Metalowa futryna to element charakterystyczny dla stolarki starszej daty – można spotkać ją zarówno w mieszkaniach, jak i domach, które budowano przed kilkoma dekadami. Co ciekawe, w ostatnich latach obserwuje się powrót mody na wyjątkowo wytrzymałe i niebanalne estetycznie, metalowe futryny. Z tego względu wielu właścicieli domów i mieszkań decyduje się na zachowanie oryginalnych ościeżnic i odnowienie ich na własną rękę. Jak powinno przebiegać malowanie futryn metalowych? Jak odnowić futryny w bloku? Po jakie farby sięgnąć? Sprawdźmy!
Malowanie futryn metalowych – cena i jakość farby
Pierwszym krokiem, jaki musisz podjąć, by odnowić metalową futrynę, jest wybór odpowiedniej farby. Pierwszy, przypadkowy produkt ze sklepowej półki nie wystarczy. Poszukując emalii, którą pomalujesz futrynę, zwróć uwagę na takie aspekty, jak:
Dostępna paleta kolorów – sprawdź, czy producent oferuje barwę oraz typ wykończenia (mat, półmat, połysk), który Cię interesuje.
Wydajność – ile metrów kwadratowych powierzchni będziesz mógł pokryć 1 litrem farby.
Przeznaczenie – do jakich materiałów przeznaczona jest emalia? Czy producent rekomenduje stosowanie jej na zewnątrz pomieszczeń? Przykładem farby do metalu, której możesz z powodzeniem użyć do malowania metalowej futryny zewnętrznej, jest RAFIL Chlorokauczuk.
Czynniki, na które narażona będzie malowana powierzchnia – metalowa futryna może być wystawiona na działanie wilgoci, wiatru, wysokich i niskich temperatur, promieniowania UV, a także promieniowania UV. Zwróć uwagę, by farba, którą wybierzesz, zapewniała ochronę przed wszystkimi potencjalnymi zagrożeniami.
Ochrona przeciw korozji – metalowa futryna musi być chroniona przed rdzą. RAFIL Chlorokauczuk, w połączeniu z podkładem chlorokauczukowym, gwarantuje aż 8 lat ochrony przed korozją. Kiedy wybierzesz odpowiednią emalię, możesz przejść do kolejnego kroku – przygotowania metalowej futryny do malowania.
Przygotowanie do malowania: czym szlifować metalowe futryny?
Dokładnie przyjrzyj się futrynie i sprawdź, w jakim stanie znajduje się stara warstwa farby. Jeżeli zauważysz luźne, łuszczące się fragmenty powłoki, będziesz musiał je usunąć – możesz zrobić to przy pomocy drucianej szczotki, szlifierki lub gruboziarnistego papieru ściernego.
Uwaga! Aby zabezpieczyć podłoże, ściany lub inne elementy, które znajdują się w pobliżu futryny, zakryj je szczelnie kartonami lub folią malarską. Zabezpiecz je przed przesuwaniem, mocując poszczególne fragmenty taśmą malarską.
Na futrynie nie ma odstających fragmentów farby lub udało Ci się je usunąć? W takim razie zajmij się pozostałą powierzchnią. Sięgnij po papier ścierny i dokładnie przetrzyj nim całą futrynę – warstwa starej farby powinna zostać zmatowiona, aby powierzchnia zapewniała emalii lepszą przyczepność. Podczas szlifowania i matowienia powstało sporo pyłu? Usuń go przy pomocy odkurzacza lub miękkiej szczotki, a następnie dokładnie wyczyść metalową futrynę ze wszystkich innych zanieczyszczeń. Ostatnim krokiem, niezbędnym, by przygotować futrynę do malowania, jest odtłuszczenie powierzchni. Możesz zrobić to, używając benzyny ekstrakcyjnej lub specjalistycznego preparatu do odtłuszczania (znajdziesz go w ofercie RAFIL).
Malowanie futryn metalowych
{{recomended-product}}
Zanim nałożysz właściwą emalię, sięgnij po preparat gruntujący – zwiększy on przyczepność podłoża oraz wzmocni właściwości ochronne i antykorozyjne farby docelowej. RAFIL Podkład Chlorokauczukowy nałóż przy pomocy pędzla (lub natrysku). Jedna warstwa powinna okazać się wystarczająca, jeżeli jednak futryna narażona jest na działanie wielu szkodliwych czynników, możesz zdecydować się na dwie warstwy (drugą warstwę nałóż po 20-180 minutach). Po godzinie od zastosowania podkładu możesz nanieść pierwszą warstwę farby. Najlepiej, jeżeli zrobisz to przy użyciu pędzla z miękkim włosiem (pozwoli Ci dotrzeć do wszelkich zakamarków), ale możesz zdecydować się także na malowanie niewielkim wałkiem. ZanimZanim nałożysz drugą warstwę, odczekaj od 30 do 120 minut.
Klasy korozyjności to czynnik, który warto uwzględnić podczas wyboru odpowiedniej farby do malowania metalu. Dlaczego? Czym są klasy korozyjności środowiska? Jakie farby odpowiadają poszczególnym klasom? Nasz ekspert odpowiada!
Klasy korozyjności – stali, konstrukcji stalowych czy środowiska?
Klasa korozyjności to kategoria, według której ocenia się środowisko, w jakim znajduje się określona konstrukcja metalowa, a nie sam metal. W związku z tym określenia takie jak klasa korozyjności stali czy klasa korozyjności konstrukcji stalowych nie są do końca poprawne. Klasy korozyjności środowiska pozwalają na ocenę skali agresywności otoczenia metalu i kwalifikację go do jednej z opisanych grup. Dzięki temu możliwe jest wybranie preparatów (w tym emalii i farb gruntujących), które najlepiej zabezpieczą daną powierzchnię przed rdzą.
Klasy korozyjności przedstawiają się następująco:
Klasa korozyjności C1 – środowisko, w którym ryzyko korodowania metali jest najmniejsze. Klasa ta dotyczy suchych wnętrz, w których zachodzi jedynie możliwość zbierania się niewielkiej ilości wilgoci na powierzchni powłok malarskich.
Klasa korozyjności C2 – środowisko o niewielkiej agresywności, w małym stopniu zanieczyszczone; głównie tereny wiejskie. Warunki, które nie powodują przyspieszonej korozji i brak jest czynników oddziałujących niszcząco na powłokę takich jak: duża zawartość chlorku w powietrzu, związki chemiczne, dymy, popioły, pył cementowy itp.
Klasa korozyjności C3 – otoczenie, w którym ryzyko wystąpienia korozji jest średnie (umiarkowane). Klasa C3 dotyczy środowiska miejskiego i przemysłowego o średnim zanieczyszczeniu tlenkiem siarki, związanym głównie z emisją gazów z ogrzewania domowego i przemysłowego, a także obszarów przybrzeżnych o średnim zasoleniu.
Klasa korozyjności C4 – środowisko, które wyróżnia się dużą agresywnością, związaną z czynnikami atmosferycznymi, zanieczyszczeniem powietrza (pyły przemysłowe, kwaśne deszcze), dużą wilgotnością (np. lokalizacja w pobliżu akwenów wodnych) i zasoleniem opadów, spowodowanych bliskością morza.
Klasa korozyjności C5 – bardzo agresywne środowisko, mieszczące się na terenie przemysłowym, gdzie metal narażony jest na kontakt z gazami powodującymi korozję (amoniakiem, kwasem siarkowym, chlorowodorem, etc.).
Klasa korozyjności CX – bardzo agresywne środowisko morskie (tereny przybrzeżne i na morzu), w którym zachodzi nieustanna kondensacja pary wodnej i ma miejsce wysokie zanieczyszczenie powietrza.
Powyższe kategorie korozyjności (norma PN-EN ISO 12944-2) dotyczą zarówno terenów domowych, jak i przemysłowych. Jeżeli chcesz ocenić, do której klasy zalicza się np. środowisko w Twoim domu, ogrodzie lub tarasie, prawdopodobnie będziesz poruszał się pomiędzy kategoriami C1 i C3.
Klasy korozyjności a farba do metalu
Jak wynika z przedstawionego zestawienia, w warunkach domowych raczej nie spotyka się kategorii korozyjności wyższej niż C3. Oznacza to, że planując odnawianie ogrodzenia, balustrady balkonowej czy dachu, nie musisz szczególnie zaprzątać sobie głowy poszukiwaniem profesjonalnych produktów, które przeznaczone są dla przemysłu, budownictwa czy transportu morskiego. Wysokiej jakości emalia, zapewniająca odpowiednią ochronę przed korozją (na poziomie C2), w zupełności wystarczy!
Nasze typy to:
RAFIL Chlorokauczuk – emalia, która zapewnia 8-letnią ochronę przed korozją (stosowana w połączeniu z RAFIL Podkład Chlorokauczukowy) i doskonały efekt estetyczny, dzięki bogatej palecie kolorystycznej.
RAFIL Do Bram i Ogrodzeń – farba ta zapewnia aż 10 lat ochrony metalu przed rdzą (stosowana wraz z RAFIL Podkład Antykorozyjny) oraz zwiększoną odporność na czynniki atmosferyczne. Występuje ona w czterech wersjach kolorystycznych (z wykończeniem półmatowym i matowym).
RAFIL Radach Farba Na Dach – emalia, która wyróżnia się wyjątkowo krótkim czasem schnięcia (powierzchnia jest sucha w dotyku po zaledwie 60 minutach!), najwyższą odpornością na trudne warunki pogodowe (skrajne temperatury, słońce, opady, wiatr) i uszkodzenia mechaniczne. Występuje w 16 wersjach kolorystycznych, z czego 13 ma wykończenie półmatowe, a 3 z połyskiem. W połączeniu z podkładem antykorozyjnym RAFIL gwarantuje 8 lat ochrony metalu przed rdzą.
Jeżeli planujesz odnawianie metalu, który zlokalizowany jest w Twoim domu lub ogrodzie, nie musisz oceniać klasy korozyjności. Zadbaj jednak o to, by produkty, których użyjesz, odznaczały się najwyższą jakością – jak wskazane emalie marki RAFIL.
Dokładne obliczenia powierzchni dachu to nie tylko zwykła liczba. To konkretne dane, które decydują o budżecie, logistyce i bezpieczeństwie na budowie domu. Błąd w obliczeniach może kosztować więcej niż kilka arkuszy blachy. Wystarczy pomyłka o kilka metrów, by trzeba było domawiać materiał albo płacić za niepotrzebny zapas. Fachowcy nie lubią takich niespodzianek. Klient też nie chce płacić za coś, czego nie zużyje.
W artykule podpowiadamy, jak obliczyć powierzchnię dachu dwuspadowego z pomocą kalkulatorów online oraz samodzielnie. Doradzimy również, dlaczego tak ważna jest wiedza o powierzchni dachu, jak obliczyć ją, gdy do dyspozycji masz dalmierz oraz jak zabezpieczyć pokrycie dachowe, by długo pozostało w nienagannym stanie.
Jak zmierzyć powierzchnię dachu dwuspadowego? Najprościej skorzystać z dostępnych kalkulatorów online.
Dlaczego warto precyzyjnie obliczyć powierzchnię dachu?
Powierzchnia dachu ma wpływ na dobór pokrycia, ilość łat, kontrłat i akcesoriów. Bez niej trudno złożyć precyzyjny kosztorys. Przedstawiciel hurtowni nie poda dokładnej wyceny. Dekarz nie zaplanuje pracy. Inspektor nie zatwierdzi projektu. Wszystko zaczyna się od jednej liczby. Dobrze ją policzyć.
Warto wiedzieć, że różne rodzaje pokryć dachowych mają różną efektywność krycia. Blachodachówka, dachówka ceramiczna, gont bitumiczny – każdy z tych materiałów ma inny format, sposób układania i zakładki. Blacha trapezowa może mieć mniejszy odpad niż dachówka zakładkowa. Dobrze policzona powierzchnia pozwala wybrać materiał nie tylko pod względem estetyki, ale też optymalizacji kosztów.
Na przykład dachówki cementowe wymagają większej liczby sztuk na metr kwadratowy niż blachodachówka modułowa, ale są trwalsze i lepiej tłumią dźwięk deszczu. Z kolei pokrycia bitumiczne sprawdzają się przy bardziej skomplikowanych kształtach, bo łatwo się je docina. Znając rzeczywistą powierzchnię dachu, można też precyzyjnie dobrać ilość folii dachowej, taśm uszczelniających i liczby wkrętów czy haków rynnowych.
Do zlecenia pokrycia dachowego potrzebna jest powierzchnia dachu. Jak obliczyć ją samodzielnie? Wystarczy kilka prostych wzorów matematycznych.
Podstawowe wzory i narzędzia do obliczeń powierzchni
Jak obliczyć powierzchnię dachu dwuspadowego? Najprościej oblicza się powierzchnię dachu o kształcie prostokąta lub kwadratu. W takim przypadku mnożymy szerokość (mierzoną po krawędzi bocznej połaci) przez długość dachu (mierzoną po desce czołowej). Dla dachu dwuspadowego wystarczy policzyć powierzchnię jednej połaci, potem drugiej i dodać oba wyniki.
Powierzchnia dachu = długość dachu × długość połaci × 2
Długość połaci to krawędź boczna połaci dachowej, mierzona wzdłuż krokwi. Jeśli dach składa się z dwóch równych połaci prostokątnych, wzór działa idealnie. W przypadku bardziej skomplikowanych konstrukcji należy rozrysować rzut dachu, podzielić go na figury geometryczne (np. prostokąty, kwadraty, trójkąty), a następnie zsumować pola poszczególnych elementów.
Jeśli masz tylko rzut dachu (czyli widok z góry), ale znasz kąt nachylenia połaci, możesz posłużyć się tabelą współczynników. Wtedy wystarczy obliczyć powierzchnię dachu w rzucie i pomnożyć przez współczynnik odpowiadający kątowi.
Powierzchnia dachu = pole rzutu × współczynnik kąta nachylenia
Wzór wydaje się trudny? Z pomocą przychodzą kalkulatory dachowe online. Wystarczy wpisać wymiary połaci lub wartości z rzutu i kąt nachylenia, a narzędzie wykona obliczenia. To świetna opcja dla osób, które nie chcą liczyć ręcznie lub mają do czynienia z nietypowym projektem.
Jeśli planujesz samodzielne pomiary, zacznij od zlokalizowania rzutu dachu na projekcie. Poszukaj oznaczeń takich jak „rzut dachu” lub „rzut połaci dachu”. Następnie podziel powierzchnię na znane figury geometryczne. Pamiętaj, by mierzyć długość połaci wzdłuż krokwi, a nie „na płasko”. Warto też sprawdzić wysokość ścianki kolankowej – ma ona wpływ na długość krokwi i nachylenie dachu.
Nie tylko profesjonaliści, ale także majsterkowicze mają dziś w swoim narzędziowym składziku elektroniczny dalmierz, działający na zasadzie lasera i elektronicznie wyświetlanych wyników. To przydatne urządzenie, które pomoże Ci zmierzyć dach, gdy brak innych możliwości. Dużym ułatwieniem są aplikacje (często darmowe) na smartfon lub tablet, które można połączyć z dalmierzem za pośrednictwem Bluetooth i otrzymać wszystkie niezbędne wyliczenia. Pozwalają one na wykonanie zdjęć, szkiców, naniesienie pomiarów czy notatek.
W jaki sposób wykorzystać to urządzenie do zmierzenia dachu? Wystarczy oddalić się od budynku w dogodnej odległości – tak, by widzieć krawędzie dachu i jego załamania, umieścić dalmierz na statywie, a następnie wskazać laserem punkty na dachu, pomiędzy którymi chcesz zmierzyć odległość.
Przykład krok po kroku: jak obliczyć powierzchnię dachu dwuspadowego?
Załóżmy, że dom ma dach dwuspadowy z dwiema identycznymi połaciami. Długość deski czołowej (czyli długość budynku) to 10 metrów. Długość połaci (czyli długość krawędzi bocznej dachu) to 7 metrów. Obie połacie są prostokątami.
Liczymy powierzchnię jednej połaci:
10 m × 7 m = 70 m²
Powierzchnia całego dachu:
70 m² × 2 = 140 m²
Jeśli dach jest nieregularny, trzeba podzielić go na prostsze figury i obliczyć pole każdej z osobna. Na przykład, jeśli jedna z połaci ma trójkątny kształt, należy użyć wzoru:
Pole trójkąta = (podstawa × wysokość) / 2
Gdy korzystasz z rzutu dachu, oblicz powierzchnię wszystkich widocznych figur. Następnie zsumuj te wartości i pomnóż przez współczynnik kąta nachylenia. Przykładowo, dla kąta 30°, współczynnik wynosi około 1,15. Jeśli rzut dachu daje nam 100 m², to:
100 m² × 1,15 = 115 m² rzeczywistej powierzchni dachu
Pamiętaj też o zapasie. Nawet w przypadku dokładnych obliczeń warto doliczyć kilka procent więcej. Pokrycia dachowe układa się z zakładkami, a część materiału idzie na przycięcia, kosze, kalenice i inne detale. Zapas 5-10% to standardowa rezerwa, którą zalecają wszyscy doświadczeni dekarze.
Przy okazji prac dachowych warto też wspomnieć, że powierzchnia dachu przyda się też w sytuacji, gdy chcesz pomalować dach – pomoże Ci oszacować ilość potrzebnej farby. Do malowania dachu polecamy niezawodny środek RAFIL Radach Farba Na Dach. Wysokiej jakości gruntoemalia RADACH FARBA NA DACH przeznaczona jest do ochronno-dekoracyjnego malowania zewnętrznych powierzchni metalowych: stalowych, ocynkowanych i aluminiowych. Farba stosowana jest zarówno do wykonywania nowych wymalowań, jak i renowacji starych powłok malarskich.
Jeśli wiesz, jak zmierzyć powierzchnię dachu, łatwo oszacujesz, ile farby RAFIL Radach Farba Na Dach potrzebujesz do jego pomalowania.
Najczęstsze błędy przy obliczaniu powierzchni dachu
Pierwszy błąd to pominięcie rzeczywistej długości połaci. Wielu inwestorów przyjmuje szerokość połaci jako połowę szerokości budynku, licząc w rzucie, a nie wzdłuż krokwi. To prowadzi do niedoszacowania.
Drugi błąd to nieuwzględnienie elementów wystających. Kominy, lukarny, okna dachowe – wszystko to zwiększa potrzebną ilość pokrycia. Pominięcie takich detali oznacza problemy na budowie.
Trzeci błąd to brak zapasu. Dach nie składa się z idealnych figur geometrycznych. Materiał trzeba przyciąć, ułożyć z zakładkami. Producenci zalecają doliczyć 5-10% zapasu. Brak rezerwy oznacza ryzyko przestoju.
Czwarty błąd to nieuwzględnienie okapów. Dach zwykle wystaje poza mury. Ten naddatek ma kilka centymetrów z każdej strony, co realnie zwiększa powierzchnię połaci.
I wreszcie – poleganie wyłącznie na projekcie. Rzeczywisty dach może się różnić od planu. Zawsze warto zmierzyć obiekt w terenie. Dzięki temu unikniesz niespodzianek i dokładnie zaplanujesz zakupy.
Warto też sprawdzić, czy projektant uwzględnił pełną długość krokwi, dokładne nachylenie oraz wszystkie detale techniczne. Zdarza się, że uproszczenia projektowe różnią się od tego, co powstaje w rzeczywistości.
Dobrze policzona powierzchnia dachu to spokojna głowa inwestora i sprawna praca wykonawcy. To także realna oszczędność – mniej poprawek, mniej strat materiałowych i większa kontrola nad budżetem. Warto poświęcić chwilę na dokładne obliczenia. To inwestycja, która się opłaca!
Aby zapewnić właściwą, długotrwałą ochronę konstrukcji przed korozją należy zastosować optymalnie dobrany zestaw malarski o odpowiedniej dla danego przeznaczenia grubości. Optymalna powłoka malarska powinna być doskonale szczelna, przyczepna do podłoża i wypełniona pigmentem.
Dobór zestawu malarskiego powinien wynikać z wiarygodnych i sprawdzonych przesłanek wysnutych na podstawie badań laboratoryjnych i z przeprowadzonej analizy techniczno-ekonomicznej uwzględniającej wiele czynników, z których najważniejszymi będą:
agresywność korozyjna środowiska eksploatacji powłoki malarskiej
kształt konstrukcji oraz rodzaj i stan powierzchni do zabezpieczenia przeciwkorozyjnego
wymagany okres trwałości powłoki malarskiej
właściwości powłok (odporność chemiczna, termiczna, mechaniczna)
możliwość i sposób oczyszczenia powierzchni
właściwości aplikacyjne farb (grubość powłoki, czas schnięcia, warunki nakładania itp.)
czas do przeprowadzenia prac uwzględniający warunki atmosferyczne (temperatura, wilgotność powietrza) oraz konieczność sezonowania powłoki przed eksploatacją
trwałość powłoki malarskiej w odniesieniu do poniesionych kosztów i przewidywanego okresu eksploatacji
wymagania ochrony środowiska oraz zabezpieczenia przeciwpożarowego
aspekty ekonomiczne
Przygotowanie podłoża do malowania – informacje ogólne
Bardzo istotnym czynnikiem wpływającym na takie parametry jak: jakość, trwałość i skuteczność ochronnego działania powłok lakierowych jest przygotowanie podłoża do malowania. Efekt oczyszczenia podłoża zależy od doboru właściwej metody czyszczenia, która powinna uwzględniać zarówno charakter zanieczyszczeń, jak i wymagania wyrobu lakierowego co do sposobu przygotowania powierzchni do malowania.
Zanieczyszczeniem nazywa się każdą substancję, której pozostawienie na powierzchni do malowania utrudnia proces malowania, pogarsza jakość i trwałość powłoki malarskiej.
Zanieczyszczenia pozostające na powierzchni do malowania w postaci: rdzy, zendry, pyłów, starych i złuszczonych powłok malarskich, zatłuszczeń, zaklejeń, wilgoci itp. w bardzo negatywny sposób wpływają na powłokę malarską.
Rodzaje zanieczyszczeń
Zendra, zgorzelina – produkty termicznej obróbki stali, składające się z tlenków żelaza ściśle przylegających do podłoża. Mogą powodować odspajanie płatów zendry i powłoki malarskiej oraz tworzenie ogniw korozyjnych.
Rdza – produkt korozji stali, tworzący warstwy o zmiennych grubościach i postaciach, słabo przyczepne do podłoża.
Zatłuszczenia – pochodzące z eksploatacji konstrukcji w środowiskach tłuszczów, smarów, olejów itp. Powodują brak przyczepności powłoki malarskiej.
Pyły – pochodzące z atmosfery, przemysłu i prac oczyszczania. Sprzyjają utrzymywaniu wilgoci na powierzchni.
Wilgoć – powstaje w wyniku opadów lub kondensacji, może prowadzić do korozji podpowłokowej.
Powierzchnie zatłuszczone, pokryte pyłami przemysłowymi, osadami solnymi itp. powinno się umyć wodą pod wysokim ciśnieniem (aparat typu Karcher), a następnie przystąpić do właściwego oczyszczania.
Powierzchnie, gdzie możliwe jest występowanie zanieczyszczeń jonowych, powinno się po właściwym oczyszczeniu umyć czystą wodą z dodatkiem odpowiedniego inhibitora korozji.
Metody oczyszczania mechanicznego
Do mechanicznych metod oczyszczania powierzchni można zaliczyć:
skrobanie
młotkowanie
szczotkowanie
szlifowanie
oczyszczanie płomieniowe
obróbkę strumieniowo–ścierną
Główne metody mechanicznego oczyszczania powierzchni to:
metody ręczne oczyszczania powierzchni – dające stopień oczyszczenia powierzchni St 3 – są zalecane dla środowisk atmosferycznych o małym stopniu zanieczyszczenia powietrza
metody strumieniowo–ścierne – zalecane dla środowisk atmosferycznych o wyższej agresywności, szczególnie w środowiskach agresywnych korozyjnie, chemicznych
Oczyszczanie ręczno-mechaniczne
Oczyszczanie ręczno–mechaniczne – wykonywane poprzez: szczotkowanie, młotkowanie, szlifowanie przy użyciu narzędzi ręcznych, jak i mechanicznych. Należy je ograniczać do tych przypadków, gdzie obróbka strumieniowo–ścierna jest niemożliwa.
Tymi sposobami można zgrubnie usunąć np. rdzę, zgorzelinę czy starą powłokę. Po takim oczyszczaniu otrzymuje się powierzchnie gładkie, dające mniejszą przyczepność powłoki w stosunku do powierzchni chropowatych.
Obróbka strumieniowo–ścierna
Obróbka strumieniowo–ścierna polega na działaniu strumienia ścierniwa wyrzucanego w kierunku oczyszczanej powierzchni za pomocą sprężonego powietrza, wody lub siły odśrodkowej. Metoda ta daje najbardziej optymalne przygotowanie powierzchni do malowania.
Rodzaje obróbki:
otwarty lub zamknięty obieg ścierniwa
na sucho / na mokro (w osłonie wodnej)
średniociśnieniowe (0,3–0,5 MPa)
wysokociśnieniowe (1,0–1,2 MPa)
hydrodynamiczne (10–200 MPa)
odśrodkowe (koła wirnikowe)
Na efekt oczyszczania wpływa:
ciśnienie sprężonego powietrza
kąt nachylenia strumienia ścierniwa
odległość dyszy od powierzchni
rodzaj i kształt dyszy
rodzaj, wymiar i kształt ścierniwa
Oczyszczanie fizykochemiczne
Oczyszczanie przeprowadzane za pomocą:
odtłuszczania rozpuszczalnikowego
mycia alkalicznego, kwaśnego, parowo–wodnego
Mycie polega na usuwaniu zanieczyszczeń przy pomocy wodnego roztworu środka myjącego. Usuwa:
zanieczyszczenia mechaniczne (po obróbce)
brud (kurz, piasek)
zanieczyszczenia jonowe
rdzę
Metody mycia i odtłuszczania można podzielić:
a) Ze względu na sposób:
ręczne (przecieranie powierzchni pędzlem, szmatami)
natryskowe (urządzenia do natrysku ciśnieniowego, np. pompy membranowe, aparaty typu Karcher)
b) Ze względu na zastosowany środek:
rozpuszczalniki organiczne
środki alkaliczne i kwaśne
środki powierzchniowo czynne
Metoda natryskowa z dodatkiem skutecznych środków myjących nie powoduje korozji podpowłokowej. Zaleca się jednak po takim myciu ponowne zmycie powierzchni czystą wodą wodociągową.
Przygotowanie powierzchni w zależności od jej rodzaju
Przygotowanie powierzchni blach i profili stalowych
Najczęstsze zanieczyszczenia:
rdza
zgorzelina walcownicza
oleje i smary
kurz, pył
luźne stare powłoki
wilgoć
topniki, żużel
chemikalia (detergenty, sole)
opiłki żelaza
Szczególną uwagę należy zwrócić na usunięcie zanieczyszczeń jonowych i odtłuszczenie powierzchni metalu – ich obecność obniża przyczepność powłok i może prowadzić do wad.
Proces czyszczenia:
Usunięcie zanieczyszczeń – mycie wodą pod ciśnieniem
Ręczne lub mechaniczne mycie: para wodna, woda z detergentem, rozpuszczalniki, środki emulsyjne, alkaliczne i kwaśne
Rekomendowana metoda: natrysk roztworów wodnych z biodegradowalnymi detergentami
Na koniec – spłukanie czystą wodą wodociągową
Normy:
ISO 8504-2 – obróbka strumieniowo–ścierna
ISO 8504-3 – metody ręcznego oczyszczania (także z napędem mechanicznym)
PN-ISO 8501-1:1996 – określa stopień czystości
PN-EN ISO 8503 – określa chropowatość
Stopnie przygotowania powierzchni wg PN-ISO 8501-1
Obróbka strumieniowo–ścierna (oznaczenie: Sa):
Sa 1 – zgrubna: brak oleju, smarów, pyłu, luźnych zanieczyszczeń
Sa 2 – gruntowna: brak większych śladów rdzy, starej farby, pozostałości silnie przylegają
Sa 2½ – prawie biała powierzchnia, możliwe ciemne punkty
Sa 3 – stal wzrokowo czysta, jednolita metaliczna barwa ("biały metal")
sezonowaną blachę oczyścić roztworem amoniaku (1–2%) z detergentem
zanieczyszczenia i korozję usunąć szczotkami nylonowymi, włosiem lub papierem ściernym
Powierzchnia musi być sucha i wolna od zanieczyszczeń.
Zabezpieczenie blachy aluminiowej
Powierzchnia aluminiowa, ze względów przeciwkorozyjnych i kolorystycznych, najczęściej jest pokryta powłoką konwersyjną wytworzoną w procesie:
elektrochemicznym (utlenianie anodowe)
chemicznym (chromianowanie, fosforanowanie)
Tego typu warstwa poprawia przyczepność powłoki malarskiej.
Przygotowanie do malowania:
oczyścić powierzchnię z luźnej rdzy i zanieczyszczeń ręcznie lub mechanicznie (szczotki stalowe, metoda strumieniowo–ścierna z użyciem miękkiego ścierniwa naturalnego)
odtłuścić przez zmycie wodą z detergentem niejonowym
Przygotowanie powierzchni metali nieżelaznych
Metale nieżelazne są trudnym podłożem dla farb ze względu na:
gładkość powierzchni
dużą reaktywność cynku, glinu i ich stopów
To sprzyja powstawaniu zwartej, kruchej warstwy tlenków lub węglanów, które negatywnie wpływają na składniki powłoki malarskiej, powodując:
brak przyczepności
marszczenie
zniszczenie powłoki
Najczęściej stosowane przygotowanie:
wytwarzanie powłoki konwersyjnej (chemicznej lub elektrochemicznej)
powłoka konwersyjna: nierozpuszczalna w wodzie, działa jako izolator, poprawia odporność i przyczepność
Przygotowanie podłoża betonowego
Podłoże betonowe odpowiednio przygotowane pod zestaw malarski powinno być:
czyste
bez rys, występów i szczelin
o wilgotności powierzchniowej nieprzekraczającej 3–4% (w zależności od farby)
o nierównościach nie większych niż 1/3 grubości zestawu malarskiego
Wymagania:
wypukłe krawędzie, naroża i załamania należy zaokrąglić
beton powinien być odpylony i odtłuszczony
tłuste plamy usuwać tkaniną bawełnianą z rozpuszczalnikiem
oczyszczanie: szczotki stalowe (ręczne/mechaniczne) lub delikatne przepiaskowanie
Nowoczesną metodą czyszczenia jest użycie wody pod wysokim ciśnieniem.
Czas schnięcia i wytrzymałość podłoża
Świeżo wykonane podłoża (beton, tynki) należy malować dopiero po odpowiednim czasie utwardzania i karbonizacji. Okres schnięcia podano w instrukcjach stosowania farb.
Tynki zgodne z PN-70/B-101100 powinny być:
czyste
gładkie
równe
bez rys, wykwitów, zacieków, tłuszczów, pyłów i innych zanieczyszczeń
Powinny mieć odpowiednią wytrzymałość mechaniczną i nie ścierać się przy potarciu ręką.
Ważną rzeczą w przygotowaniu tynków przed malowaniem jest: usunięcie starych powłok klejowych i wapiennych oraz mycie i nawilżenie powierzchni. Stare tynki, w celu usunięcia z nich zanieczyszczeń, zmywa się wodnymi roztworami mydła za pomocą szczotek o twardym włosiu.
Betonowa podłoga w garażu lub magazynie jest narażona na intensywne użytkowanie i kontakt z trudnymi do usunięcia zabrudzeniami. Czym malować beton, by skutecznie zabezpieczyć jego powierzchnię? Podpowiadamy, po jaką farbę do posadzek betonowych warto sięgnąć i jak jej używać, by uzyskać trwały efekt.
Farba do betonu, czyli czym pomalować posadzkę
Choć betonowe posadzki cechują się dużą wytrzymałością, z powodu intensywnego użytkowania często pojawiają się na nich ubytki, pęknięcia, a także trudne do usunięcia tłuste plamy. Beton w garażu lub warsztacie może mieć kontakt z chemikaliami – smarem, olejem silnikowym, benzyną czy różnego typu rozpuszczalnikami.
Chcesz zabezpieczyć betonową posadzkę, by jak najdłużej zachowała dobry stan techniczny? Obecnie najlepszym z dostępnych rozwiązań są epoksydowe farby do betonu. Te preparaty na bazie żywic tworzą trwałą, szczelną i antypoślizgową powłokę, która jednocześnie poprawia estetykę pomieszczeń.
Emalie epoksydowe do posadzek betonowych, takie jak te z serii RAFIL Na Beton, są utwardzane chemicznie. Na ich dwuskładnikową formułę składają się farba do betonu i utwardzacz. Dzięki nim uzyskana powłoka doskonale znosi obciążenia mechaniczne, co ma szczególne znaczenie w warsztatach mechanicznych, halach produkcyjnych, magazynach i garażach. Przy malowaniu elementów betonowych na zewnątrz budynku warto zastosować warstwę lakieru na beton, która będzie chronić powłokę przed promieniowaniem UV.
Uwaga
Ze względu na drażniące opary żywicy epoksydowej w trakcie malowania powierzchni farbą do betonu należy chronić skórę i oczy, korzystając z rękawic i okularów ochronnych.
Jak przygotować podłoże przed nałożeniem farby do betonu?
Przed przystąpieniem do malowania betonu konieczne jest właściwe przygotowanie powierzchni – tylko to gwarantuje nienaganną przyczepność farby do podłoża. O czym pamiętać, zanim zaczniesz malowanie? Pierwszy krok to oczyszczenie posadzki:
Jeśli malujesz nowy i czysty beton – upewnij się, że beton jest suchy, odtłuść podłoże i przy pomocy szpachelki usuń warstwę mleczka cementowego. Na koniec odpyl całą powierzchnię.
Jeśli malujesz stary beton – starannie oczyść podłogę z zanieczyszczeń i luźnych kawałków betonu. Jeśli powierzchnia była wcześniej malowana, usuń łuszczące się resztki starej farby. Drobne ubytki i pęknięcia uzupełnij za pomocą szpachli. Następnie przeszlifuj beton na całej powierzchni i dokładnie odpyl.
Po dokładnym oczyszczeniu betonową podłogę należy zagruntować. Jeśli korzystasz z farby do betonu, w tym celu wystarczy rozcieńczyć ją odpowiednim rozcieńczalnikiem w proporcji 5:1. Po zagruntowaniu odczekaj 4 godziny przed nałożeniem nowej warstwy.
Porada eksperta
Aby posadzka wyróżniała się jeszcze lepszą antypoślizgowością, na zagruntowaną powierzchnię możesz wysypać piasek kwarcowy. Następnie pokryj całość dwoma warstwami farby do betonu.
Malowanie betonowej posadzki – instrukcja
Po starannym przygotowaniu podłoża możesz zabrać się do malowania. Farbę do posadzek betonowych możesz nakładać na dwa sposoby: ręcznie, przy pomocy pędzla lub wałka, bądź metodą natryskową.
Do przygotowania mieszaniny są potrzebne dwa produkty: RAFIL Na Beton oraz utwardzacz.
Dokładnie wymieszaj oba składniki, a następnie wlej utwardzacz do wiadra z emalią.
Przy pomocy mieszadła połącz ze sobą oba preparaty, tak by uzyskać jednolity kolor i gładką konsystencję.
Po upływie pół godziny nałóż pierwszą warstwę i pozostaw do wyschnięcia.
Przed aplikacją kolejnej warstwy odczekaj 24 godziny i ponownie przygotuj mieszaninę emalii i utwardzacza.
Pozostaw do całkowitego wyschnięcia powłoki. Gotowe!
