Farby dekoracyjne do drewna, betonu i metalu – jak wybierać?

Malowanie natryskowe ogrodzenia betonowego to skuteczny sposób odnowienia czy zmiany koloru płotu. Jest szybkie i efektywne, a także pozwala uzyskać estetyczne i trwałe rezultaty. Między innymi dlatego zyskuje coraz większą popularność. Sprawdź, jak i czym pomalować płot betonowy z wykorzystaniem pistoletu natryskowego.

Malowanie ogrodzenia betonowego, krok 1. Wybór farby

Jeśli chcesz pomalować ogrodzenie betonowe, wybierz farbę przeznaczoną właśnie do powierzchni z betonu. Emalia musi być odporna na działanie warunków atmosferycznych, wilgoci czy promieni słonecznych. Wybór nieodpowiedniej farby może skutkować tym, że będzie ona nietrwała, na powierzchni powstaną zacieki, a do tego nie zabezpieczy odpowiednio ogrodzenia.Farbą, która świetnie sprawdza się do malowania betonowych powierzchni znajdujących się na zewnątrz, jest emalia RAFIL Chlorokauczuk. Tworzy ona na betonie twarde powłoki, odporne na zarysowania, uderzenia i uszkodzenia mechaniczne.

Malowanie natryskowe ogrodzenia betonowego, krok 2. Przygotowanie stanowiska i podłoża

Zanim przejdziesz do malowania ogrodzenia pistoletem natryskowym, musisz dobrze przygotować powierzchnię. Dzięki temu malowanie będzie efektywne, a farba przywrze do podłoża i będzie ochraniała je długo i skutecznie. Jeśli malujesz nowe ogrodzenie betonowe, które jest suche, czyste i mocne, oczyść je z tłuszczu, usuń mechanicznie warstwę szlamu i mleczka cementowego, a na koniec odpyl powierzchnię. Jeśli malujesz stare ogrodzenie, które wcześniej nie było pomalowane, usuń luźno związane fragmenty betonu. Odtłuść podłoże, usuń wszystkie zanieczyszczenia, uzupełnij ubytki, przeszlifuj powierzchnię i dokładnie ją odpyl.

Jeśli malujesz stare, wcześniej pomalowane ogrodzenie betonowe, odtłuść i oczyść powierzchnię starej farby, a następnie usuń te fragmenty emalii, które się łuszczą i są luźno związane. Jak w przypadku nowego czy niemalowanego betonu przeszlifuj i odpyl powierzchnię. Jeśli do usuwania starej farby lub czyszczenia powierzchni używasz detergentów, spłucz je dokładnie wodą.

Ważne!

Zanim przejdziesz do malowania natryskowego ogrodzenia, sprawdź, czy beton jest całkowicie suchy.

Malowanie płotu betonowego, krok 3. Impregnacja i gruntowanie

Gruntowanie betonowego płotu nie jest obowiązkowe, ale zwykle warto je wykonać. Grunty oraz impregnaty na betonowych powierzchniach tworzą cienkie warstwy ochronne, które co prawda nie są zbyt wytrzymałe, ale wnikają głęboko w strukturę betonu i wypełniają jego pory. Dzięki temu wzmacniają konstrukcję i zapobiegają wchłanianiu się wilgoci oraz pękaniu farb nawierzchniowych.

Wybierając odpowiedni impregnat czy grunt, postaw na taki produkt, który zapewni paroprzepuszczalność. Jeśli warstwa gruntująca nie będzie przepuszczać pary, ta, próbując przeniknąć przez beton, może niszczyć naniesioną powłokę i pozbawić powierzchnię ochrony.

Malowanie ogrodzenia pistoletem, krok 4. Właściwe malowanie

Jeśli chcesz, by malowanie ogrodzenia pistoletem natryskowym było efektywne, zastosuj się do poniższych rad:

• Ogrodzenie maluj tylko w sprzyjających warunkach atmosferycznych – nie może być wilgotno, za zimno i za ciepło. Optymalna temperatura to, w przypadku większości farb, to 10-25°C, choć wskazania te dla różnych farb mogą być inne. Zawsze stosuj się do wytycznych producenta.
  ‍
• Zanim rozpoczniesz malowanie, wykonaj test np. na dużym kartonie, umieszczonym pionowo. Sprawdź, czy farba ma odpowiednią konsystencję, jak rozprowadza się po powierzchni i czy nie tworzą się zacieki.
  ‍
• Pistolet trzymaj w odległości około 15-20 cm od pionowej płaszczyzny. Podczas malowania przesuwaj go z góry do dołu, a sam pistolet trzymaj prostopadle do płotu.
  ‍
• Jeśli ogrodzenie betonowe nie jest pełne, ustaw za nim dużą tekturę lub płytę pilśniową. Dzięki temu unikniesz rozpylaniu farby po drugiej stronie ogrodzenia.
  ‍
• Spryskiwanie płotu zacznij około 15 cm przed jego początkową krawędzią i zakończ w podobnej odległością za krawędzią końcową. Dzięki temu pomalujesz równo całą powierzchnię.
  ‍
• Pistolet przesuwaj z podobną prędkością, z jaką przesuwałbyś wałek lub pędzel.
  ‍
• Dopasuj wielkość strumienia do malowanej powierzchni – podczas malowania dużego płotu strumień możesz ustawić do maksimum, dzięki czemu nie trzeba będzie wykonywać zbyt dużej ilości ruchów.

Pamiętaj też, żeby ubrać się w ochronną odzież i założyć maseczkę na twarz oraz okulary, a także, by zabezpieczyć włosy.

Zwykle, by pokryć całe ogrodzenie, należy nałożyć 2-3 warstwy farby, zachowując między kolejnymi malowaniami odstępy wskazane przez producenta emalii. Czas schnięcia betonowego ogrodzenia to, w zależności od wilgotności i temperatury powietrza, około 24 godzin. Powłoki staja się całkowicie utwardzone po około 7 dniach.

Czym pomalować ogrodzenie, metalową balustradę betonu, betonowy słupek, a także drewniane panele czy lamperię? Do wszystkich tych zastosowań nadają się farby ftalowe, inaczej zwane też alkidowymi. Zobacz, czym się charakteryzują i gdzie możesz je stosować.

Wśród różnego rodzaju farb do zastosowań dekoracyjnych i przemysłowych ważne miejsce zajmują farby ftalowe. Inna nazwa tego produktu to farba alkidowa lub emalia alkidowa.

Farby alkidowe są niezastąpione do malowania wymagających powierzchni jak metal, beton, materiały drewnopochodne. Zabezpieczają je przed wilgocią, chronią przed zarysowaniami i uszkodzeniami mechanicznymi. Są odporne na warunki atmosferyczne, trwałe, a przy tym zapewniają ciekawe efekty dekoracyjne. Nic dziwnego, że farbę ftalową wybiera się dziś do tak wielu różnorodnych zastosowań.

Czym są farby alkidowe?

Farby alkidowe znajdują zastosowanie w pracach malarskich na zewnątrz oraz wewnątrz budynków. Ich główny składnik to żywica alkidowa oraz olej, który nadaje farbie trwałość i z charakterystyczny połysk.

Farby ftalowe należą do farb rozpuszczalnikowych i stanowią nowocześniejszy rodzaj używanych wcześniej farb olejnych. Rozcieczalnikiem jest tu benzyna lakowa i ksylen. Spoiwem zaś – żywica alkidowa (żywica ftalowa). Kluczowym składnikiem są tu wspomniane wcześniej oleje. To dzięki nim farba alkidowa bardzo dobrze kryje, jest łatwa w aplikacji oraz ma gładką, gęstą konsystencję.

Czym jeszcze wyróżniają się farby ftalowe? Mają doskonałą przyczepność do wielu różnych rodzajów podłoża. Dostępne są w wielu wersjach kolorystycznych – matowych i z połyskiem.

Jakie wady mają farby ftalowe? Są odporne na wilgoć, ale nie na rozpuszczalniki i substancje chemiczne. Nie powinny być stosowane do malowania elementów stale zanurzonych w wodzie – pod jej wpływem miękną. Nie należy ich używać również do pokrywania świeżych tynków oraz powierzchni ocynkowanych. W kontakcie ze środowiskiem zasadowym ulegają hydrolizie tłuszczów (zmydleniu). Dość długo schną, ponieważ wysychanie farb alkidowych następuje poprzez przyłączanie tlenu z powietrza. Oprócz tego mają intensywny zapach, a z czasem mogą stopniowo tracić swój połysk, ulegając kredowaniu.

Zalety stosowania farb alkidowych

Co decyduje o dużej popularności farb alkidowych? Zalety można mnożyć, ale dwie z nich przeważają nad resztą – uniwersalne zastosowanie oraz niski koszt.

Wspominany wyżej olej jest stosunkowo tani, co przekłada się też na korzystną cenę gotowego produktu na jego bazie. Ponadto olej nadaje malowanej powierzchni charakterystyczny połysk. Z tego powodu, produkty alkidowe często służą do malowania poręczy, ogrodzeń i innych elementów znajdujących się na zewnątrz budynków.

Wzorowe reagowanie oleju z innymi składnikami sprawia, że właściwości farb alkidowych można dowolnie kształtować i dostosowywać do własnych potrzeb.

Z tego powodu farby ftalowe są powszechnie wykorzystywane do wielu różnych zastosowań. Maluje się nimi metalowe przęsła oraz betonowe słupki ogrodzeń, balustrady, meble żeliwne czy inne elementy małej architektury ogrodowej.

Farby alkidowe doskonale zabezpieczają drewno przed wnikaniem wilgoci i pęcznieniem. Stosuje się je więc do zabezpieczania drewnianych powierzchni na zewnątrz – mebli ogrodowych, altan, pergoli. Trzeba jednak pamiętać, że farba ftalowa całkowicie zakryje słoje drewna.

Farny ftalowe znajdują zastosowanie także wewnątrz pomieszczeń. Maluje się nimi lamperie, drewniane panele, meble i inne powierzchnie z drewna, MDF-u, płyty wiórowej, metalu, betonu. Używa się ich do malowania mebli dziecięcych, ponieważ chronią je przed zniszczeniem, uderzeniami, zadrapaniami.

Rodzaje farb alkidowych (ftalowych)

Ze względu na zastosowanie, wyróżnia się kilka rodzajów farb alkidowych:

• farby alkidowe do drewna i metalu,
  
• farby alkidowe do betonu,
  
• farby alkidowe wewnętrzne,
  
• farby alkidowe zewnętrzne.

Do malowania ogrodzenia i innych metalowych, drewnianych lub betonowych elementów znajdujących się pod gołym niebem, wybierz emalię RAFIL Do Bram i Ogrodzeń. Zapewni ona odporność na wilgoć oraz promienie UV.

Jeśli malujesz drewno, pamiętaj, że farby alkidowe przysłonią jego naturalne słoje. Jeśli chcesz je wyeksponować, wybierz impregnat (np. marki VIDARON).

Alkidowe farby przemysłowe a dekoracyjne

Farby alkidowe przemysłowe przeznaczone są – wbrew nazwie – do stosowania w przestrzeniach publicznych, w szczególności halach, warsztatach i magazynach. Uboga zawartość oleju w składzie powoduje, że mają słabszy połysk i matowe wykończenie, co sprawdza się w pomieszczeniach użytku publicznego. Farby alkidowe cenione są ze względu na wysoką odporność na ścieranie, tarcie, blaknięcie, odpryski oraz działanie warunków atmosferycznych.

Farby alkidowe dekoracyjne znajdują zastosowanie zarówno w mieszkaniach, domach, jak i przestrzeniach biurowych. Stosuje się je do malowania elementów wewnątrz budynku, gdzie tworzą efekt nasyconych i głębokich kolorów. Z powodzeniem możesz malować nimi także ogrodzenia, bramy i poręcze.

Zastosowanie i malowanie farbami alkidowymi

Farby alkidowe to funkcjonalne substancje o wielorakim zastosowaniu. Nadają się do malowania różnych powierzchni (drewnianych, metalowych, jak i betonowych), zarówno w pomieszczeniach, jak i pod gołym niebem.

Przed przystąpieniem do malowania farbą alkidową należy odpowiednio przygotować podłoże – to klucz do trwałości powłoki. Podłoże malowane farbą ftalową powinno być pozbawione, kurzu, rdzy, zanieczyszczeń, tłustych plam. Dobrze jest przemyć je benzyną ekstrakcyjną lub – w zależności od rodzaju malowanej powierzchni – np. preparatem do odtłuszczania metali. Jeśli stare powłoki są w złym stanie, należy je usunąć – dotyczy to też starych luźnych warstw poprzedniej farby.

Przed rozpoczęciem pracy starannie wymieszaj emalię. Dzięki temu masz pewność, że farba będzie miała gładką konsystencję, bez grudek. Jeśli masz dwa pojemniki farby z dwóch różnych partii produkcyjnych, najlepiej jest je wymieszać ze sobą, aby dały ten sam efekt dekoracyjny.

Jeśli zajdzie taka potrzeba i farba okaże się zbyt gęsta, użyj rozcieńczalnika do wyrobów olejnych i ftalowych. Rozcieńczalnikiem możesz też umyć narzędzie po skończonej pracy. Do mycia pędzli i innych narzędzi świetnie sprawdzi się także benzyna ekstrakcyjna.

Farby alkidowe nakłada się płaskim pędzlem o naturalnym, miękkim włosiu lub wałkiem wykonanym z materiałów odpornych na działanie rozpuszczalników. Aby nie stworzyć na malowanej powłoce pęcherzyków powietrza, wybierz wałek o drobnych porach w powłoce z pianki.

Podobnie jak w przypadku innych rodzajów farb, także farby alkidowe wymagają co najmniej nałożenia dwóch warstw, by uzyskany efekt był optymalny. Uważaj jednak z grubością warstwy, by nie przedłużać dodatkowo okresu schnięcia. Czas schnięcia farby uzależniony jest od temperatury oraz wilgotności powietrza. Przy temperaturze ok. 20-22°C i wilgotności powietrza ok. 50-55%, kolejną warstwę farby nakładaj po upłynięciu 24 godzin. Pamiętaj, że niska temperatura powietrza i wysoka wilgotność wydłużają czas schnięcia farby.

{{recomended-product}}

Farby alkidowe to uniwersalny produkt o szerokim zastosowaniu. Odporność na działanie warunków atmosferycznych sprawia, że ten produkt to dobry wybór do malowania powierzchni zewnętrznych. Pokryjesz nią zarówno elementy wykonane z drewna, metalu, jak i betonu. Jeśli masz zaś problemy z rdzewieniem metalowych powierzchni, zainteresuj się gruntoemalią RAFIL Prosto Na Rdzę. Nadaje się do jednowarstwowego malowania powierzchni stalowych, żeliwnych, metalowych, drewna i materiałów drewnopodobnych. Możesz wykorzystać ją także do renowacji starych powłok. Co ważne, nie wymaga gruntowania, co przyspieszy twoją pracę.

Zastanawiasz się, jak oddzielić rabatę od trawnika? A może jak stworzyć różne strefy ogrodowe? Niezbędne będą obwódki i bordery ogrodowe. Z czego zrobić obrzeża w ogrodzie? Do wyboru masz kamień, drewno, cegłę, plastik i inne materiały. Przeczytaj nasz artykuł i sprawdź inspiracje na oddzielenie trawnika od rabaty!

W projektowaniu każdego ogrodu ważnym zadaniem jest oddzielenie od siebie różnych powierzchni – rabat od trawnika, miejsca na rośliny od ścieżek, trawy od podjazdu. Najlepszym rozwiązaniem są obrzeża ogrodowe. 

W ofercie producentów znajdziesz przeróżne warianty obrzeży, obwódek i borderów, droższych i tańszych, odpowiednich do wielu stylów ogrodu i na różne metraże. W Internecie znaleźć można także sporo pomysłów na obwódki wykonane własnoręcznie. 

Z czego zrobić obrzeża trawnikowe i ogrodowe? Jaki materiał wybrać? W artykule znajdziesz odpowiedzi na te pytania.

Dlaczego warto stosować obrzeża w ogrodzie?

Obrzeża w ogrodzie pomagają utrzymać porządek i oddzielają różne strefy. Dzięki nim rabaty kwiatowe, trawniki i ścieżki wyglądają schludnie i estetycznie. Obwódki zatrzymują ziemię tam, gdzie powinna być – bez nich trawa lub rośliny mogą się rozrastać w niekontrolowany sposób. 

Warto też wiedzieć, że obrzeża chronią przed mieszaniem się różnych materiałów. To dzięki nim piasek nie przesypie się na trawnik, a kora nie wpadnie na ścieżkę. 

Co więcej, dobrze dobrane obrzeża podkreślają charakter ogrodu. Czasem są mocnym akcentem, czasem tylko delikatnym tłem. Jednak zawsze sprawiają, że ogród wygląda spójnie.

Z czego zrobić obrzeża w ogrodzie? Jak wybrać najlepszy materiał na obrzeża do ogrodu?

Jak zrobić obrzeża w ogrodzie? Pierwszy krok to wybór materiału. Zależy on od stylu ogrodu, budżetu i oczekiwań. Do dyspozycji masz elegancki i trwały kamień naturalny, ciepłe drewno, wytrzymały na warunki atmosferyczne beton czy kostkę brukową. Możesz także rozważyć plastikowe obrzeża, które są tanie i łatwe w montażu. To dobry wybór, jeśli szukasz prostego i szybkiego rozwiązania.

Wybierając materiał, warto zastanowić się, jak dużo czasu możesz poświęcić na pielęgnację obrzeży. Trzeba też pomyśleć, czy mają być tylko praktyczne, czy też dekoracyjne. Warto dopasować je do stylu całego ogrodu, żeby wszystko tworzyło spójną całość.

Materiał na obrzeże – kamień naturalny 

Jak oddzielić rabaty od trawnika? Polecany materiał to naturalny kamień – np. granit. Obrzeża ogrodowe z kamienia świetnie zaznaczą krawędzie alejek i ścieżek, zwłaszcza w ogrodach klasycznych czy angielskich. Naturalnie oddzielają rabaty i trawniki, tworząc barierę dla kory, piasku i kamyków, które mogłyby brudzić alejki.

Dodatkowo eleganckie kamienne obrzeża, wkopane równo z trawnikiem, pozwalają kosić trawę bez przeszkód. Ściśle ułożone, ograniczają przerastanie trawy na ścieżki, dzięki czemu ogród wygląda estetycznie i pozostaje łatwy do utrzymania.

W ogrodzie naturalistycznym świetnym pomysłem są obrzeża i obwódki z kamienia polnego lub otoczaków. Sprawdzą się jako obramowanie rabat kwiatowych czy drzewek ozdobnych i owocowych. 

Jak zrobić obrzeże z cegły?

Z czego zrobić tanie obrzeża w ogrodzie? Rozważ cegły – kupione lub rozbiórkowe. Obrzeża z cegieł to klasyczny, uniwersalny wybór, który dobrze wpisuje się w styl angielski, jak i w wiejskie aranżacje ogrodowe. 

Cegły można układać na różne sposoby: na płasko, pionowo lub pod kątem, dzięki czemu łatwo stworzysz ciekawą strukturę i wzory. Co warto wiedzieć o tym rodzaju obrzeża? Wybierz cegły odporne na wilgoć i mróz!

Jak oddzielić trawnik od rabaty przy pomocy obrzeży z drewna?

Z czego zrobić obrzeża trawnikowe w ogrodzie naturalistycznym, wiejskim, japońskim czy boho? Nasza propozycja to obrzeża z drewna. To naturalny materiał, który idealnie pasuje do ogrodów rustykalnych i leśnych.

Do wykonania obrzeży możesz użyć różnych gatunków drewna – sosny, dębu czy modrzewia. Drewniane obrzeża występują jako palisady, deski lub bale, co daje duże możliwości aranżacji. 

Jakie wady mają drewniane obrzeża? Nie są tak trwałe, jak kamień, cegła czy beton. Drewno wymaga impregnacji, aby było odporne na wilgoć i szkodniki. Na szczęście regularna konserwacja zapewni mu długowieczność oraz estetyczny wygląd.

Plastikowe obrzeża 

Jeśli zastanawiasz się, z czego zrobić tanie obrzeża w ogrodzie, wybierz tworzywo sztuczne. Obrzeża plastikowe to najtańsze i najprostsze rozwiązanie w ogrodzie. 

Wykonane z elastycznego tworzywa bordery, palisady i obwódki łatwo dopasowują się do kształtu rabat, ścieżek czy trawnika. Są lekkie i szybkie w montażu – wystarczy je wkopać lub wbić w ziemię, bez potrzeby użycia specjalistycznych narzędzi. W sklepach znajdziesz też tanie obrzeża z folii. 

Plastikowe obrzeża są dostępne w różnych kolorach i wysokościach, co ułatwia dopasowanie do stylu ogrodu. Choć mniej trwałe od kamienia, betonu czy metalu, będą odporne na wilgoć i zmienne warunki atmosferyczne.

Betonowe obrzeża 

Obrzeża betonowe to trwałe i odporne rozwiązanie, które świetnie radzi sobie z uszkodzeniami oraz trudnymi warunkami atmosferycznymi. Są dostępne w wielu kształtach i kolorach, co ułatwia ich dopasowanie do różnych stylów ogrodowych. 

Betonowe krawężniki często wybiera się do ogrodów nowoczesnych, gdzie liczy się prostota i minimalizm. Z kolei kostki brukowe nadają się także do ogrodów w stylu naturalistycznym.

Montaż tego typu obrzeża wymaga więcej pracy – często potrzebny jest solidny fundament i precyzja w układaniu. Betonowe obrzeża sprawdzają się jednak szczególnie w miejscach intensywnie użytkowanych, takich jak ścieżki, podjazdy czy trawniki. To nieco droższa opcja, ale trwała inwestycja na lata.

Pielęgnacja i konserwacja obrzeży ogrodowych

Aby obrzeże służyło długo i zachowało swój ładny wygląd na lata, potrzebna jest okresowa pielęgnacja i konserwacja tego elementu ogrodu. W przypadku najpopularniejszych obrzeży z kostki czy z betonu sprawdzonym rozwiązaniem jest pomalowanie obrzeży przy pomocy farby do betonu. 

Polecamy niezawodną farbę chlorokauczukową RAFIL Chlorokauczuk. Może być ona z powodzeniem stosowana do dekoracyjnego malowania podłoży betonowych i tynków cementowo wapiennych. Tworzy trwałą i elastyczną powłokę, odporną na zarysowania, uderzenia i uszkodzenia mechaniczne. Charakteryzuje się zwiększoną odpornością na działanie trudnych warunków atmosferycznych. Jest też dostępna w szerokiej gamie kolorów – z łatwością wybierzesz więc odcień farby dopasowany do innych elementów ogrodu oraz stylu jego aranżacji. 

‍

• Karta techniczna – zapis tworzony przez producenta, dotyczący konkretnego wyrobu, jego przeznaczenia, charakterystyki i stosowania.
• Symbol wyrobu – każdy wyrób posiada dany symbol, który określa typ rodzaj i jego kolor, na tej podstawie wyrób jest identyfikowany.
• Gęstość – masa 1 cm³ wyrobu oznaczana piknometrycznie w temp. 20°C; dla wyrobów dwuskładnikowych jest to wartość średnia, po zmieszaniu składników.
• Punkt zapłonu (ang. flash point) – jest to najniższa temp. materiału malarskiego, w której wytworzy on pary substancji palnych wystarczających do zapłonu w określonych warunkach zapłonu.
• Zużycie teoretyczne (ang. theoretical spreading rate) – wartość (i/m²; kg/m²; m²/l; m²/kg) podawana w danych technicznych farby; arytmetyczny wynik zależności zawartości substancji nielotnej i specyfikowanej grubości powłoki malarskiej.
• Zużycie praktyczne - zależy od wielu czynników, między innymi od zużycia teoretycznego, chropowatości podłoża, metody i warunków nakładania, wielkości i rodzaju malowanej powierzchni, a także roli powłoki w zestawie; określa się iloczynem współ- zużycia praktycznego i zużycia teoretycznego farby.
• Czas przydatności wyrobu do stosowania (ang. pot life) – max. czas, w którym wyrób lakierowy po zmieszaniu z utwardzaczem zachowuje swoje właściwości i nadaje się do nanoszenia na podłoże.
• Czas schnięcia (ang. drying time) czas przejścia ciekłej powłoki malarskiej w stałą powłokę o określonych własnościach fizycznych i mechanicznych w danej temp.
• Porowatość (ang. porosity) – zależy w głównej mierze od użytego pigmentu, charakteryzuje ją obecność w powłoce otworków i kanalików sięgających do podłoża.
• Przepuszczalność (ang. permeability) – charakteryzuje zdolność przepuszczania gazów lub par przez powłokę, zależy od własności fizykochemicznych, grubości powłoki.
• Przyczepność (ang. adhesion) – zdolność powłoki do wiązania się z podłożem lub poprzednią warstwą.
• Trwałość powłoki (ang. durability) – przypuszczalny czas „życia” powłoki malarskiej do pierwszej głównej renowacji.
• Wydajność - powierzchnia (w m2), która może być pokryta daną ilością wyrobu lakierowego tworzącego powłokę o wymaganej grubości; zależy od warunków stosowania, złożoności geometrycznej konstrukcji, warunków atmosferycznych itp.
• Powłoka termoodporna – odporna na długookresowy wpływ temp. powyżej 150°C.
• Emalia (ang. top coat) – wyrób malarski pigmentowany o wysokich walorach dekoracyjnych, zwłaszcza barwie i połysku. Jako warstwy nawierzchniowe – emalie – muszą być odporne na wpływ zewnętrznych czynników korozyjnych np. promieniowanie słoneczne.
• Farba (ang. primer) – materiał malarski pigmentowany, tworzący powłokę kryjącą – która ma przede wszystkim spełniać funkcje ochronne. Farby tego typu (gruntujące, przeciwrdzewne) nanoszone są bezpośrednio na podłoże i zawierają składniki powstrzymujące procesy korozyjne. Powinny charakteryzować się głównie dobrą przyczepnością do podłoża.
• Farba do czasowej ochrony – chroni czasowo przed działaniem czynników atmosferycznych i korozyjnych (najczęściej przez okres 6 m-cy na czas montażu, transportu, składowania).
• Farba, emalia tiksotropowa – zawiera dodatki powodujące efekt zmniejszania się lepkości pozornej (upłynnienie) w czasie działania naprężeń ścinających (mieszanie, rozcieranie pędzlem).
• Farba na gorzej przygotowane podłoże (ang. surface tolerant) – przeznaczona do gruntowania, tolerująca gorzej przygotowane powierzchnie. Posiada właściwości: stabilizacji, przetwarzania i penetracji rdzy.
• Farby chemoutwardzalne (ang. chemical curing paints) – produkt malarski składający się z dwu lub trzech składników (żywica + utwardzacz) mieszanych bezpośrednio przed aplikacją.
• Farba grubopowłokowa (ang. high build) – materiał malarski dający grubszą powłokę suchą niż powszechnie stosowane materiały.
• Lakier (ang. varnish) – wyrób malarski niepigmentowany dający w efekcie powłokę przeświecalną.
• Pigmenty (ang. pigments) – są to substancje nierozpuszczalne w spoiwie farby a ulegające w nim zdyspergowaniu. Charakterystyczne dla nich są następujące własności: barwa, zdolność krycia, niekiedy zdolności ochronne i przeciwrdzewne.
• Rozcieńczalnik (ang. thinner) – lotna ciecz nie rozpuszczająca substancji błonotwórczej. Po dodaniu do materiału malarskiego nie powoduje niekorzystnych objawów. Dodatek rozcieńczalnika wymagany może być w przypadku nadmiernego zgęstnienia wyrobu wskutek zbyt długiego lub nieodpowiedniego przechowywania. Należy jednak pamiętać, że dodatek nawet małej ilości rozcieńczalnika może spowodować duże zmiany w grubości powłoki (szczególnie dla wyrobów tiksotropowych).
• Rozpuszczalnik (ang. solvent) – ciecz rozpuszczająca substancje błonotwórczą (spoiwo). Przy doborze rozpuszczalnika zwrócić trzeba uwagę m. in. na: zdolność rozpuszczania, lotność, temp. zapłonu, toksyczność, zapach itp.
• Substancja nielotna; części stałe (ang. solids) – łączna zawartość substancji błonotwórczych, pigmentów, wypełniaczy i innych składników materiału malarskiego pozostająca na powierzchni malowanej w procesie schnięcia powłoki.