliwa okaże się przydatny! Już dziś sprawdź ofertę produktów Rafil do malowania i ochrony żeliwa!
