Karta techniczna – zapis tworzony przez producenta, dotyczący konkretnego wyrobu, jego przeznaczenia, charakterystyki i stosowania.
Symbol wyrobu – każdy wyrób posiada dany symbol, który określa typ rodzaj i jego kolor, na tej podstawie wyrób jest identyfikowany.
Gęstość – masa 1 cm3 wyrobu oznaczana piknometrycznie w temp. 20°C; dla wyrobów dwuskładnikowych jest to wartość średnia, po zmieszaniu składników.
Punkt zapłonu(ang. flash point) – jest to najniższa temp. materiału malarskiego, w której wytworzy on pary substancji palnych wystarczających do zapłonu w określonych warunkach zapłonu.
Zużycie teoretyczne(ang. theoretical spreading rate) – wartość (i/m2; kg/m2; m2/l; m2/kg) podawana w danych technicznych farby; arytmetyczny wynik zależności zawartości substancji nielotnej i specyfikowanej grubości powłoki malarskiej.
Zużycie praktyczne - zależy od wielu czynników, między innymi od zużycia teoretycznego, chropowatości podłoża, metody i warunków nakładania, wielkości i rodzaju malowanej powierzchni, a także roli powłoki w zestawie; określa się iloczynem współ- zużycia praktycznego i zużycia teoretycznego farby.
Czas przydatności wyrobu do stosowania(ang. pot life) – max. czas, w którym wyrób lakierowy po zmieszaniu z utwardzaczem zachowuje swoje właściwości i nadaje się do nanoszenia na podłoże.
Czas schnięcia(ang. drying time) czas przejścia ciekłej powłoki malarskiej w stałą powłokę o określonych własnościach fizycznych i mechanicznych w danej temp.
Porowatość (ang. porosity) – zależy w głównej mierze od użytego pigmentu, charakteryzuje ją obecność w powłoce otworków i kanalików sięgających do podłoża.
Przepuszczalność (ang. permeability) – charakteryzuje zdolność przepuszczania gazów lub par przez powłokę, zależy od własności fizykochemicznych, grubości powłoki.
Przyczepność (ang. adhesion) – zdolność powłoki do wiązania się z podłożem lub poprzednią warstwą.
Trwałość powłoki(ang. durability) – przypuszczalny czas „życia” powłoki malarskiej do pierwszej głównej renowacji.
Wydajność - powierzchnia (w m2), która może być pokryta daną ilością wyrobu lakierowego tworzącego powłokę o wymaganej grubości; zależy od warunków stosowania, złożoności geometrycznej konstrukcji, warunków atmosferycznych itp.
Powłoka termoodporna – odporna na długookresowy wpływ temp. powyżej 150°C.
Emalia (ang. top coat) – wyrób malarski pigmentowany o wysokich walorach dekoracyjnych, zwłaszcza barwie i połysku. Jako warstwy nawierzchniowe – emalie – muszą być odporne na wpływ zewnętrznych czynników korozyjnych np. promieniowanie słoneczne.
Farba (ang. primer) – materiał malarski pigmentowany, tworzący powłokę kryjącą – która ma przede wszystkim spełniać funkcje ochronne. Farby tego typu (gruntujące, przeciwrdzewne) nanoszone są bezpośrednio na podłoże i zawierają składniki powstrzymujące procesy korozyjne. Powinny charakteryzować się głównie dobrą przyczepnością do podłoża.
Farba do czasowej ochrony – chroni czasowo przed działaniem czynników atmosferycznych i korozyjnych (najczęściej przez okres 6 m-cy na czas montażu, transportu, składowania).
Farba, emalia tiksotropowa – zawiera dodatki powodujące efekt zmniejszania się lepkości pozornej (upłynnienie) w czasie działania naprężeń ścinających (mieszanie, rozcieranie pędzlem).
Farba na gorzej przygotowane podłoże (ang. surface tolerant) – przeznaczona do gruntowania, tolerująca gorzej przygotowane powierzchnie. Posiada właściwości: stabilizacji, przetwarzania i penetracji rdzy.
Farby chemoutwardzalne(ang. chemical curing paints) – produkt malarski składający się z dwu lub trzech składników (żywica + utwardzacz) mieszanych bezpośrednio przed aplikacją.
Farba grubopowłokowa(ang. high build) – materiał malarski dający grubszą powłokę suchą niż powszechnie stosowane materiały.
Lakier (ang. varnish) – wyrób malarski niepigmentowany dający w efekcie powłokę przeświecalną.
Pigmenty (ang. pigments) – są to substancje nierozpuszczalne w spoiwie farby a ulegające w nim zdyspergowaniu. Charakterystyczne dla nich są następujące własności: barwa, zdolność krycia, niekiedy zdolności ochronne i przeciwrdzewne.
Rozcieńczalnik (ang. thinner) – lotna ciecz nie rozpuszczająca substancji błonotwórczej. Po dodaniu do materiału malarskiego nie powoduje niekorzystnych objawów. Dodatek rozcieńczalnika wymagany może być w przypadku nadmiernego zgęstnienia wyrobu wskutek zbyt długiego lub nieodpowiedniego przechowywania. Należy jednak pamiętać, że dodatek nawet małej ilości rozcieńczalnika może spowodować duże zmiany w grubości powłoki (szczególnie dla wyrobów tiksotropowych).
Rozpuszczalnik (ang. solvent) – ciecz rozpuszczająca substancje błonotwórczą (spoiwo). Przy doborze rozpuszczalnika zwrócić trzeba uwagę m. in. na: zdolność rozpuszczania, lotność, temp. zapłonu, toksyczność, zapach itp.
Substancja nielotna; części stałe (ang. solids) – łączna zawartość substancji błonotwórczych, pigmentów, wypełniaczy i innych składników materiału malarskiego pozostająca na powierzchni malowanej w procesie schnięcia powłoki.
Jeśli masz dom o określonym charakterze, takim jak elewacja z czerwonej cegły, sprawdź, jak za pomocą koloru dachu wydobyć jego piękno.
Elewacja z czerwonej cegły zaczerpnięta z architektury europejskiej
Trend domów z czerwonej cegły rośnie w siłę i coraz więcej Polaków decyduje się na zbudowanie lub kupno domu o takim właśnie charakterze. Niepowtarzalny styl elewacji z czerwonej cegły sprawia, że chętnie czerpiemy z europejskiego wzorca. Szeregowe domy jednorodzinne zbudowane z cegły kojarzą się nie tylko z ponadczasową klasyką, ale również wnoszą do architektury klimat sielanki i spokoju.
Jeśli inspiruje Cię ten tradycyjny styl budownictwa lub właśnie wraz z rodziną dokonaliście zakupu wymarzonego domu z czerwonej cegły, poznaj wskazówki, jak tchnąć w ceglaną bryłę nutę indywidualizmu.
Czy wiesz, że...
Domy mające elewację z cegły słynne były zwłaszcza w latach 60., w państwach, takich jak Holandia, Belgia czy Anglia. Do tej pory charakterystyczna architektura widoczna jest zarówno w centrum miast, jak i na prowincjach.
Jaki kolor dachu pasuje do czerwonej cegły – inspiracje
Mimo niezaprzeczalnego uroku domów zbudowanych z czerwonej cegły piękno i surowość tego materiału sprawiają, że dobór koloru dachu pasującego do elewacji staje się mocno ograniczony. O ile miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie zabrania zmiany koloru dachu, śmiało możesz zdecydować o tak istotnym akcencie swojego domu.
Jeśli Twój wymarzony dom z czerwonej cegły wzorowany na klasycznej, angielskiej architekturze nie spełnia w stu procentach Twoich oczekiwań, musisz wiedzieć, że jest sposób, aby zrealizować zakładaną wizję. Decydując o kolorze dachu, warto pamiętać o tym, że to decyzja na długie lata.
Wymiana pokrycia dachowego jest kosztowna i nie zawsze konieczna. Jeśli stan blachy na dachu Twojego domu jest nadal zadowalający, a jedynie marzysz o zmianie koloru, z pomocą przyjdzie Ci RAFIL Radach Farba Na Dach, dostępna w wielu kolorach. Jeśli zależy Ci, aby stonować charakter domu, idealnym rozwiązaniem będzie kolor dachu w odcieniu RAL 9005 czarny głęboki półmat.
Czerń doskonale współgra z dominującą czerwienią elewacji, tworząc uniwersalną całość. Bezpiecznym rozwiązaniem jest również połączenie czerwonej cegły z klasycznym odcieniem szarości. Przemalowując dach na odcień RAL 7016 szary antracytowy półmat, postawisz na nowoczesność, piękno i elegancję w jednym, a Twój dom świetnie wpasuje się w otoczenie.
Dom z czerwonej cegły w parze z ceglanym dachem
Jeśli nie satysfakcjonują Cię dotychczasowe rozwiązania i chcesz, aby Twój dom już z daleka sprawiał wrażenie przytulnego, pamiętaj o tym, że domy w tonacji monochromatycznej nadal są w cenie. Śmiało możesz postawić na jednolity wygląd domu, dobierając do czerwonej cegły... ceglany kolor dachu! Dobór ceglanego dachu do surowej elewacji to doskonałe rozwiązanie, które sprawi, że wizerunek domu stanie się niezwykle spójny.
Jak wiadomo – diabeł tkwi w szczegółach, więc aby ceglana bryła domu wręcz zapraszała do środka swoją estetyką, warto pokusić się o efekt w postaci elementów dekoracyjnych, takich jak balustrady czy ogrodzenie w innym kolorze. Jeśli szukasz inspiracji, które przybliżą Cię do stworzenia wymarzonego wizerunku domu, więcej pomysłów odnajdziesz w zakładce Poradniki.
Stół roboczy w warsztacie lub garażu to podstawowy mebel do pracy. Można go kupić, ale jeśli masz smykałkę do majsterkowania i niezbędne narzędzia, sporo zaoszczędzisz, wykonując go samodzielnie. Jak zrobić stół warsztatowy metalowy? W poniższym artykule znajdziesz wskazówki!
Stoły warsztatowe najczęściej są wykonane z drewna i z metalu. Każda z tych opcji ma swoje zalety i wady. Stół metalowy po odpowiednim zabezpieczeniu antykorozyjnym jest wyjątkowo długowieczny, a przy tym solidny i łatwy do utrzymania w czystości.
Jak zrobić stół warsztatowy do garażu? Sprawdź nasze wskazówki i instrukcję krok po kroku. Podpowiemy, jakich narzędzi i materiałów będziesz potrzebować. Doradzimy również, jak zabezpieczyć stół przed wilgocią i zabrudzeniami oraz uszkodzeniami mechanicznymi.
Jak zrobić stół roboczy? Nie zapomnij o ochronie antykorozyjnej np. z pomocą farby RAFIL Prosto Na Rdzę.
Dlaczego warto mieć stół warsztatowy z metalu?
Stół warsztatowy z metalu to inwestycja, która sprawdzi się w każdym garażu, warsztacie czy domowym kąciku majsterkowicza. Jego największą zaletą jest trwałość. Metalowa konstrukcja wytrzymuje duże obciążenia, będzie więc doskonała jako stół roboczy do pracy z ciężkimi narzędziami czy materiałami. Dodatkowo metalowy stół jest odporny na uszkodzenia mechaniczne, zarysowania czy wgniecenia. Jeśli zrobisz go solidnie, długa żywotność gwarantowana!
Jaki powinien być idealny stół warsztatowy? Stabilny! Właśnie to zapewnia metalowa konstrukcja. Większa stabilność to przecież lepsza precyzja i bezpieczeństwo podczas pracy. Co więcej, powierzchnię takiego stołu możesz bez problemu czyścić i konserwować. Utrzymanie porządku będzie łatwiejsze niż przy stole z drewna.
Stół da się przy tym łatwo dostosować do własnych potrzeb, dodając półki, szuflady czy haki na narzędzia.
Jak zrobić stół warsztatowy metalowy – lista materiałów i narzędzi
Jak zrobić stół roboczy? Przygotowanie metalowego stołu warsztatowego wymaga odpowiednich materiałów i narzędzi. Oto, co będzie Ci potrzebne:
Materiały:
Profile stalowe lub kątowniki do wykonania ramy i nóg stołu.
Blat roboczy – może być metalowy, drewniany lub z płyty MDF.
Śruby i nakrętki do mocowania poszczególnych elementów.
Podkładki i stopki antypoślizgowe, które poprawią stabilność stołu.
Narzędzia do wykonania metalowego stołu warsztatowego:
Piła do metalu lub szlifierka kątowa do precyzyjnego cięcia profili.
Spawarka do łączenia elementów ramy.
Wiertarka i wiertła do metalu do wykonywania otworów montażowych.
Miarka i poziomica do dokładnego pomiaru i zachowania równości.
Kątownik stolarski, który ułatwi zachowanie odpowiednich kątów.
Stary stół warsztatowy warto wymienić na nowszy model – zrobisz go samodzielnie z metalu i drewnianego blatu.
Krok 1. Przygotowanie projektu stołu. Wybór rozmiaru i konstrukcji
Jak zrobić stół warsztatowy metalowy? Pierwszym krokiem w budowie metalowego stołu warsztatowego jest przygotowanie projektu. Wykonaj go jeszcze przed zakupem materiałów i narzędzi.
Jak to zrobić? Na początku określ rozmiar stołu, dopasowując go do dostępnej przestrzeni i planowanego zastosowania. Standardowa wysokość stołu wynosi ok. 85-95 cm, co zapewnia wygodną pracę. Szerokość i długość stołu mogą być różne, np. 120 × 60 cm. Pamiętaj, że na większe rozmiary potrzeba więcej miejsca w warsztacie.
Kolejny krok to zaplanowanie konstrukcji. Powinna być solidna i stabilna. Najczęściej używa się ramy z profili stalowych, które zapewniają odpowiednią wytrzymałość. Przemyśl dodanie wzmocnień jak poprzeczki – zwiększą one nośność stołu.
Projekt może uwzględniać dodatkowe elementy, np. półki na narzędzia, uchwyty lub kółka do łatwego przemieszczania stołu. Nasza wskazówka – wykonaj rysunek techniczny lub szczegółowy szkic. Pomoże Ci to uniknąć błędów podczas montowania stołu.
Krok 2. Przycinanie elementów metalowych. Jak precyzyjnie ciąć metal?
Teraz przyszła pora na przycinanie metalowych elementów Twojego stołu warsztatowego. Przed rozpoczęciem pracy dokładnie zmierz i zaznacz miejsca cięcia, używając miarki i kątownika. Zaznaczenia nanieś markerem, by były wyraźnie widoczne.
Do cięcia najlepiej użyć szlifierki kątowej z odpowiednią tarczą do metalu. Upewnij się, że narzędzia są sprawne i ostre – tępe tarcze mogą powodować nierówności. Cięcie wykonuj powoli, kontrolując ruch narzędzia, aby uniknąć przegrzania materiału.
Nie zapomnij o bezpieczeństwie! Załóż okulary ochronne, rękawice i maskę przeciwpyłową, by chronić się przed iskrami i drobinami metalu. Po cięciu usuń ostre krawędzie za pomocą pilnika lub szlifierki.
Stół warsztatowy z przestrzenią do przechowywania pozwoli zachować porządek podczas majsterkowania.
Krok 3. Spawanie konstrukcji stołu
Kolejny etap prac nad metalowym stołem roboczym to spawanie. To zdecydowanie najtrudniejszy moment – jeśli nie masz umiejętności ani odpowiedniego sprzętu, podpowiadamy, by zlecić to profesjonalnej firmie.
Jeśli chcesz zrobić to samodzielnie, przed rozpoczęciem upewnij się, że wszystkie elementy są odpowiednio przycięte i przygotowane. Oczyść powierzchnie styku z farby, rdzy czy tłuszczu, używając szlifierki lub papieru ściernego – czyste powierzchnie gwarantują lepsze połączenie.
Zacznij od punktowego przyspawania, aby uniknąć przesunięć. Następnie wykonaj pełne spawy wzdłuż łączeń, zachowując równomierne tempo i precyzję. Używaj maski spawalniczej, rękawic oraz odzieży ochronnej, aby chronić skórę i oczy przed iskrami i promieniowaniem. Po zakończeniu spawania usuń nadmiar spoin szlifierką.
Krok 4. Montaż blatu roboczego
Blat stołu powinien być trwały, odporny na wilgoć i uszkodzenia mechaniczne. Na początku wybierz odpowiedni materiał – może to być stalowy arkusz, płyta MDF, sklejka lub drewno.
Przed montażem dokładnie zmierz i przytnij blat, dopasowując go do konstrukcji stołu. Nałóż go na ramę i sprawdź, czy idealnie przylega. Następnie przymocuj blat za pomocą śrub i nakrętek, korzystając z wcześniej wykonanych otworów montażowych w ramie. Upewnij się, że wszystkie punkty mocowania są solidne.
Jeśli blat jest drewniany lub z płyty MDF, na tym etapie warto go zaimpregnować, aby zwiększyć odporność na wilgoć i zabrudzenia. Metalowe elementy (a także metalowy blat) koniecznie trzeba zabezpieczyć przed korozją oraz przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Odpowiedni do tego produkt to RAFIL Prosto Na Rdzę. To specjalistyczna gruntoemalia 3w1 stosowana bezpośrednio na powierzchnie stalowe i żeliwne, także te eksploatowane na zewnątrz. Ta łatwa w aplikacji, szybkoschnąca farba charakteryzuje się doskonałą przyczepnością i dobrym kryciem. Dzięki trwałej i elastycznej powłoce doskonale chroni powierzchnie metalowe przed korozją.
Przed pomalowaniem elementów stołu farbą RAFIL Prosto Na Rdzę użyj podkładu RAFIL Podkład Antykorozyjny. Farba gruntująca wymagana jest w przypadku powierzchni trudnych lub wymalowanych nieznaną farbą. Tworzy matową, elastyczną powłokę. Wyróżnia się doskonałą przyczepnością do podłoża, a w zestawie z farbą nawierzchniową zapewnia długotrwałą ochronę antykorozyjną. Twój stół warsztatowy jest już gotowy do pracy!
Aby zapewnić właściwą, długotrwałą ochronę konstrukcji przed korozją należy zastosować optymalnie dobrany zestaw malarski o odpowiedniej dla danego przeznaczenia grubości. Optymalna powłoka malarska powinna być doskonale szczelna, przyczepna do podłoża i wypełniona pigmentem.
Dobór zestawu malarskiego powinien wynikać z wiarygodnych i sprawdzonych przesłanek wysnutych na podstawie badań laboratoryjnych i z przeprowadzonej analizy techniczno-ekonomicznej uwzględniającej wiele czynników, z których najważniejszymi będą:
agresywność korozyjna środowiska eksploatacji powłoki malarskiej
kształt konstrukcji oraz rodzaj i stan powierzchni do zabezpieczenia przeciwkorozyjnego
wymagany okres trwałości powłoki malarskiej
właściwości powłok (odporność chemiczna, termiczna, mechaniczna)
możliwość i sposób oczyszczenia powierzchni
właściwości aplikacyjne farb (grubość powłoki, czas schnięcia, warunki nakładania itp.)
czas do przeprowadzenia prac uwzględniający warunki atmosferyczne (temperatura, wilgotność powietrza) oraz konieczność sezonowania powłoki przed eksploatacją
trwałość powłoki malarskiej w odniesieniu do poniesionych kosztów i przewidywanego okresu eksploatacji
wymagania ochrony środowiska oraz zabezpieczenia przeciwpożarowego
aspekty ekonomiczne
Przygotowanie podłoża do malowania – informacje ogólne
Bardzo istotnym czynnikiem wpływającym na takie parametry jak: jakość, trwałość i skuteczność ochronnego działania powłok lakierowych jest przygotowanie podłoża do malowania. Efekt oczyszczenia podłoża zależy od doboru właściwej metody czyszczenia, która powinna uwzględniać zarówno charakter zanieczyszczeń, jak i wymagania wyrobu lakierowego co do sposobu przygotowania powierzchni do malowania.
Zanieczyszczeniem nazywa się każdą substancję, której pozostawienie na powierzchni do malowania utrudnia proces malowania, pogarsza jakość i trwałość powłoki malarskiej.
Zanieczyszczenia pozostające na powierzchni do malowania w postaci: rdzy, zendry, pyłów, starych i złuszczonych powłok malarskich, zatłuszczeń, zaklejeń, wilgoci itp. w bardzo negatywny sposób wpływają na powłokę malarską.
Rodzaje zanieczyszczeń
Zendra, zgorzelina – produkty termicznej obróbki stali, składające się z tlenków żelaza ściśle przylegających do podłoża. Mogą powodować odspajanie płatów zendry i powłoki malarskiej oraz tworzenie ogniw korozyjnych.
Rdza – produkt korozji stali, tworzący warstwy o zmiennych grubościach i postaciach, słabo przyczepne do podłoża.
Zatłuszczenia – pochodzące z eksploatacji konstrukcji w środowiskach tłuszczów, smarów, olejów itp. Powodują brak przyczepności powłoki malarskiej.
Pyły – pochodzące z atmosfery, przemysłu i prac oczyszczania. Sprzyjają utrzymywaniu wilgoci na powierzchni.
Wilgoć – powstaje w wyniku opadów lub kondensacji, może prowadzić do korozji podpowłokowej.
Powierzchnie zatłuszczone, pokryte pyłami przemysłowymi, osadami solnymi itp. powinno się umyć wodą pod wysokim ciśnieniem (aparat typu Karcher), a następnie przystąpić do właściwego oczyszczania.
Powierzchnie, gdzie możliwe jest występowanie zanieczyszczeń jonowych, powinno się po właściwym oczyszczeniu umyć czystą wodą z dodatkiem odpowiedniego inhibitora korozji.
Metody oczyszczania mechanicznego
Do mechanicznych metod oczyszczania powierzchni można zaliczyć:
skrobanie
młotkowanie
szczotkowanie
szlifowanie
oczyszczanie płomieniowe
obróbkę strumieniowo–ścierną
Główne metody mechanicznego oczyszczania powierzchni to:
metody ręczne oczyszczania powierzchni – dające stopień oczyszczenia powierzchni St 3 – są zalecane dla środowisk atmosferycznych o małym stopniu zanieczyszczenia powietrza
metody strumieniowo–ścierne – zalecane dla środowisk atmosferycznych o wyższej agresywności, szczególnie w środowiskach agresywnych korozyjnie, chemicznych
Oczyszczanie ręczno-mechaniczne
Oczyszczanie ręczno–mechaniczne – wykonywane poprzez: szczotkowanie, młotkowanie, szlifowanie przy użyciu narzędzi ręcznych, jak i mechanicznych. Należy je ograniczać do tych przypadków, gdzie obróbka strumieniowo–ścierna jest niemożliwa.
Tymi sposobami można zgrubnie usunąć np. rdzę, zgorzelinę czy starą powłokę. Po takim oczyszczaniu otrzymuje się powierzchnie gładkie, dające mniejszą przyczepność powłoki w stosunku do powierzchni chropowatych.
Obróbka strumieniowo–ścierna
Obróbka strumieniowo–ścierna polega na działaniu strumienia ścierniwa wyrzucanego w kierunku oczyszczanej powierzchni za pomocą sprężonego powietrza, wody lub siły odśrodkowej. Metoda ta daje najbardziej optymalne przygotowanie powierzchni do malowania.
Rodzaje obróbki:
otwarty lub zamknięty obieg ścierniwa
na sucho / na mokro (w osłonie wodnej)
średniociśnieniowe (0,3–0,5 MPa)
wysokociśnieniowe (1,0–1,2 MPa)
hydrodynamiczne (10–200 MPa)
odśrodkowe (koła wirnikowe)
Na efekt oczyszczania wpływa:
ciśnienie sprężonego powietrza
kąt nachylenia strumienia ścierniwa
odległość dyszy od powierzchni
rodzaj i kształt dyszy
rodzaj, wymiar i kształt ścierniwa
Oczyszczanie fizykochemiczne
Oczyszczanie przeprowadzane za pomocą:
odtłuszczania rozpuszczalnikowego
mycia alkalicznego, kwaśnego, parowo–wodnego
Mycie polega na usuwaniu zanieczyszczeń przy pomocy wodnego roztworu środka myjącego. Usuwa:
zanieczyszczenia mechaniczne (po obróbce)
brud (kurz, piasek)
zanieczyszczenia jonowe
rdzę
Metody mycia i odtłuszczania można podzielić:
a) Ze względu na sposób:
ręczne (przecieranie powierzchni pędzlem, szmatami)
natryskowe (urządzenia do natrysku ciśnieniowego, np. pompy membranowe, aparaty typu Karcher)
b) Ze względu na zastosowany środek:
rozpuszczalniki organiczne
środki alkaliczne i kwaśne
środki powierzchniowo czynne
Metoda natryskowa z dodatkiem skutecznych środków myjących nie powoduje korozji podpowłokowej. Zaleca się jednak po takim myciu ponowne zmycie powierzchni czystą wodą wodociągową.
Przygotowanie powierzchni w zależności od jej rodzaju
Przygotowanie powierzchni blach i profili stalowych
Najczęstsze zanieczyszczenia:
rdza
zgorzelina walcownicza
oleje i smary
kurz, pył
luźne stare powłoki
wilgoć
topniki, żużel
chemikalia (detergenty, sole)
opiłki żelaza
Szczególną uwagę należy zwrócić na usunięcie zanieczyszczeń jonowych i odtłuszczenie powierzchni metalu – ich obecność obniża przyczepność powłok i może prowadzić do wad.
Proces czyszczenia:
Usunięcie zanieczyszczeń – mycie wodą pod ciśnieniem
Ręczne lub mechaniczne mycie: para wodna, woda z detergentem, rozpuszczalniki, środki emulsyjne, alkaliczne i kwaśne
Rekomendowana metoda: natrysk roztworów wodnych z biodegradowalnymi detergentami
Na koniec – spłukanie czystą wodą wodociągową
Normy:
ISO 8504-2 – obróbka strumieniowo–ścierna
ISO 8504-3 – metody ręcznego oczyszczania (także z napędem mechanicznym)
PN-ISO 8501-1:1996 – określa stopień czystości
PN-EN ISO 8503 – określa chropowatość
Stopnie przygotowania powierzchni wg PN-ISO 8501-1
Obróbka strumieniowo–ścierna (oznaczenie: Sa):
Sa 1 – zgrubna: brak oleju, smarów, pyłu, luźnych zanieczyszczeń
Sa 2 – gruntowna: brak większych śladów rdzy, starej farby, pozostałości silnie przylegają
Sa 2½ – prawie biała powierzchnia, możliwe ciemne punkty
Sa 3 – stal wzrokowo czysta, jednolita metaliczna barwa ("biały metal")
sezonowaną blachę oczyścić roztworem amoniaku (1–2%) z detergentem
zanieczyszczenia i korozję usunąć szczotkami nylonowymi, włosiem lub papierem ściernym
Powierzchnia musi być sucha i wolna od zanieczyszczeń.
Zabezpieczenie blachy aluminiowej
Powierzchnia aluminiowa, ze względów przeciwkorozyjnych i kolorystycznych, najczęściej jest pokryta powłoką konwersyjną wytworzoną w procesie:
elektrochemicznym (utlenianie anodowe)
chemicznym (chromianowanie, fosforanowanie)
Tego typu warstwa poprawia przyczepność powłoki malarskiej.
Przygotowanie do malowania:
oczyścić powierzchnię z luźnej rdzy i zanieczyszczeń ręcznie lub mechanicznie (szczotki stalowe, metoda strumieniowo–ścierna z użyciem miękkiego ścierniwa naturalnego)
odtłuścić przez zmycie wodą z detergentem niejonowym
Przygotowanie powierzchni metali nieżelaznych
Metale nieżelazne są trudnym podłożem dla farb ze względu na:
gładkość powierzchni
dużą reaktywność cynku, glinu i ich stopów
To sprzyja powstawaniu zwartej, kruchej warstwy tlenków lub węglanów, które negatywnie wpływają na składniki powłoki malarskiej, powodując:
brak przyczepności
marszczenie
zniszczenie powłoki
Najczęściej stosowane przygotowanie:
wytwarzanie powłoki konwersyjnej (chemicznej lub elektrochemicznej)
powłoka konwersyjna: nierozpuszczalna w wodzie, działa jako izolator, poprawia odporność i przyczepność
Przygotowanie podłoża betonowego
Podłoże betonowe odpowiednio przygotowane pod zestaw malarski powinno być:
czyste
bez rys, występów i szczelin
o wilgotności powierzchniowej nieprzekraczającej 3–4% (w zależności od farby)
o nierównościach nie większych niż 1/3 grubości zestawu malarskiego
Wymagania:
wypukłe krawędzie, naroża i załamania należy zaokrąglić
beton powinien być odpylony i odtłuszczony
tłuste plamy usuwać tkaniną bawełnianą z rozpuszczalnikiem
oczyszczanie: szczotki stalowe (ręczne/mechaniczne) lub delikatne przepiaskowanie
Nowoczesną metodą czyszczenia jest użycie wody pod wysokim ciśnieniem.
Czas schnięcia i wytrzymałość podłoża
Świeżo wykonane podłoża (beton, tynki) należy malować dopiero po odpowiednim czasie utwardzania i karbonizacji. Okres schnięcia podano w instrukcjach stosowania farb.
Tynki zgodne z PN-70/B-101100 powinny być:
czyste
gładkie
równe
bez rys, wykwitów, zacieków, tłuszczów, pyłów i innych zanieczyszczeń
Powinny mieć odpowiednią wytrzymałość mechaniczną i nie ścierać się przy potarciu ręką.
Ważną rzeczą w przygotowaniu tynków przed malowaniem jest: usunięcie starych powłok klejowych i wapiennych oraz mycie i nawilżenie powierzchni. Stare tynki, w celu usunięcia z nich zanieczyszczeń, zmywa się wodnymi roztworami mydła za pomocą szczotek o twardym włosiu.
Ponowne wykorzystanie zużytych rzeczy to działanie ekologiczne, ale też sposób na kreatywne dekoracje DIY. Dziś podpowiadamy, co zrobić z puszek metalowych. Mamy sporo pomysłów, jak wykorzystać puszki metalowe w domu i ogrodzie.
Co można zrobić z puszki – po mleku skondensowanym, sosie pomidorowym czy karmie dla zwierząt? Bardzo wiele! Od pojemników na kredki po kolorowe lampiony i doniczki oraz organizery na śrubki i inne akcesoria w warsztacie.
W artykule podpowiemy, jak przygotować puszki metalowe do ponownego wykorzystania. Doradzimy też, co zrobić z puszek metalowych. To pomysł na proste prace DIY i wspólne spędzanie czasu np. z dziećmi!
Co zrobić z puszki po mleku skondensowanym? Pojemnik na kredki lub małą doniczkę na kwiaty!
Pomysły na ponowne wykorzystanie puszek metalowych – co zrobić z puszek metalowych?
Jak wykorzystać puszki metalowe? To świetny materiał do wielu zadań w domu i ogrodzie. Po opróżnieniu nie musisz ich od razu wyrzucać. Możesz przerobić je na funkcjonalne i dekoracyjne przedmioty! Jakie?
W kuchni puszki mogą służyć jako pojemniki na przybory lub przyprawy. W warsztacie będą doskonałym schowkiem na narzędzia, a w biurze mogą pełnić funkcję organizerów na długopisy.
Co można zrobić z metalowej puszki w ogrodzie? Świetnie sprawdzi się jako doniczka na kwiaty lub zioła. Możesz także pomalować puszki farbami akrylowymi, tworząc unikalne wzory lub dopasowując kolory do wystroju wnętrza.
Jeśli lubisz rękodzieło, wykorzystaj technikę decoupage i oklej puszki papierem w dowolnym wzorze, a następnie zabezpiecz je lakierem. Możesz też przykleić naklejki, by nadać im osobisty charakter. Puszki można także wykleić materiałem, używając kleju do tkanin, co sprawi, że staną się bardziej teksturalne i stylowe. Możliwości są nieograniczone!
Co można zrobić z puszek po mleku? Oklej je filcem, a zyskasz piękny pojemnik na kredki lub inne małe rzeczy.
Jak przygotować puszkę do ponownego wykorzystania?
Zanim zaczniesz dekorować puszki, musisz je odpowiednio przygotować. Najpierw dokładnie je umyj, używając gorącej wody z detergentem, np. z płynem do mycia naczyń. Wystarczy, że pozostawisz puszkę w roztworze na kilka minut, a potem dokładnie wypłuczesz ją pod bieżącą wodą.
Jeśli puszka jest mocno zabrudzona tłuszczem, np. po oleju z tuńczyka, wlej do niej ocet i zostaw na kilka godzin. Następnie przetrzyj puszkę szczoteczką do zębów lub gąbką.
W przypadku uporczywych zabrudzeń użyj odrdzewiacza w sprayu, aby pozbyć się rdzy lub innych zanieczyszczeń.
Po oczyszczeniu puszki sprawdź, czy nie ma ostrych krawędzi, które mogą powodować skaleczenia. Jeśli zauważysz takie miejsca, najlepiej stępić je pilnikiem ślusarskim, aby prace z puszką były bezpieczne. Przygotowana w ten sposób puszka będzie gotowa do dekorowania i ponownego wykorzystania!
Co można zrobić z puszek po mleku skondensowanym? Nasz pomysł to pojemnik dekorowany techniką decoupage.
Jak wykorzystać puszki metalowe w domu?
Metalowe puszki są w każdej kuchni. Po konserwach, napojach czy owocach w syropie. Większość z nas po prostu je wyrzuca. A przecież można z nich zrobić coś fajnego. Ozdoby, pojemniki czy organizery. I to tanim kosztem. Jak się za to zabrać?
W warsztacie można zrobić z nich praktyczne pojemniki na drobiazgi – śrubki, nakrętki czy gwoździe. Wystarczy dobrze je oczyścić, pomalować na ciemny kolor i oznaczyć etykietami, by zawsze wiedzieć, co jest w środku. Jeśli masz miejsce na ścianie, przykręć do niej deskę i przymocuj puszki za pomocą wkrętów. Zyskasz estetyczny i funkcjonalny organizer na narzędzia.
W kuchni możesz pójść o krok dalej. Metalowe puszki sprawdzą się nie tylko na sztućce, ale też jako doniczki na zioła. Mięta, bazylia czy szczypiorek będą wyglądać pięknie na parapecie w kolorowych puszkach. Możesz pomalować je na jednolite pastelowe kolory lub ozdobić w stylu rustykalnym, używając tkanin, sznurków i koronek.
A jeśli masz więcej czasu, zrób zestaw przyprawników. Każdą puszkę oznacz etykietą, np. „cukier”, „mąka”, „kasza”. Ustaw je na półce lub blacie – będą praktyczne i dekoracyjne.
W biurze puszki zamienią się w praktyczny organizer na biurko. Możesz ustawić je pionowo lub połączyć kilka, tworząc poziomy układ. W większych puszkach przechowasz nożyczki, linijki czy notatniki, a w mniejszych spinacze, gumki recepturki czy pinezki. Aby całość wyglądała spójnie, oklej je tą samą tkaniną lub pomaluj na dopasowane kolory.
Puszki przydadzą się także w pokoju dziecięcym. Możesz stworzyć z nich zabawne pojemniki na kredki, flamastry i małe zabawki. Dodaj naklejki z ulubionymi postaciami z bajek lub narysuj uśmiechnięte buźki. Dzieci będą zachwycone, a porządek na półkach – gwarantowany.
Kolejnym pomysłem są lampiony. Wystarczy wywiercić w puszkach drobne otwory, tworząc wzory, a potem wstawić do środka świeczki typu tealight. Gdy zapalisz świeczkę, wzory pięknie się rozświetlą, tworząc przytulny nastrój na balkonie, tarasie lub w salonie.
Puszka metalowa posłużyła tu jako baza do stworzenia jesiennej dekoracji DIY z materiałów znalezionych w lesie i ogrodzie.
Co można zrobić z metalowej puszki w ogrodzie?
Co zrobić z puszki po mleku w ogrodzie? Pomysłów na dekoracyjne wykorzystanie metalowych puszek jest mnóstwo!
Jednym z pomysłów są klimatyczne lampiony. Aby je zrobić, wytnij w puszce wzory – kwiaty, gwiazdki czy abstrakcyjne kształty. Wystarczy dłuto i młotek. Puszkę możesz pomalować na kolor, który pasuje do ogrodu, np. zielony lub biały. Do środka włóż świeczkę LED lub lampki na baterie. Gotowy lampion powieś w altanie lub na drzewie. Wieczorem stworzy nastrojowe światło.
Puszki świetnie sprawdzą się też jako doniczki. Możesz sadzić w nich kwiaty, zioła, a nawet drobne warzywa, jak szczypiorek czy rzodkiewka. Zanim użyjesz puszki jako doniczki, pamiętaj o zrobieniu otworów drenażowych na dnie, aby woda mogła swobodnie odpływać. Pomaluj puszkę farbą odporną na warunki atmosferyczne i dodaj uchwyty z łańcuszków lub sznurków, by zawiesić ją na płocie czy altanie.
Kolejny pomysł to poidełko dla ptaków. Zdejmij etykiety, pomaluj puszkę na kolor, który przyciągnie ptaki, np. fioletowy lub zielony. Dodaj patyczki, na których ptaki będą mogły przysiąść. Poidełko ustaw w spokojnym miejscu i regularnie wymieniaj wodę.
Z puszek zrobisz też wietrzne dzwonki. Odetnij wieczko, a na dno włóż kamyczki lub muszelki. Zawieś puszkę na sznurku lub drucie. Wiatr wprawi dzwonek w ruch, tworząc przyjemne dźwięki. Aby puszka była trwalsza, pokryj ją lakierem ochronnym lub farbą np. RAFIL Chlorokauczuk.
Dzwonki wietrzne z pomalowanych na kolorowo puszek.
Jak i czym pomalować puszkę, aby zabezpieczyć ją przed korozją?
Wiesz już, co można zrobić z puszek metalowych. Aby Twoje dzieło wyglądało ładnie, puszki warto pomalować. To ważne także dlatego, że puszki pozostawione na zewnątrz szybko zaczną rdzewieć.
Aby tego uniknąć, wykorzystaj jedną z farb antykorozyjnych RAFIL. Proponujemy np. farbę RAFIL Chlorokauczuk. Dostępna jest w wielu żywych kolorach, np. czerwonym, zielonym, żółtym. Tworzy trwałą i elastyczną powłokę, odporną na zarysowania, uderzenia i uszkodzenia mechaniczne. Zabezpiecza też przed wilgocią i ogranicza rozwój korozji. Zapewnia długotrwałą ochronę antykorozyjną malowanych powierzchni w zestawie z podkładem RAFIL Podkład Chlorokauczukowy.
